[GjIlAnAsI_cSi]

Sindroma e Qeverisjes së përkohshme është rikthyer, ndonëse me fasadë më të butë, së bashku me ish-kryeministrin e saj, kryeministrin e tanishëm të vendit. Kosova qeveriset nëpërmjet një strukture në dukje të parë formale dhe demokratike, e prodhuar nga zgjedhjet e vitit 2007. Kjo qeverisje është aty në masë të madhe si formë. Karshi kësaj qeverisjeje janë vendimmarrja ndërkombëtare, e sanksionuar (dhe në masë të madhe e papërdorur) nga pakoja Ahtisaari si dhe dy struktura paralele. Ajo serbe, e kontrolluar nga Beogradi dhe ajo shqiptare, e kontrolluar prej një grupi të Partisë në pushtet.
Modeli i kontrollit të ndërmarrjeve publike e i “zapimit” ka avancuar, është sofistikuar, por në thelb ka mbetur i njëjtë: është përpjekja për të eliminuar sensin e konkurrencës demokratike, qoftë në politikë, qoftë në ekonomi, nëpërmjet formave jodemokratike.
Për këtë, mjaftojnë vetëm ilustrimet e vitit 2009 të Raportit të progresit.
Puna disavjeçare në kontrollin e Televizionit publik për partinë në pushtet ka qenë përpjekje për të monopolizuar “versionin zyrtar”. E njëjta gjë, thotë analiza, është bërë me Parlamentin, të cilin po përpiqet ta kontrollojë Qeveria. Kjo përpjekje është shpaguar politikisht në zgjedhje dhe pas tyre, por është sanksionuar në Raportin e progresit.
Në fushën e ekonomisë, ambiciet e partisë në pushtet nuk janë kufizuar në një përshkallëzim disavjeçar. Partia në pushtet e ka ndryshuar natyrën e shpërndarjes të parasë publike, duke e rritur në një shkallë të pa precedencë dhënien e tenderëve njëburimorë, që do të thotë shpalljen e fituesit të tenderëve pa përfillur fare konkurrencën. Prej 56 milionë eurosh, sa bëhej në vitin paraprak, kjo formë e dhënies së tenderëve njëburimorë hipi në 166 milionë euro. Kjo do të thotë se qeveritarët u dhanë 110 milionë euro tenderë më shumë, pa kurrfarë konkurrence, atyre që dëshiruan, me kriter joekonomik.

Efektet e veprimit të këtillë jodemokratik të partisë në pushtet nuk janë vështirë të shihen në ardhmëri. Kontrolli mbi Televizionin publik (apo krijimi i televizioneve proqeveritare) është tashmë një realitet disavjeçar ndotës i skenës mediatike kosovare. Hapi i ardhshëm është krijimi i një sistemi klientilist, ku mediet të garojnë për favore ekonomike të Qeverisë, apo, në të kundërtën të frikësohen për sigurinë e vet.
Në rrafshin ekonomik, veprimi i këtillë jodemokratik i partisë në pushtet ka rrezik të ndërrojë natyrën e ndërtimit të sistemit ekonomik. Nëse e marrim vitin e kaluar, dhe shohim se ka pasur rënie prej 10,8 për qind në investimet në sektorin privat, ndërsa një rritje prej 194 për qind në atë publik, në sipërfaqe del një shpërpjesëtim i jashtëzakonshëm që demonstron ndryshimin e logjikës së rritjes ekonomike. Në vend të orientimit drejt afarizmit në ndërmarrjet e vogla dhe të mesme private (pse jo edhe të mëdha, kur të ketë kapital), motori kryesor ekonomik po bëhet shpenzimi publik i Qeverisë. Gati çdo e katërta euro e bruto prodhimit vendor (22 për qind për të qenë të saktë) shpenzohet në prokurim nga ana e Qeverisë. Kur dimë se prokurimi po bëhet në masë të madhe pa konkurrencë, atëherë kemi të bëjmë me një fenomen krejtësisht jodemokratik në ndërtimin e sistemit tonë ekonomik, përpjekjen për monopolizimin, kësaj here partiak, të jetës sonë ekonomike.
Ka ndryshuar vetëm forma: para 10 vjetësh përdorej kallashi për të mbledhur para; tash kallashin e ka zëvendësuar tenderi.

Nëse Qeveria e përkohshme, me disa muaj veprimi, arriti të ndihmonte në përcaktimin e një rruge negative disavjeçare për Kosovën, Qeveria e tanishme, me sindromën e asaj të përkohshme, ka gjasa që të përcaktojë humbjen e këtij dhjetëvjetëshi dhe të datës së aderimit në Bashkim Evropian. Më 1999 Qeveria e përkohshme, me veprimet dhe mosveprimet e veta arriti të pengonte obligimin që kishte Kosova për të ndërtuar institucione funksionale që pastaj do ta merrnin mbi supe pavarësinë e vendit. Në vend të tre vjetëve, sa kishim paraparë në Rambouillet, Kosovës iu nevojitën nëntë vjet për të mbërritur në pavarësi, madje falë simpatisë anuse të forcave kryesore perëndimore e jo funksionimit të strukturave qeverisëse. Më 2009, Qeveria e Kosovës ka mundësi që të arrijë të pengojë obligimin e Kosovës që të ndërtojë institucione funksionale dhe demokratike që janë të gatshme të integrohen në BE.