Citim:
|
Postimi origjinal ėshtė bėrė nga lirik
------------------------
nepermes te njofshmve behet kjo natyrisht por duhet te zgjerohet kur te behet pjese e mentalitetit kulturor mu d te ndalesh nje njeri e ti thuash kam nevoj per ndihme dhe ajo esht nje lloj pershendetje e zakonshme qe nuk e befason e ai shprehet qka mund te ndihmoj
ndihma behet kuptohet ne kuader te mundsive por mos ke merak se si kan filluar disa me eprish shpirtin as te rrezuarit ne rruge nuk do ti ofrojn ndihme mendja e madhe thone dhe egoizmi ta then qafen ne ket jet te ciolen ka filluar ta shum kush ta urrej qe u mbush me plot vese te kqia negative
|
Mvaret kush si i shef gjanat dhe cka quan ves.
Ne ditet e sotme duhet te punosh, per te pasur te mira materiale. Po nuk punove nuk ke asgje. Ka kalu koha kur jetohej edhe pa punuar asgje.
Cka me intereson mua a ke ti miell ne shpi, a ke para ta blesh ate. Mua me intereson me te pyet a je ka punon, nese thua jo iki prej teje si prej dreqit, e vetedijshme se nuk do te kaloj ora do te fillosh te me qash hallin si i papune!
Tjeter eshte kur njeriu eshte i paafte per pune, ateher atyre ju jepet lemoshe, e nese e ke familjar te duhet edhe ta mbash me te gjitha gjerat e nevojshme. “
Jo po ti tash kerkon nje bot ku njerzimi ndalet e humb kohen edhe ashtu te pakte qe e kan ne dispozicion duke pyetur te njohur e te panjohur cka ke nevoje per ndihme, a po te duhen para, mos e ke ndoj borgj diku se kam une e ta paguaj.
Sot te gjithe kemi, e askush nuk ka.
Ai qe ka i shfrytezon se pari per vete e familjen e vet, por edhe mos me ja dhen te tjerve tepricen nuk i zihet per kusur.
Kot je ka e pret nje vetedije te njerzimit per ti ndihmuar hallegjinjte, ajo kohe nuk do te vije kurr!