[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Shpat

prej kurreshtejes kurreshtjes ta shoh sa gabime ka ketu.


"Nuk di a do zërë. Bën shumë ftohtë këtu te ky qytet ku jeton ti tani”. Kështu më tha ai burri. Por fikusi zuri. U rrit edhe ai dhe u bë trung i trashë. Përsëri ma theu vazon. E mbolla në një vazo më të madhe. Por vazot thyheshin nga rrënjët e forta. Se fikusi i ka rrënjët shumë të forta. U bë si pemë. Si ajo që kisha në fshat. Por në qytet nuk kisha oborr. Dhe zura t’ia pres degët dhe t’ua dhuroja njerëzve. Të njohur e të panjohur. E ata i mbillnin, kush nëpër vazo e kush nëpër oborre. Dimri dhe bora ua vyshkte atyre që i mbillnin në oborr, dhe kështu në pranverë vinin e kërkonin filiza të rinj dhe ua jepja….Ai qytet verior nuk kishte parë kurrë më parë një bimë të tillë.
Vitët Vitet kaluan. Shumë vite përsëri. Fikusi u plak e bashkë me të u plaka edhe unë.
Një ditë prej ditësh kohët ndryshuan prapë. Kish ardhur koha që zogjtë e korbit të ktheheshin. Dhe u kthyem në jug, buzë detit në vendlindje. U ngritëm me ç’kishim e ç’nuk kishim dhe erdhëm këtu. Lulet që më zbukuronin ballkonin ua dhurova të njohurve të atij qyteti verior ku jetova shumicën e jetës sime. Mora me vete vetëm fikusin. U vendosëm në qytet. Zumë këtë shtëpi me qira. Të nesërmen shkova në fshat bashkë me tët ëmë. Ec e ec e s’kish të sosur… Teqeja dhe shtëpia ishin braktisur, pothuajse rrëzuar…_Eh..._ç’të them aman…jetë plot vuajtje. Dhe plot kujtime. Varrit do ia tregoj…. Ja edhe pak…_Po shkoj njëqind vjeçe tani. Mavria im vdiq atje larg, por as varri nuk i dihet. I dihet…_afër piramidave e ka se aty afër banonte, por ne nuk do ia dimë se ku e ka… Sikur një brinjë të tij të kisha tani këtu…Një kockë të tij…_ta mbaja ja këtu, në gjoks. Dhe ti më thua është larg. Eh, evlati im, ka dhe më larg..._ka dhe më larg.

(_)= hapësirë boshe