[Tropojani30]

Plani i përkryer

Ç’është vendosur në atë mbledhje ?

n Vendosëm të mos qëndrojmë vetëm në bllokokim e kazermave, por edhe t’i sulmojmë: Vendosëm që s’pari t’i marrim kazermat ku kishte armatim të stokuar në hangare, pra ‘’Kanjizhën’’. Këtë duhej bërë ngase ishim para rënjes. Sikur mos t’a kishim marrë armatimin e ‘’Kanjizhës’’, nuk do të çëndronim as një javë. As kush nuk na armatoste. Kishim vetëm armatimin që dispononte MPB. Mund të merrnim çdo dy tri ditë nga një kamion municion dhe njerëzit do t’i dërgonim në front me pushkë automatike, vetëm me nga një karikator për një natë. Gjysma e tyre kanë qenë kallashnikov serbë, pushkë ruse, rumune apo kineze, dhe tytat e tyre shkatërroheshin pas tri rafaleve. Prej 31 gushtit deri më 14 shtator, dy herë kemi mobilizuar njerëz në Gospiç. Dhe kështu, ti i mobilizon njerëzit e ata të kërkojnë armatim. Presin dy ditë dhe kur shohin se s’ka gjë, kthehen nëpër shtëpia. Vendosëm të shkojmë në ‘’krejt ose as gjë’ dhe të mundohemi t’a marrim armatimin nga kazerma ’’Kanjizha’’. Filluam ta punojmë planin operativ. Pas një ore e kuptuam se planin nuk e kishim bërë detalisht, dhe përkundër dëshirës, vrejtëm se nuk ishim përgaditur për sulm. Ishim të rinj dhe ambicioz, por pa dije ushtarake të mjaftueshme dhe pa informata të nevojshme. Papritmas mu kujtua se nuk e kisha shumë larg Krasniqin. Të pranishmëve iu thsh se atë mbrëmje më ishte lajmëruar njeriu, i cili me shefin e MT ishte dakorduar për dorëzimin e armatimit dhe mund të na jepte informata të nevojshme. Më thanë ta sillja në mbledhje. Kur shkova ta kërkojë Krasniqin, haptas i thash se do ta sulmojmë kazermën dhe na duhej ndihma e tij.
A hezitoi ?
- Pakëz. Më pyeti sa ishim në mbledhje. Gruan dhe fëmijët i kishte transferuar në Rijekë dhe frigohj për ta. Megjithate pranoi. E solla në shtabin tonë Krasniqin, e ai para gjithë këtyre njerëzve që i numrova, gjatë dy orëve na e punoi planin operativ duke e vizatuar në letër. Saktësisht e vizatoi fushën e minave rreth kazermës, ku ishte i vendosur armatimi nëpër hangare, orarin e rojeve në kazermë, përmbajtjen e lidhjeve në APJ etj. Nëse rastësisht gjatë sulmit tonë do të lajmroheshin aerodromët lushtarak në Zadër dhe Bihaq, ai llogariti edhe sa kohë u duhej avionëve luftarak të ngritën për të na raketuar. Është përgjigjur detalisht çdo pyetjeje që i kemi bërë. Këtë natë çdo gjë ka funksionuar si duhet. Na premtoi se në mëngjes do të shkonte në kazermë për t’i vendosur në rojë ushtarët më të besueshëm dhe të na lajmëronte nëse ka gjë të re.
Pasi na punoi planin e kuptuam se nuk ishim të përgaditur dhe sulmin e shtyem për të nesërmen. Kazermën e sulmuam, më 14 shtator, në orën 17 :00 . Çdo gjë ka shkuar sipas planit. Në kazermë u futëm për 15 minuta duke ndezur vetëm disa plumba, pa as një viktimë në njerëz. Vetëm në tërheqje, gjatë transportimit të armatimit, një njeri u lëndua gjatë mitralimit nga avionët e luftës. Dy ditë kemi bartur armatim. Tash gati çdo fëmijë në Gospiç dispononte me nga një automatik. Po këtë mbrëmje, lufta në Gospiç edhe ka përfunduar. Njerëz dhe moral kemi pasur, tash kishim edhe armatimin i cili na mungonte.

Arrestimi

Pra Krasniqi ju paska ndihmuar t’a armatosni krejt Likën ?
- Jo vetëm Likën. S’paku 5.000 tyta të kalibrave të ndryshëm i kemi shpërnda në frontet nëpër gjithë Kroacinë. Mendoj se në atë kohë më tepër kemi dërguar armatim ne nga Gospiçi nëpër Kroaci se sa Ministria e Mbtojtjes. Kjo ishte kazerma e parë që ka rënë në Kroaci vetëm duke iu falënderuar Ahmet Krasniqit.
Atëhere, ngase kaq shumë i paska ndihmuar Kroacisë, pse nuk kaloi në anën tuaj, por mbati nën uniformën e APJ-së ?
- Pas mbledhjes, kur e ktheva në banesën e tij në Smiljane, nga e cila tashmë pothuajse ishte shpërngulur, i thash se ishte koha të na bashkangjitej. Ma ktheu se nuk mundte për momentin, ngase familjen e kishte në Rijëkë dhe sigurisht do t’ia maltretonin e persekutonin, prandaj kërkoi dy tri ditë deri sa t’a largonte, pastaj do të n’a bashkangjitej. Të nesërmen, sa kthehet nga Gospiç në Rijekë, e zë dhe e burgosë policia ushtareke e APJ-ës. Për burgosjen e tij, disa ditë pas këtyre ngjarjeve, na lajmëroi Tihomir Oreshkoviq.
Si ka qenë e mundur të dihet kur dhe ku do të kthehet. A është e mundur se dikush nga kroatët e ka spinuar te APJ ?
- Nuk e di, por një gjë është e sigurt, në APJ e kishin ditur për lëvizjet e tij. Pas burgosjes përmes kanaleve të ndryshme jemi munduar të dimë se ku gjindej, por pa sukses. Tihomir Oreshkoviqi na thoshte se ishte i burgosur dikund në Serbi.



Në intervistën e tij ke ‘’Feral Tribun’’, Ahmeti ka deklaruar se si gjygji ushtarak e kishte akuzuar për dobësimin dhe shkatërrimin e aftësive luftareke të APJ-ës, pastaj as kush nga ana kroate nuk e kishte kërkuar ndërrimin e tij ?
- Nuk është ashtu. Disa ditë para rënjes së kazermës kryesore të Gospiçit, nga Beogradi Shtabi kryesor i KOS-it, aty dërgoi shumë oficerë të latë. Para se të hynin në kazermë i burgosëm të gjithë. Atëhere unë kam qenë i ngarkuar për bisedime me komandantin e atëhershëm të Korpusit të Kninit, gjeneralin Ratko Mlladiq, lidhur me ndërrimin e të burgosurve. Kjo ka ndodhur dikund kah nëntori i vitit 1991, kur observatorët evropianë organizuan në Zhitniç et Pakovo Selo ndërrimin e robërve të luftës. S’bashku me robërit tonë të luftës e kam kërkuar edhe Ahmet Krasniqin dhe një tjetër komandant nga kazerma e Gospiçit, të cilit emërin nuk mund t’ia përmendi, ngase mund ta dëmtojë. Mlladiqi mu drejtua : ‘’Pse i kërkoni oficerët tonë ?’’ Për arsye se janë zënë robër në territorin R. Kroacisë, prandaj i kërkoj si çdo qytetar të shtetit të Kroacisë. Mladiqi mu përgjegj me përbuzje : ‘’Çfarë shteti ore’’. Pastaj, ndërroi pamjen e tha : ‘’krejt mund t’i marrësh, por Krasniqin dhe këtë tjetrin kurrë. Ata janë oficerë tanë dhe nëse insistoni ndërpriten bisedimet’’.
Krasniqi ka thënë, se mu pse as kush nuk e kishte kërkuar naga ana kroate dhe në mungesë të provave e kishin lëshuar nga burgu në mbarim të vitit 1991, pastaj serbët e kishin dërguar në uniformë të APJ-ës në frontin kroat...
-Në janar të vitit 1992, ndodh diçka e jashëzakonshme. Disa njerëz që për detyrë kishin përcjelljen e mediave të jashtme e kishin parë Krasniqin në televizionin e Beogradit. Mbante veshur uniformën e APJ dhe udhëhiqte trupat që sulmonin Osjekun. Sekuencat i kishte transmetuar edhe HTV. Menjëherë e dita se ishte në pyetje kërcënimi, sigurisht ia kishin burgosur dhe izoluar familjen e atë e kishin dërguar në front. Tëtë muaj, pas atij inserti në TV nuk kam marrë farë lajmi për te. Në shtator të vitit 1992, cingërroi telefoni. Ishte Krasniqi. Më telefononte nga Vjena. M’u lut që t’i rregulloja tre pasaporta, për gruan dhe dy fëmijët (Teutën dhe Florentin v.j.). Pas disa dite, duke u munduar që të organizojë pasaportat në fjalë, më telefonuan nga gjygji ushtarak i Karllovcit. Më lajmëruan se kishin burgosur një oficer të ish-APJ, i cili thirrej në mua dhe quhej Ahmet Krasniqi. Më pyetën se a do të dëshmoja për te. Vendosa pa u hamendur, edhe pse pakëz hezitova, ngse nuk dija si ta spjegoja paraqitjen e tij në TV Beograd, me uniformë të APJ, në frontin kroat. Para se të shkojë në gjygjin Ushtarak të Karllovcit, bisedova me disa njerëz tonë që punonin në SZUP, se ç’mendonin për këte punë. Njeni më tha, ‘’ndoshta ëshë i dyfishtë’’. Pyeta se çfarë d.m.th. kjo. Njeri u mundua të më spjegojnte diçka sipas logjikës së sherbimeve informative etj. Përkundër të gjithave vendosa që objektivisht të flas për rolin e tij kur ishte me ne në Gospiç. Cili do që ishte, Ahmeti kishte ndihmuar shumë në armatosjen e Kroacisë. Sherbimet e tij ishin të mëdha dhe ne i kishim shumë borxh.