[Tropojani30]

Gjykimi

Përveç jush, kush ka qenë ende dëshmitar në gjykimin e Ahmetit. ?
-Kemi dëshmuar : Anton Vlajniqi, ish-komandanti MT për Gospiç, Ante Kariqi, përfaqësues lufte i Qeverisë së R. Kroacisë për Likë dhe unë. Mendoj se ka dëshmuar edhe anëtari i shtabit të krizës për Likë, Tihomir Oreshkoviqi dhe vëllau i tij Ivica. Nuk di se a ka dëshmuar edhe Mirko Norac dhe të pranishmit në mbledhjen kur Krasniqi punoi planin e marrjes së kazermës ‘’Kanjizha’’. Vlajniqi dhe unë e vizituam në burg para gjykimit. U përqafuam dhe me atë rast e pyeta, se ç’kishte ndodhur në ndërkohë me te. Më trgoi se kishte qenë në burgun ushtarak në Serbi dhe prej andej e kishin dërguar në front në Kroaci. Nuk kam mundur ta kuptojë se si ka guxuar të dezertojë me uniformë të APJ dhe si e ka kaluar me familje kufirin serbo-maqedon, si
ka shkuar në Austri për t’u kthyer në Kroaci, pastaj në Gospiç te disa miq, ku edhe e kishin burgosur.
Si është e mundur që të arrestohet në Gospiç, e ju mos ta dini ?
- Thjesht, ngase nuk mu ka paraqitur kur ka ardhur në Gospiç. Për arrestimin e tij në Gospiç dhe dërgimin e tij në Karllovc, fare nuk kemi ditur. Nuk kam mundur t’ia jap as pasaportat, ngase më nuk kishte kuptim, sepse tashmë ishte në burg. Vendosëm të presim vendimin e gjygjit.
Krasniqi në intervistën e tij për ‘’Feralin’’ ka pohuar se gjykimi kishte zgjatur 12 minuta, nuk i kanë lejuar as t’a lexojë aktakuzën e lere më të mbrohej, pastaj kosultimi i gjygjtarve ka zgjatur tre minuta. Është dënuar me dy vjetë burg. Nëse ju, Kariqi dhe Vlajniqi keni dëshmuar në të mirën e tij, dikush si duket ka dëshmuar kundër. A mos e dini kush ?
- Një kohë kam menduar se është liruar nga aktakuza. Pas daljes nga burgu, nuk mu ka lajmëruar gati një vit. Në vitin 1994, është lajmëruar në Gospiç dhe nga unë e Ante Vlajniqi kërkoi një vërtetim për pjesëmarrje në dorëzimin e kazermës së Gospiçit, me motivacion se i duhej për rregullimin e gradës dhe banesës. Me këtë rast jemi ulur dhe kemi biseduar më gjerësisht. Më tregoi se gjygji ushtarak nuk e kishte liruar, por ishte liruar me rastin e një abolimi të presidentit Tugjman. Më tregoi se pas daljes nga burgu kishte jetuar vështirë, se ka vuajtur nga uria dhe në Zagreb, pas daljes nga burgu, nga uria i kishte rënë të fiktë në rrugë, se kishte punuar në gurëthyes, por duke iu falënderuar miqve shqiptarë ishte gjindur dhe po shiste perime në treg. Pastaj mu falënderua që kisha dëshmuar në dobi të tij.

Takimi i fundit

A ju rrëfeu se si kishin dëshmuar të tjerët ?
- Për ta s’foli gjë. A e kanë ngarkuar të tjerët nuk di. Por jam i bindur se duke u bazuar në deklaratat e ne treve, kanë mundur t’a lirojnë. Pastaj i kërkova nga Ante Kariqi dhe disa të tjerë për t’i ndihmuar. Por këta tashmë kishin rënë dhe nuk kanë mundur t’i ndihmojnë. Krasniqit kanë mundur t’i ndihmojnë njerëzit që punonin në MORH. Unë aty nuk kam pasur farë ndikimi.
Ç’mendoni, kush nga strukturat politike apo ushtarake nuk e ka dashur Krasniqin ? Dikush si duket ka dashur t’a përzë nga Kroacia, apo edhe t’a burgos.
- Po, ka ekzistuar një një grup njerëzish në Kroaci, i cili nuk donte që Krasniqit t’i pranohen meritat për dorëzimin e kazermave të Gospiçit. A ka pasur ndonjë informacion që ka sherbuar si pengesë për të pranuar kontributin e tij ndaj luftës atdhetare kroate, nuk mund të konfirmojë.
A e keni parë pas vitit 1994 për vërtetim ?
-I kemi pasur edhe dy takime. Në vitin 1995, me gruan dhe fëmijët, duke u kthyer nga Zagrebi te Zhuta Lova kemi vërejtur se patrolla e policisë e kishte ndalur një automobil të mbushur plot me plaçka të vjetra. Afër automobilit qëndronin dy njerëz të veshur dobët, njëri mu duk i njofshëm. Ishte Krasniqi. Policët donin të kontrollonin ngarkesën dhe filluan të hudhin plaçkat jasht. U ndala dhe i luta të mos vepronin ashtu, ngase e njihja njërin prej tyre.
Atëherë, shkurt kam biseduar me Krasniqin. Më tha se kishte vendosur të ngrisë procedurën kundër vendimit të gjygjit Ushtarak kroat. I thash të më lajmërohej nëse i nevojitesha.
Kur e keni parë për herë të fundit ?
-Një vit para se të vritej, kur për herë të dytë më kërkoi një vërtetim për kontributin e tij dhënë Armatës Kroate. U ulëm dhe biseduam shtruar. Më tha ‘’Jure jam duke shkruar një libër dhe gjithë çka kam përjetuar në Gospiç, nga njerëz të caktuar, do ta zbadhi.



A e keni ditur se ndërkohë është emëruar komandant i UÇK-ës ?
- Kisha dëgjuar diçka. Por më kujtohet një bisedë që kishim pasur në vitin 1991. Atëhere ende nuk kishte filluar lufta e vërtetë në Kroaci. Ishim bashk : unë, një ushtar shqiptar i cili kryente detyrimin ushtarak në Gospiç dhe Krasniqi. Duke biseduar më tha, ‘’Jure mua më pret një vend i lartë në Qeverin e vendit tim’’. Kur u pamë herën e fundit më tha se së shpejti do të shkonte në Kosovë për të zërë vendin në Qeveri, për të cilin më kishte folur. Ky ishte edhe takimi jonë i fundit. Jam tronditur kur kam dëgjuar për vrasjen e tij në Tiranë. Besoj se prcedurën për revidimin e vendimit të gjygjit ushtarak të Karllovcit do ta ngris dikush.
Kush mund ta bëj këtë ?
- Sigurisht familja e tij. Ky është edhe motivi i bisedës sime me ju. Te unë Ahmet Krasniqi ka lë përshtypje të njeriut të ndershëm. Mbrapa e ka familjen : gruan dhe fëmijët. Më së paku çka mund të bëjë Kroacia për te, duhet s’paku postum, duke reviduar vendimin e gjygjit Ushtarak të Karllovcit, t’a pastrojë emrin e tij.
-Pse për rolin e tij në luftën e Gospiçit keni vendosur të flisni tani, kur tashmë është i vdekur ?
-Ngase mendoj se njeriu derisa eshtë gjall, gjithnjë vetë mund ta thot të vërtetën dhe të ndreq padrejtësitë që i bëhen. Por, kur vritet, apo vdes, këtë duhët t’a bëjnë njerëzit qe kanë njohur.