[Zero Cool]

Jam ulur përballë dritarës,jashtë filloi të bie shi i cili ngadalë e shkrinë boren që ra dje.
Kam menduar shumë për ty këto ditë dhe mund të them që më mungon shumë. Sa shumë mendime më vijnë ne kokë dhe sillen rrotull. Është kujtimi yt, shpesh më duket se do hysh në derë me buzëqeshjen tënde si të mos kishe ikur kurrë, por ky iluzion ikën aq shpejt ashtu siq dhe vjen dhe kthehem në realitet.
Nuk je këtu dhe nuk do jesh më, faji dhe pendimi më ndjekin.
Përse?
Përse nuk të thashë sa shumë që të doja?
Sot je shumë larg meje,dëshiroj shumë të merrja dorën tënde dhe të ulësha bashkë me ty,pa thën asnjë fjalë me gojë dhe të thosha gjithqka me zemër, si që kam bërë më parë.
Në fakt më jep ankth kjo largësi,po të mundja në këtë moment do isha në krahun tënd,të të thosha që je shume i rëndësishëm për mua dhe që të adhuroj.
E di se pse nuk ta kam thënë asnjëher! Përgjigja është e thjeshtë,sepse mendoja se ndoshta fjalet ishin tepërta.
Po vuaj shumë që nga ikja jote,më dhemb në shpirt që nuk jam afër teje, aq më shumë sepse nuk të thashë kurrë atë, se sa të doja, prandaj dhe sot po e shkruaj këte letër.
Kam nevojë të qaj,të shfryhem, sepse nëqoftëse vazhdoj që para të tjerëve të dukem sikur jam mirë,sikur asgjë nuk më preokupon,trishtimi që më hap një boshllëk gjithmonë e më të thellë në shpirtin tim do më shkatërroj.
Përse nuk kthehesh? Tani kam nevojë për ty, për të vazhduar të jetoj. Do isha shumë e lumtur po të mund të shihja përditë pasqyrimin tim në sytë e tu, të dëgjoja zërin tënd që të shqiptonte emrin tim, të thithja ajrin që thith ti, vetëm me këto do ndihesha mirë dhe të siguroj që do ndihesha e lumtur. Nëqoftëse e lexon këtë letër,do ta shohësh se cdo fjalë e shkruar në të është një lot dhe një frymëmarrje dashurie për ty(megjithse e di që nuk ke për ta lexuar kurrë).
Sa mirë do ishte sikur ta kisha shkruar më parë këtë letër,sepse nuk do ikje pa e ditur sa të do …