[sefedin]

Flitet tek aktivistët e ndryshëm të UÇK-së e LPK-së në Tiranë e jashtë, se Ahmet Krasniqi, në emër të zotit Bukoshi ka patur një transaksion me Xhavit Halitin në emër të UÇK-së në muajt‑korrik-shtator 1998. Ky transaksion, sipas atyre të dhënave, e kalon shumën e 7 milion markave gjermane. Por, pavarësisht nga ajo se nuk dua te besoj ne lidhje të tilla individuale, nëse besohet në të dhënat e aktivistëve, mjafton ky fakt për treguar qëllimin e qeverisë. Së Bukoshit. Megjithatë, nuk dihet a është fjala për mjete të gatshme financiare, apo për mjete të investuara në ndonjë veprimtari a transaksion ekonomik, pasi për këtë nuk flitet. Po të lëmë lemë këtë çështje në një anë, ashtu sikur flitej nëpër Tiranë.

Pra, si konkludim del: qeveria e Kosovës deri në maj-qershor të vitit 1999, zyrtarisht i ka dhënë vetëm 350 mijë për UCK-*në. Ajo gjatë tërë kësaj kohe, sikundër edhe më vonë,mblodhi mjete për Kosovën., madje lëshoi thirrje për vetëfinancim, etj, por asnjë qindarkë më shumë nuk ka dhënë për tuftën. Ky është "financimi" nga qeveria.
“Ndihma” nga subjektet politike
G]Kjo çështje as që duhet të diskutohet, sepse asnjë subjekt politik a organizatë, për periudhën që flasim, nuk e ka financuar UÇK-në, ndonëse këtë e kanë ditur dhe kanë pasur mundësi dhe mënyra për të bërë, sepse janë informuar me kohë.
Mirëpo, edhe pse kjo dihet, këtu duhen treguar disa veprime të cilat Kryesia edhe në emër të UCK-së i ka bërë ndaj subjekteve tjera, brenda dhe jashtë vendit, në mënyrë që të gjendet mënyra e financimi të kësaj force ushtarake që ishte ne ndërtim. Kjo shërbeu njëherësh edhe si mjet për të ofruar bashkëpunimin tonë në drejtim të bashkimit të, forcave tona, në luftë kundër pushtuesit, formë kjo që do të krijonte terren edhe për luttë te përbashkët çlirimtare, duke ndërtuat Frontin Çlirimitar të
Kosovës.
Prej viteve të '90, disa here janë lëshuar kërkesa në adresë tëLDK-së, më vonë edhe ndaj subjekteve tjera, si LBD-ja,
në mënyrë qe edhe ata të dilnin me qëndrimin për të përkrahur
Fondin "Vendlindja Thërret". Edhe në kontaktet me ta, qoftë
dypalëshe, apo shumë pakëshe, si në Zvicër, FGJ, në Austri, nuk lamë asnjë rast pa e kërkuar këtë bashkëpunim. Madje, ne hoqëm dorë, nga shumë çështje që na ndanin, nga ato politike, organizative, etj, çështje të karakterit kombëtar dhe të platformës së subjekteve në llogari të bashkimit tonë në fushën financiare për UÇK-në. Edhe kjo mendonim se krijonte terren për bashkimin tone, sepse nëpërmjet kësaj pune, krijohej terreni për bashkimin e të gjitha forcave shqiptare edhe në fushën politike e ushtarake në një sistem çlirimtar e shtetëror.
Më kujtohet nëntori i vitit 1997. Në atë kohë u organizua ne BPSH-ja një mbledhje me subjektet organizative e shoqërore për çështjen e arsimit shqip në nivelin e subjekteve në botën e jashtme, në RFGJ, në Hamburg. Në mbledhje ishin tërë delegacionet e partive. Ishte edhe ministri i arsimit të qeverisë së Bukoshit. Edhe aty u kërkua bashkëpunimi politik e organizativ me subjektet. Të dyja këto u refuzuan. U kërkua edhe ndihma në anën financiare. Por, edhe kjo formë e punës së përbashkët u refuzua nga përfaqësuesit e subjekteve politike (LDK-ja, PDJ-ja etj). Për më tepër, ato akuzuan LPK-në, sikundër bëri LDK-ja në Prishtinë, se po dilte në mbrojtje te një subjekti (kupto UÇK-në) që nuk "dihet" se kush e ka organizuar, perse lufton dhe për kë lufton, duke aluduar se atë forcë ushtarake e ka "krijuar" shteti serb e jo shqiptarët (Rilindja, 1997).
Edhe në këtë tubim, nga përfaqësuesit e LIDK-së u paraqit mendimi i udhëheqjes se kësaj partie, se gjoja UÇK-ja mund të jetë forcë e vetë Serbisë, e organizuar nga ajo për t'i krijuar terren forcave policore e ushtarake serbe për të bërë masakra, etj, etj, sepse shqiptarët na qenkan vetëm për format e aktivitetit paqësor. De, mbi këtë bazë të akuzës subjektet e tjera nuk u futën fare në deklarimin e tyre. Përkundrazi, heshtën ndaj thirrjeve për të ndihmuar njësitet e UÇK-së së bashku financiarisht dhe e sabotuan. Ata krijuan frontin e rezistencës politike përballë mbledhjes së mjeteve për UÇK-në.
Subjektet politike e organizative e gjenin të udhës të mblidhnin ndihmë për veprimtari të ndryshme, si për veprimtari partiake, për arsim, për studentë, për raste të ndryshme, si familje,
cilat ishin të mirëpritura dhe u përkrahën edhe nga ne, po nuk e gjetën të udhës të bashkoheshin në financimin e UÇK-së. Vetëm pas shpërthimit të luftës frontale, masakrave të rënda dhe kur dhuna e terrori u thellua në vend, filloi një bashkëpunim, por edhe ky ishte shumë i kufizuar, më tepër deklarativ, se sa faktik. Ndërsa mërgimtarët për çdo ditë i përgjigjeshin më shumë thirrjes së vendit, jepnin ndihma dhe e ndihmonin Fondin, duke mos parë se, kush e ka organizuar dhe kush e administronte. Falë ndihmës së tyre u bë edhe financimi i UÇK-së.
Për UÇK-në shumë subjekte politike lëshuan thirrje dhe dhanë edhe deklarime publike për të ndihmuar e përkrahur Fondin “Vendlindja Thërret”, po përsëri nuk u futën nëpër këshilla, si dhe as që krijuan forma të ndihmës për këtë subjekt ushtarak. Ata as më vonë nuk e financuan UÇK-në, por mbetën vetëm në deklarime.