[lirik]

Butrinti

nga autori xhelal ferizi
shqiptarë nga shqipëria verilindore(kosova )

.................................................. ..........................

Gjurmve,te stërshkelura,me pendë në dorë po kundroja
Si shtizë t e kthyeme kah,t,ligat,
qe ,neper rrudhat tua ,po,dergjnin
nga protagonizmat shekullorë
diktuesit shkelsit
zotrinjt q endrroheshin
po i prekja te gjitha kohrat
duke prekë nëpër gurë ato gjurmë e varre,ato,kohra
të sterlashta,duke u grindë me antiken
sa shum këndej e andej po digjesha
me rrenqethjet e dridhjet ne gji
emocionet te perziera
për të ndje diqka qe e tretën
mbuluesit e pamshirshëm te gjurmëve,
secilen qehre ne gurë
ne fjalë shprehje shekull
mundohesha ta shëndrroja.
Dhe fort shtrengoja penden letren nen sqetull
Me te gjitha ato halle aty heshtur po kuvendoja
Përgjakshëm kisha leshuar sytë e kohen zërin nëpër gurë
E sytë shterreshëm prej etjes,lot gjaku,nëpër gjurmë po,më lëshonin,
nuk e dija q te flas neper moshen me murë
qfar mundimi,qfar djerse kisha ne ballin tim të kohes
thirr enej, e molos ,e t bijt e pellasgut
por ata mbulue i kish ,
pluhuri i danajve
,pirrot agronet ku jan, bertita
duke shpluar hirin,vajtueshem
dhe shptatat etyre kerkova
lotet e mi ne heshtje nxoren
disa dëshmi te pashkruara
te prera keqas ne besë
bukuri qe vriste ,
kahdo
koken prej deti me kaltri
e kishin kthye guret e stërvuajtur
o zot sa shum i kishin pergjakë shekujt
bukuri tragjike
aty ishin skelet ma te bukura te parajses mbi tokë,
qendra e botes thash qenka,
pikrisht këtu
gjiri i liqenit ujë të ëmbel i jepte detit,
me nji ngushticë në mes
thue se gji ma t’ë bukur
nuk ka
nxehtsija e shpirtit te dheut me te bukur,
nuk vlonte ne mesdhe
këtu thash qenka e bukura e dheut
kala
pran deti
nen at koder flladi e mali
zemren e shpatit e flladiste era
liqeni pasqyrë dridhse valzore
me mija arte te shprehura ne buzet magjike
rreth e rreth kurorë bukurije
ku fletet e hijet e tyre thua se aty mbanin buzet

zogjet nga hija e tyre
ne liqe po binin me sqep te bukur
vapa po i digjte
dhe ata me pa djallzinë e tyre
perkulshem me gushë e sqep
sa hije u kishte grumbull
kur ata aty
per te njom ngapak edhe gushat
e sqepin kishin ardhë
te mahniste cicrima etyre perzie me etjen
dhe kapercimin e pikave te ujit nëpër fyt
fletet po flisinin diqka me mua
gjuhë qe shpirti i poetit e ndjente
penda i ndihmonte ne perkthim fjalet
historia pëshpëriste
q,esht,kjo,peshperimë thash,
pse s’ flitni me mua,
mure ne gjuhen e te parve
nese dini diqka,
flisni thash
paska ardh nji dardan
than gati si pa zë
dhe heshten
qdo gjë per rrotull po më shikonte ndjeshem,
disi me nji dashuri
me dhimbje te perzier
balli,i,malit,
syprina e liqenit,
qehreja e dheut te stershkelur,
thirra me nji ah të plasur,
dhe diaa thatsi te levoreve
dhe drujt secilin me emer
dhe valet e liqenit u dridhen si purteka
nga kjo plasje e imja,mallengjyse
gjithqka ketu dridhej në kët vapë mediterane,
nga sytë e,tyre nga ajo pamje qe ,m’ fliste
mu duk se po me shikonin të gjith
guret mali,bukurija që vret
msheftsitë e dhunuara
ky esht dheu i vet
tha dikush ne disa dialekte te pashkruara
dhe koken e ktheja
por koken e struknin gjurmet
mbas qdo reagimi me rrenqethje
,a,thua,ky,esht shkrimi ,dhe gjuha e tyre thash,
penda po me dridhej ndër duar
te ballli i ogjakut te kalasë u pashë sy me sy,me zakonin
ai fliste vet
gurët që mbanin kohrat gjallë ia kishin mësuar heshtjen,
ah sikur te kisha fjalë thash
fjalë sa ka deti uj e ranë
sikur te kisha dritë sa dielli,
sikur te kisha sy sa shekujt
e ngjyrë sa oqeani,
sikur te kisha kohë sa motet,
sikur te kuptoja gjuhen e heshtjes
sikur te dija ti lexoja sytë e kti mali,
kët luginë ket gji te butrintit,
se gojen ua kishin mbyllur
e guret nuk thonin asgje
flisinin vetem format
por rrudhat thonin gjithqka,
qe un i quaja halle
liqeni me qerpik
që pikonin lot,
lot te
kulluara
te
vjetra
qe stergjyshrit e mi i njihnin,
butrintit gojen ia kishin mbyllur
te huajat stoli,të ardhura
aty fliste vetem arti mjeshtrorë
dhe dora ilire
zanati i
modelit autentik
ndersa stolitë
qe me u endë zakon e kishin,
neper te huaja votra

ah ju lakmi vrastare qe vrisni bukuri iu thash
dhe i gjuajta me majen e pendes
kur mu thye penda mbi gurë,
fjalet qe i kisha aty pastaj
nuk munda ti ruaj per leter
ato jan dikund ne zemren time,
por ja qe qenka shkruar
te heshturat me na vra nder shekuj,
thash

ashtu siq vranë nder në mija butrinte,
shkrimin elash fajtorë
dhe fola
me
qehren e ksaj ane
buzes time te dridhur
ia shtrova
ndoj lot lashtsije me zberthye ia lash zemres
mallit ia lash kohrat qe iken
zogjve ua lash porosinë
pendave ua lash ngjyren
zotit iu luta per gjurmet tona
te mbuluara,
lavdinë na e rrembjenë te tjeret
dhe mundin djersen mjeshtritë
nga dora na e rrembejnë
mundin e bëjmë ne
vuajtjet i bëjm ne
ah mundi ynë
mundi iu shkoft posht na paskan nemur shekujt,
e pse,
sepse
nuk e keni vulosë hisen me tha nji zë i përgjakshëm
dhe iku pa ditë se kah erdhi,
kur nuk e ruan hisen tënde
ta mbulojnë me me gjithqka,më tha
u trondita dhe barin verorë
me grusht e mora ndër duar
rrënjë e jona thash rrënjë e jona,
me sy kah deti u ktheva
atje te porta po më priste dikush
butrint thash
do të shihemi prap kur te vijn mote ma te mira për ne
mirupafshim butrint
neper rrudhat e gurit i afrova buzet e mija te djegura
lot nëpër gurë
pikë pikë
e lan nji vi rrrudhash nëpër pluhurin e shekujve
mirupafshim butrint
thash plot ngashrim plot dashuri
dhe si në fluturim
gëzueshem thash
oh e shpetuara e dashura prona jonë
o kopshti yne shpirtë i detit i arbrit
i shqiperisë
mirupafshim butrint i dashur
i thash me optimizmin e dashurisë
--------------------------------------------------------------------------------
autori në mergim xhelal ferizi butrintit t ë dashur në shqiperinë etnike
vendit ma bukurosh q ë me frymzoi dhe me dehu me mahniti
me bukuritë e tij gjat vizites në veren e vitit 2005
liriku është në linjë
Shto Reputacionin e lirik
Raporto Mesazhe të Pahijshme Përgjigju Duke cituar