[sefedin]

Ne këto kushte, u mbajt një tubim me oficeret ne Tirane. Atë tubim e udhëhoqi B. Bukoshi. Ne tubim, mars 1998, ai u tha. atyre: "Nuk ka Kosova mundësi per to futur ne 146 çlirimtare dhe se ata duhet te kthehen nga kane ardhur, neper vendet e tyre" (Deklarata e Ali Ahmetit ne Kryesi, mars 1998). Kate gjendje e shfrytëzuam si Kryesi dhe menjëherë a lidhem nëpërmjet grupit me oficeret. Z. Bukoshi edhe ketu doli kundër luftës. Ai jo vetëm ne sferën politike, juridike e financiare qe ishte kundër, por as kuadrot nuk i la, duke i urdhëruar te kthehen neper vendet e veta. Ky ishte kulmi.
Tash mbeti puna jone me oficeret. Ne angazhuam Demirin në veprimtari të veçante, Nairn Malokun ne Këshillin per Luftë, i cili pastaj u fut ne Kosove. Filluam kontaktet dhe arritëm marrëveshjen me oficeret nga Bosnja e Hercegovina, te udhëhequr nga Hall Bicaj, te cilin e konsideronim kuadër shume te afte per lufte. Këtyre u dhamë edhe mjete financiare, sepse donim qe te tjerët, ata qe ishin ende ne Kroaci e ne Bosnje e Hercegovina te vijnë ne Kosove. Po ne kete kohe u krijuan lidhjet edhe me Bislim Zurapin te cilin e kishin lëne oficeret ne Tirane si udhëheqës te grupit te oficereve në vend, derisa te vinte person tjetër, qe ishte ne hierarki ushtarake me lart se ai.
Me këta oficerë u morën zyrtarisht Ali Ahmeti, Rexhe Iberdemaj, Ibrahim Kelmendi dhe Xhavit Haliti (Vendimi i marsit 1998). Por, ky grup i punes i caktuar nga Kryesia, kishte shume vështirësi. Pse? Sepse ne bisedat me oficere te tullë, sidomos me Bislim Zyrapin, Xhavit Haliti, me vonë edhe Azem Syla, flisnin ne emër te Shtabit Qendror, qe ende nuk ekzistonte, ne kohe qe me oficeret ishte përcaktuar te bisedohej shtruar, pa dorashka e gënjeshtra, sepse vetëm keshtu ndihmonin UCK-ne dhe luftën tonë. Natyrisht se oficeret duhej te zgjidheshin, sepse jo te gjithë ishin to mirëseardhur ne UCK-e. Pra, me ta duhej to bisedonim mbi pozitat e një ushtrie ne ndërtim e qe kishte nevoje per ta. Ky ishte vendimi i Kryesisë, dhënë anëtarëve qe duhej te punonin me bishtaraket. Ata nuk kishin to drejte te gënjenin, sepse keshtu nuk i ndihmonin luftës.
Mirepo, duket se përveç disa oficerëve, te cilët shkuan nëpërmjet Ali Ahmetit, grupit ne Tropojë dhe Kryesisë, disa të re u vune ne sherbim te Xhavit Halitit e Azem Sylës, qe bisedonin me ta në emer te Shtabit Qendror. Këtë lloj baze politike e mori Bislim Zyrapi me disa oficere. Duket se kane qenë rreth 7-8 veta. Kërta, lidhja e ketij grupi, i dergoi ne Kosove dhe disa i futen ne Shtab Operativ, të tjerët i çuan ne terren, neper zona e nenzona operative, por jo ne SHP, sepse pas kooptimit te anëtareve te Shtabit to Përgjithshëm, anëtaret mbeten të njëjtë, me përjashtim te B. Zyrapit, të cilin me vone e futen ne kete organ. Por, kjo është çështje tjetër, sepse per kohen ky vendim i z. Zyrap është i drejte, sepse shkuarja e tyre ne Kosove ka ndihmuar shume pozitivisht ne lufte, pasi ata atje i organizuan dhe riorganizuan njësitet e UCK-se dhe me ndihmën e tyre, u arrit një shkalle e mire e organizimit te luftës.
Përkundër kesaj, duhet thëne se, megjithatë, ne kete fushe nuk u arrit sukses. Duke mos e ndërtuar Frontin per Çlirimin e Kosovës, në fakt u bllokua puna me oficeret, si nga qeveria e Bukoshit, ashtu edhe nga grupi qe vepronte ne emër te Shtabit Qendror te UCK-se, Xhavit Halitit, Hashim Thaçit dhe Azem Syles. Ne fakt erdhi. koha kur ndaj Kryesisë u be grushti politik dhe ushtarak i luftës çlirimtare. Edhe kjo gjë mbeti nen mëshirën e grupit, anëtaret e te cilit per te ndërtuar klikën e vet ne UCK, paraqiteshin edhe si komandante gjeneralë te UCK-se ne Tirane (shih: Deklarata e Xhavit Halitit ne Hotel Rogner, apo ajo e Azemit Syles mbi rolin vendor ne UCK-ne). Kjo shërbeu si mjet per t'iu treguar kuadrove (oficereve e zyrtareve ne Tirane) se kush vendos ne emër te UCK-se, duke treguar keshtu se ndaj tyre duhet te përkulën. Ishte kjo puna me e dëmshme përballë kesaj force ushtarake, e cila kishte nevoje per çdo force, qofte politike, qofte ushtarake, etj. UCK-ja ishte duke u rindërtuar, prandaj duhej ndihmuar e jo vene nderskamcat, duke dale si gjeneralë, komandante dhe diktatore te UCK-se.
Qe11imi ketu nuk është per te kundërshtuar atë pozite te zotit Xhavit, sepse nuk e di a ka qenë apo jo komandant, apo te zotit Azem se a ka qenë i plotfuqishëm, qofte edhe te zotit Hashim, gjoja udhëheqës i këtij subjekti, duke shkelur çdo rregull te brendshëm. Mirepo, e di se me atë u bllokua puna me oficeret, sepse, përveç disave qe shkuan me B. Zyrapin ne Kosove (shih: shkuarjen e shtate oficereve ne prill 1998), te tjerët mbeten neper rrugët e Tiranes, shume u kthyen prej nga kishin ardhur dhe nuk dëgjuan te shkonin ne vend, ne njësite e UCK-se. Ishte koha kur tere ata u vunë ne shërbim te B. Bukoshit, si dhe ministrit te tij, Ahmet Krasniqit, i cili edhe pse lufta zhvillohej ne Kosove, vazhdonte to qëndronte ne Tirane etj, duke i riorganizuar ne njësi te tjera, si formacion i FARK-ut te ri, si dhe duke u lidhur me grupin ushtarak te Kosovës.
Është e njohur lidhja e Xhavit Halitit dhe Ahmet Krasniqit ne emër te UCK-se dhe Qeverisé se B. Bukoshit. Këta u ndihmuan reciprokisht dhe dhanë edhe mjete financiare. Por, ato mjete nuk i shkuan radhëve te UCK-se. Kjo veprimtari u be per grupe dhe interesa individualiste. Askush nuk di se sa mjete financiare japë keqpërdorur. Nuk ka te dhëna as se si ka shkuar ne UCK Tahir Zema, apo pse ai e tërhoqi ushtrinë nga Rrafshi i Dukagjinit. Duket se kjo çështje ketu e ka lidhjen.
Ky ishte kulmi!!!
Dy fakte pra, ishin shkaktaret per kete çështje: Qeveria e Bukoshit dhe grupi i Xhavitit-Hashim-Azem ishin ata qe e bllokuan shkuarjen me shurnice te oficereve ne radhet e UCK-se. Mund te akuzohet dhe te thuhet gjithcka ne llogari te ketij apo atij kuadri ushtarak, par e verteta eshte se, lufta midis tyre per UCK-ne, c ka ndaluar shkuarjen e oficereve ne vend.