[GjIlAnAsI_cSi]

Jo nuk eshte e vertet sepse ne cdo vend te botes vetmbrojtja eshte e lejume edhe me ligj! Ne rast se te dalin ne rrug e ti me i leju me te vra ateher kerkush ska marr pergjithesi per ty , prandaj i lumt dora cilit do qe ka shty ne drejtim te ketyre zagarve qe kan vra shqiptar dhe vetem shqiptar.

Zonja Sanije ne kete rast u shit per SHIK-un sepse bash ne kete koh nuk eshte dasht me e padit per dicka pasi dihet boterisht qe eshte politike dhe s'lun rol asgje sepse jan mbi 20 deshmitar qe kan nije kete Sandukanin tu i than Ganis .. "Ma q.fsh nanen Naizfe prej Obrie qe prej sot ku te shof ka me te vra".

Nje nga 20 deklaratat ku thuhet se Sandukanit ju ka kru vet dhe i ka dal ne prit Ganis.

Unë Skënder Mujë Skënderi, i lindur më 3 korrik 1954 në fshatin Vojnik deklaroj: Më 8 tetor 1998 e kam dhënë një deklaratë, por kam qenë nën presion të rastit që ka ndodhur, prandaj ka mundur të ketë lëshime në atë deklaratë, gjithashtu ka qenë vonë dhe pa rrymë. Dikush tjetër e ka shkruar për mua, sepse unë kam qenë në gjendje shumë të keqe atë mbrëmje, prandaj kjo deklaratë që po e jap tani është realiteti i asaj dite pra, 8 tetor 1998.

Kam qenë tek mjeshtri i kerreve në Kastriot, aty më ka thirrë Abedin Rexha me radio-lidhje dhe më ka thënë me e pritë aty. Pas pak kohe ka ardhur Abedini me Hamitin dhe kanë kërkuar që t'i shoqëroj për të shkuar deri në shtëpi. Kemi marrë rrugën në drejtim të Tyriçevcit. Te shitorja e Smajl Sahitit e kemi parë kerrin e Gani Gecit, të ndalur. Ganiu ia ka bërë me dorë dhe Abedini është ndalur. Ganiu ia ka vënë dorën në krah dhe i ka thënë: - A bënë për disa minuta të pyes diçka? Janë larguar prej njerëzve nja 10 - 15 apo 20 metra, pastaj kanë vazhduar bisedën.

E kam dëgjuar Abedinin kur i ka thënë Ganiut se - Kena me ua bâ më zi se Ahmet Krasniqit dhe Sabri Hamitit!, pastaj janë dëgjuar dy të shtëna, në ajër apo në tokë. Ganiu i ka thënë: - Emrin tim nuk dua ta përmendësh askund! Kanë ndërhyrë njerëzit edhe unë kam shkuar në drejtimin e tyre, mirëpo ata u ndanë pa ndonjë eksces të madh. Abedini është kërcënuar duke u ngjitur në veturë, dhe ka thënë: - Ma q… nënën Nazife që e kam prej Obrije, prej ditës së sotit kam me të vra ku të shoh! Shokëve u ka thënë se «kush është ushtarë me armë mos hipni në kerr se do ta vras». Ne kemi shkuar teposhtë, në drejtimin e Turiçefcit.

Duke shkuar rrugës kemi takuar Gani Bekën. Abedini e ka ndalë kerrin dhe i ka thënë Ganisë: - Merri shokët e shkoni me sulmue punktin në Vitak! Gani Beka, (komandant i fshatit Kllodërnicë), iu ka përgjigjur: - Kam pirë birra e nuk e ndiej vetën mirë. Pastaj i ka thënë Abedini: - Ti në daç mos shko! Ganiu iu ka përgjigjur: - Nuk mund t'i lë shokët vetëm!

Ne kemi vazhduar rrugën në drejtim të Tyriçefcit. Muzika ka qenë me ton të lartë, se çka kanë biseduar Abedini me Hamitin, të cilët kanë qenë të ulur në karriget e para, nuk dëgjohej, për shkak të muzikës. Duke shkuar në drejtim të Tyriçefcit e ka kthyer veturën te shtëpia e Xhevat Zeqes. Hamiti e ka pyetur: - Ku po shkon Abedin? Hajde shkojmë e marrim municionin e ua çojmë shokëve nëpër pika, e lëri këto punë! Ai ia ka pritë: - Nëse tutesh, zbrit!, dhe i ka dhënë kerrit me shpejtësi të madhe, deri te servisi dhe jemi takue me komandantin e Kllodërnicës Gani Bekën.

Abedini ka dalë prej kerri dhe ia ka marrë Ganisë automatikun dhe gjyksoren e ia ka çuar fishekun në tytë. Nuk e dij se (çfarë kanë biseduar! ) se kam qenë brenda në kerr, ka hyrë në kerr dhe armën e ka pas pranë dorës së djathtë. Nuk ka folur asgjë më, vetëm e kam parë se është zbehur në fytyrë. I kena thënë shumë herë - Ngadalë Abedin, mos u ngut! Te shtëpia e mjeshtrit e kemi parë një traktor në anën e djathtë dhe xhipin duke e tejkaluar traktorin.

Abedini e ka ndalë kerrin dhe ka dalë me gjithë Hamitin, unë kam mbetur brenda në kerr. Abedini ka dalë para kerri në anën e djathtë, duke shtirë, i kam dëgjuar disa rafale. Jam munduar të dal prej kerri, kishte shumë krisma. Pastaj kam gjuajtur nga brenda në mënyrë të pakontrolluar. Disi kam dalë prej kerri dhe kam shkuar prapa kerrit te Hamiti në drejtim të Abedinit. Ka pasur shumë të shtëna, duke e tërhjekur si duket ai kishte qenë i plagosur dhe pas pak ka vdekur (fjala është për Abedinin). Krismat kishin pushuar, pastaj kam piskatë: - Mos gjuni se jena shqiptarë! Ka ardhur Musa Dërvishi dhe Njësiti i Kastriotit dhe e kemi shti kufomën në kerr të Musës. Ky është realiteti i kësaj dite tragjike.