Titulli: Vargje nga autori Xhelal Ferizi
Nė nji ishull plot me ziliqarė
duke lundruar neper detra te shpresave
anija ime me plot shpirtesi e varg
kishte dale detrave per tu mbushur frymzim poetik
por duke shkuar neper lundrim vargu se det sa ma larg
sterre u be qielli e deti u mbush munafik
qe u frynin valve te zeza
anijen ma shtynin per ta permbysur do pirat te lig
ata te tille ishin me breza
rrenues te secilit varg poetik
anija ime aty u shkatrrua
u shkatrrua afer bregut te nje ishulli plot me ziliqarė
un i ardhur nga shekujt e vuajterise larg
udhes lirike neper det
me penden plot ngjyra mbledhur prej emocioneve e melmesave
i vetmuari i shekullit udhtarė
udheve te keqkuptimeve
pervojave e gjithfar lloj mbresavee
dritedhenesi i fjales shtegtarė
pasi u thye anija me not shkova ne ishull
ishull i vogel ky ishull ishte
un me anijen time doja te te shkoj ne nje tjeter gadishull
ku mund te gjeja mikprits e bujarė
oh sa keq kur ne ishull te ziliqarve dola
me pa djallezine time e tregimet per dallget jetsore
u tregova per valėt ju thash se jam shqiptarė
i stervuajtur i fares se lashtė arbrore
e ata buzėt rrudhnin me mėri e nakarė
me lan disi pas dore
vuajtjet e udheve te mia nuk i qiten ne kandarė
se egon e kishin mizore
te ftoft ishin per halle te tjerve
per veq te barkut t e tyre
hall tjeter nuk njihnin
aty kishte edhe te pa fis e farė
disa ishin pjelle e shekuj mjerve
me breza ishin ziliqarė
ata ishin tallur me shum poet vargatarė
edhe anijet emocionale ne det poetik ua kishin shpuar
qe ti ndalin aty sa e sa udhtarė
per ti shpotitur duke aktruar
me aktrim e tallje secili ma barbar
disa te pa fajshem kishin mbetur ne ishullin e zilise te rrethuar
e shum aty te denuar ishin nga vet zoti
aty kishte edhe te rrebeluar
ne zili u shkonte stina e moti
lakuriq duke synuar
secilin ta shpotisin kahdo e qitnin valet e jetes
te disa shihej loti
i shpreses e i pendeses
disa nuk ishin sheruar
disa nuk do te sheroheshin nga zilia
disa ishin pa pike fytyre
disa dukeshin si zuzarė
ne at ishull sikur i kishte lidhur shpirkeqesia
e pa moralshme roberia
shpirtin ua kishte bė barbar
hyna ne at ishull peshperitsash
dita dites duke kenduar me varg ne ishull pran bregu
per te shpernda shpirtesi
kalonin ziliqaret aty pran nji shtegu
buzet i rrudhnin me qesendi
dhe thoshin vet me veti
ja ky shtegtarė kangatarė
qe shekujt don me i perpi
poet i humbur kangatarė
disa me brryla te zi
preknin neper shpirtrat me plot nakarė
njeri tjetrit i thurnin servili
disa ishin lavdatarė
disa flisnin me ironi
po aty pse aq te denuar ishin
ishulli ishte i pa bekim
aty kishte vetlavdi
nuk kishte harmoni as bashkim
disa klane si orgji
vallzonin servilisht ne aktrim
secili ishte ma i zi
se djalli me te mbrapsht motivim
aty vetem ndonje i pa fat udhtarė
ne at ishull te zi mund te binte
ku edhe uji ishte zili e pelim
qe secili aty me njifar lavdie e pinte
aty sheqer as emocion nuk kishin
mjalta as bleta aty nuk rrinte
ata te vetmuar nga bota e emocionit ishin
prandaj shpirte te embel nuk kishte
disa nga ata ishin bė pendim
e disa donin te iknin
por anijet u kishin mbetur edhe atyre ne kurthim
detit te pa mshire te dallgve
dhe ishin hy ne ishull ne at aktrim ironim
kishin mbetur ne ishullin e ziliqarve
dhe pinin adete me ata me detyrim
vitet aty me zili ju kishin kaluar
e un ne meditim
doja te ikja sa ma parė
per te mos u indoktrinuar
ne at ziliqare farė
ndjehesha i penduar
per selin lundrim
ku shekujt nuk me kan kuptuar
se paqe kerkonte vargu im
e kurthat e djajve si te harbuar
e kishin shty fatin tim
ne detin kahdo te trazuar
e un me penden jetim
miresi neper detra e dhe duke kerkuar
poeti gjithmone ne shtegtiim
ikjeve her her duke shpresuar
se nji dit dheu im
me dashuri ka per te me dokoruar
por u tha dheu im
nga kohrat qe sollen hi
nga kohrat qe sollen ndryshim
me zjgjyret koha ngriti dolli
por jo me vargun tim
mbeta edhe ne ket ishull
duke menduar me mendimet larg te tretura
me kend te gjej ktu mirkuptim
me forcat e mia emocionale te mbetura
nga ai ishull dhe fillova nje ndertim
dal ngadal me druj arti e varg
me liriken si imagjinim
anijen te ndertoja e te iku larg
nga ishulli m e plot pelim
se edhe i imi varg
mund te pinte at shemtim
qdo dit dilja ne breg
mjegullen ziliqare e largoja me drite
zilitė gojkqia heshtur me pergjonin
por un ne anet me drite
lutesha qdo dit per shteg
i lusja zot e qiell
qe aty te mos mbetem ne at breg
ku koha ishte mundim
e ishull qe artin ta djeg
me dukej si treg i humbur me krim
me shpirta te thyer e cinik
mu ne mes ne nje det te zi
perse keshtu o i pa fat lirik
perse o shekulli im
valet permbyese mi solle ne det
ne ishuj nga bregu ne breg
me fate tė tilla mė ndjek
me qet neper ishuj me plot moskuptim
ne kurtha ne secilin hendek
ku bie pa mshire vargu im
ku shekujt lavdrohen per lek
e vallet hidhen per hir te padronit
dielli ktu vlera nuk pjek
se ishulli qenka i demonit
te iku nga ishulli ne ishull
ne detin e hapur mendoja
anije ndertoja me emocion
neper kohra me imagjinata
dhe nji dit e pashe nje deshire qe vlon
me thirrte neper krajata
por valet tha do i kalon
e rruget e detit te gjata
me tha do te qes ne brigje
ku dalin te reja shtigje
ne toka ku pak ka zili
ku zogjt kendojne per ligje
artin atje per ta pi
do te behesh me shpirte te rinuar
s do te mbetesh ne ket ishull me zili
valet ke per ti kaluar
e detin me uj te zi
ne brigje te embla ke per te kaluar
atje kur te kendosh poezi
zogjt kan per te pergezuar
dhe nisa anijen ne vullnet
gjithnji ne shpresa lundrimi duke endrruar
te kaloj nga deti ne det
ne token e re per te dalė
atje ku shekujt premtojne jet
ne fushen me plot bereqet
atje dielli ka me u ndalė
per ty te nxej o poet
per vargun tend shpirtvalė
nga arti ne art qe rreshqet
e derdhet porsi ujvarė
nga lumi ne lum e ne det
ti do jesh ne toke tjeter
atje ku nuk ka ziliqarė
atje do te quajn poet
ku lulet mbijnė pa nakarė
zili ku nuk do te ket
veq engjuj te mire e te mbare
atje do te qojm o poet
atje do te jesh vargatarė
ne dheun qe e ka adet
me njoft rrespekt te mirė
me ndje qdo varg te lirė
atje ku tokes i thone
gjlebrim me emocion
autori xhelal ferizi
neper kohra e mote me vargje shqiptare
|