[Rozafa]

Nga muret e hirnosura të shpirtit tim, hedh copë pas cope armaturën e heshtjes e bëhem gati të flas, shfryej, qaj... Por, si refleks i vjetër me vjen vetëm heshtja: heshtur shoh, heshtur flas, heshtur ikë... E ndërsa gjithë universi im shprehet në një frymëmarrje të thellë, gjithë fitoret e humbjet e mia në një drithërimë shpirti, fjala ka mbetur diku ngujuar gjoksit, trembur vetes...
Më fal që sonte po qaj me kaq mërzi dhe s'mund ta përballoj dot mallin e një kujtimi, një ëndrre që mbeti në gjysmë...

Edhe sonte

Lakmoj atë që nuk kam
e që tashmë ka ikur
shtegtuar diku larg
ku s'mund ta arrij

Kokulur mendoj
manipuloj imagjinatën
veç për një kujtim
tërë natën rri zgjuar

Perde u kam vënë syve
për t'mos parë
lotët e mbledhura
n'kupën e pëllëmbëve të mia

Mbetmë fjalë e pathënë
varg që kurrë nuk u shkrua
këngë e pambaruar
mbi partiturën
e një pianoje të vjetër

Edhe sonte
pas teje jam harruar
strukur n'syrin gënjeshtar
një shpirt diku larg është lënduar
dhe shpirtin tim e quajta barbar!