[sefedin]

Lufta per logjistike e ndau ne tërësi klikën nga organizata. Ky ishte gjoja faktori pse urgjentisht u thirr mbledhja e KP to Degës, pa u konsultuar me Kryesine. Mbledhja u thirr me anën e Nëndegës se LPK-se ne Zvicër. Thirrjet ishin lëshuar, prandaj Kryesia u detyrua per to lëshuar Tiranen, sepse nga thirrja dilte se ishte mbledhja paraprake e KP, ajo qe kishte per qellim per to krijuar terrenin per përgatitjen e MP to Gjashte të Degës, nëpërmjet se citës u be grushti politik mbi Kryesi (Thirrje për MP gjashte te Degës). Është pikërisht, kalimi i kompetencave ne kuadër to Kryesisë, edhe per logjistike, qe i tmerroi përtej mase këta zotërinj dhe e shtynë kete organizëm ne kete veprim antistatuore. Pas mbledhjes se .KP u kthye një pjese e Kryesisë se KP ne Tirane. Atje kishte mbetur çdo gjë ne vend. Sektori nuk pranonte me kontakte me Kryesine, edhe pse ende ishin ata (Xhavit Haliti e Azem Syla) anëtare to saj.
Ne situate to tille lindi ideja: "fshati financon fshatin". Kjo erdhi thjesht nga moskryerja e detyrave sektorit to logjistikes përballë luftës. Pse? Sepse, shume qytetare qe vinin nga viset e ndryshme to Kosovës ne Tropojë per armatim, ktheheshin ne vendlindje pa arme. Ky fakt beri qe shume rrethe, lagje e vende to vetorganizohen. Keshtu filloi mbledhja e ndihmave financiare ne devize nga luftëtarët e Kosovës. Ata i kishin dërguar njerëzit e vete dhe blinin arme neper fshat, lagje e qytete, ne kazerme etj, si dhe i transportonin mjetet ne vendin e vet. Ishte ne Tirane një çrregullim i përgjithshëm. Askush nuk përgjigjej per asgjë. Kishin mbërritur radhe to organizuara dhe jashtë saj. Me qindra e mijëra qytetare shqiptare nga Kosova endeshin rrugëve to Tiranes e Shqipërisë. Çdo kush prej tyre .kishte mjete financiare. Ata kërkonin, blinin dhe transportonin arme ne veri, e prej andej ne Kosove (Dëshmitë e dëshmitarëve, Tirane. 1998).
Prandaj, per to ndaluar kete gjendje, nga Kryesia e Degës u kërkua me force qe tere sektori i veçante të vije ne mbledhjen e saj. Ne donim qe me organizim t'i dilnim përballë kesaj gjendjeje. Por, sektori ne emër to Shtabit Qendror, atij shtabi qe vetëm ne letër ekzistonte, sepse ende ishte ne kooptim e sipër, e refuzoi kete organ udhëheqës. Me herët Kryesia e pate bore centralizimin c tere mjeteve ne mënyrë qe to detyroje sektorin dhe grupin e punes per to vepruar sipas vendimeve. Por, ishte e kote. Ata nuk erdhën me jave ne vendin ku rrinte Kryesia, ndërsa per here të fundit erdhën ne fillim to prillit. Erdhën per të marre mjete financiare. The, Kryesia me qellim to afrimit me kete sektor, pa u paraqitur kërkesë ia dha mjetet e kërkuara. Por, me të marre ata mjete përsëri u larguan nga organi. Me kurrë Kryesia, sa kohe qe ka qenë ne udhëheqje, deri ne mbledhjen e pare, pas MP, kur u bënë akuzat, nuk i ka pare këta anëtarë të Kryesisë. Ne fakt ishte koha kur sektori veç e kishte mare tërë punën e logjistikes në dore dhe vepronte pa asnjë kontroll. Per atë veprimtari e kishin marre ata "lejen" e organeve ne vend.
Edhe per mjetet qe vinin nga bota e jashtme u be një lufte e ashpër. Ata kalonin vetëm nëpërmjet dorës se Xhavitit dhe Azemit. Xhaviti kishte leje per to marre ne dorëzim mjetet ne kufi (Leja hyrëse zyrtare). Te tjerët nuk lejoheshin nga organet e shtetit per t'u futur brenda dhe per t'i pranuar mjetet e mallin, sepse nuk leshohej leje tjeter. Edhe pse ishte keshtu, Kryesia nuk kundërshtoi. Qëllimi ishte uniteti ne pune, por ajo qe e shqetësonte ishte fakti se as per këto, qofte mjete financiare, qofte medikamente, qofte arme nuk ka të dhëna, sepse kurrë nuk është raportuar ne Kryesi. Per to thuhej nga sektori (Xhavit-Azem) se janë ne dore te "sigurte" ne atdhe dhe se po shkojnë brenda, tek njësitet e UCK-se, ndërsa nga brenda i kërkonin mu ato mjete, te cilat u thoshin se nuk kane ardhur ende nga atdheu ne vend.
Duhet gjithashtu per to theksuar sidomos fundin e prillit, ditët midis 20-25 prill te vitit 1998. Ne atë kohe, vjen ne Tirane lajmi nga grupi i furnizimit se atje, ne veri te shtetit, ne Tropojë gjenden mbi 4 mije vullnetare shqiptare nga Kosova, te cilët kane shkuar te organizuar nga njësitet e UCK-se per të marrë mjete. Ky fakt na detyroi qe se bashku me Adem Grabofçin, i cili ende qëndronte pranë Kryesisë, per të udhëtuar ne kufi. Atje e gjetëm grupin, i cili ishte shume nervoz. Me ta ishte I. Kelmendi. Ata ishin përpjekur per to zgjidhur atë çështje, po pa sukses, sepse nuk kishte financiare, te cilat i kishte marre sektori nga fondet. Grupi ishte i shqetësuar. Ata nuk kishin as mjete financiare per te blere
ushqim per vullnetaret.
Kryesia i kishte ne disponim vetëm 50 mije DM. Ato i morën me vete. Te njëjtat ia dhamë grupit per ushqim, sepse per t'i ushqyer 4-5 mije veta duheshin shume mjete, aq me tepër kur buke nuk kishte mjaftueshëm dhe vete ne duhej t'i ushqenim. Mjetet luftarake per çka kishin ardhur nuk kishte. Ishin qytetaret tanë nga te gjitha viset e Kosovës. Çdo grup e kishte shkresën nga komandanti i zonës, nenzones a vendit ku gjendej per te ardhur per te marre arme. Por, arme nuk kishte! Mbërritëm ne ora 20. Shkuam me Ademin dhe Mërgimin ne baze, mbi Tropojë, ku ishin te vendosur vullnetaret. E pame vete gjendjen e tyre. Pa arme
Atje dhe shume te uritur. Kishte disa dite që nuk ishin ushqyer. Zyrtaret nuk lejonin ushqimin e tyre. E vullnetaret kishin udhëtuar me dite e net te tera per te ardhur, ndërsa aty nuk kishte mjete.
U pritem nga Dema shumë ashpër. Pati edhe ofendime, por ato i morëm si te momentit, nga gjendja qe ishte ne vend. Ndërsa, as unë dhe as Ademi nuk kishim mundësi per te zgjidhur çështjen. Ne nuk kishim as mjete financiare per ata.
U takuam të nesërmen me zyrtaret ne Bajram Curr. Ata nuk donin te dërgonin buke per vullnetaret. Me intervenim arritëm qe ne marrëveshje te dërgohet buka. Po, arme nuk kishte. Kërkuam arme. Ne baze nuk kishte mjete luftarake. Para nuk kishte. Ne kontakt me zyrtaret, te nesërmen erdhën edhe nga Tirana, shefi i SHIK-te, Fatos Klosi, me te cilin ishte edhe një përfaqësues i shtetit amerikan. Pas bisedimeve u lejua blerja e mjeteve vetëm ne vend, përkatësisht ne rrethin e Bajram Currit. Po mjete financiare nuk kishim, ndërsa shteti vet nuk. jepte arme per vullnetaret qe ishin ne Tropojë. Per atë shkak, vete A. Grabocvi e thirri me telefon ajror Azem Kylën dhe Xhavit Halitin. Me ta bisedoi Adem Grabovci. Edhe pse u tha se me mjete financiare mund te gjinden arme, gjë qe Mërgimi kishte premtuar se i gjente ne vend, ata nuk u përgjigjen ne kërkesën tone per mjete financiare. Mbeti baza dhe tere vullnetaret pa mjete luftarake. Kete ia thamë zyrtareve te Tiranes ne Bajram Curr, duke menduar se ata, do ta kuptojnë gjendjen dhe do te japin mjete. Po mjete nuk dhanë. Shume vullnetare duke u kthyer ne Kosove edhe u vranë (Shënimet nga ngjarjet e prill 1998 ne Bajram Curr.)
Tërë kete çështje e kam shkruar ne letër dhe ia kam dërguar KP ne mbledhjen e fundit te përbërjes se vjetër. Ajo u mbajte disa dite para MP te Gjashte te Degës, pikërisht ne fund te prillit. Por, edhe pse ne ketë pune unë fajësoja sektorin, i cili kishte mare mjetet financiare edhe ishte larguar, KP nuk mori masa ndaj tyre, por përsëri akuzoi Kryesine. Ndërsa fakti se prej vullnetarëve ne Tropojë, rreth 20 ranë ne minat dhe ne pritat e ushtrisë serbe, sektori nuk beri as edhe një vërejtje per te reflektuar drejt. Ne kishim mundësi, po nuk kishim mjete financiare per to blere arme, por ato nuk u dhanë nga sektori dhe Fondi, prandaj mbetem pa arme dhe vdiqën këta qytetare. Kjo eshte akuza. (pushkatim!!!)