[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga ShEjToNkA

Mesnata po afrohet dhe çdo gjë tashmë është e qetë. E vetmja zhurmë që ndëgjohet, për momentin, është shiu që troket në xhama. Çudi, sa shumë më nevrikosë! Kjo nuk është e zakonshme tek unë, prandaj habitem.! Shiu është ai që më ofron qetësimnë, por sonte më ndodhë e kundërta! Dhe unë pyes vehtëen, vallë ç'është me mua sonte?
Po, le të bie shiu, le ta ujitë tokën, ka nevojë ashtu si edhe për dDiellin, ashtu siç edhe ne kemi nevojë të na ujitë dhe të na ngrohë fjala e mirë dhe e këndshme.
Kot, nuk qetësohem, jo! Përveç zhurmës së shiut, e cila më nevrikosë, diçka më mundon... Po, më mundon ti, mendimi për ty, që më është bërë i pandërprerë tani e sa kohë.
Sillem vërdallë duke pyetur vehtëen, përse më ndodhë kështu.? Vallë, përse nuk mundem të të largoj mëndjen nga ty së paku ca çaste?
Mungesa jote më mundon, meë shqetëson! I afrohem dritarëes, shikoj drejt qiellit duke u lutur dhe menduar për ty. U bë kohë që s'jemi parë, dhe kjo më ka krijuar shqetësim sepse nuk e di as të vetmin një detaj për ty. Sikur të më ndëgjonte nata, tani do ta urdhëroja që të të sjeillte vetëm sa për të biseduar, për të të parë.
Mund ta besosh se sa shumë jam e shqetësuar?
Mbase ty të duket absurde, por shqetësimi që kam për ty më ka trazuar të tërën. Shpeshherë po më ndodhë t'i ikë edhe ndejës me të tjerët, ngase, në mungesë tënden, vullneti për biseda dhe argëtim me të tjerët më mungon!


Me dëshirë që gjithcka të është si më mirë, përfundoj shkrimin këtu, biles edhe zhurmën e shiut , dhe postoj shkrimin për t'u korigjuar me shpresë që të mos gjejnë mbi 100 gabime!

Sqarim: Shkronjat e nënvizuara tregojnë të tepërta......