[Idila]

* * *

- Do të kthehem mos u mërzit - i thoshte Doda Bespinës dhe ia fshinte lotët nga faqet.

- Jo nuk kthehesh, Dodë! - përgjigjej ajo dhe mbështeste kokën në krahërorin e tij. Ai e shtrëngonte fort dhe ia ledhatonte flokët që i arrinin deri në vithe.

Bespinë Muzhaqi dhe Dodë Serembja ishin rritur bashkë. Bashkë kishin kullotur bagëtinë që nga mëngjesi e deri në mbrëmje. Vetëm nata i kishte ndarë. Nëse një ditë s`e shihnin njëri tjetrin, u bëhej se nuk ishin parë vite të tëra. Ashtu të përqafuar ata sollën ndër mend natën kur Bespinës i kishte humbur lopa në mal, pastaj si kishin humbur vetë. I kujtuan thirrjet trishtuese të asaj nate të tmerrshme...
S`e humba vetëm lopën, por humba edhe Dodën. Doedën tim. Ah, Dodë, të humba! Ajo nuk thërriste me zë të lartë, sepse nuk donte të dëgjonte përsëri kumbimin e zërit të vet që i dukej sikur e përqeshte e që e neveriste aq shumë.
O...Oj Bespinë! - Doda thirri me gjithë fuqinë dhe e zgjati i-në sa mundi.
- Ja ku jam, Dodë! - u përgjigj ajo. U gëzua kur dëgjuan zërin e njëri tjetrit, sepse vetëm atëherë e kuptuan se të dy ishin gjallë. U përqafuan duke thënë:
- S`do të ndahemi kurrë më!
- Kurrë...kurrë...kurrë...
Nga pëllitja e lopës ushtoi mali.
Të çaftë ujku të çaftë! e mallkoi Bespina.
- Do të na çante neve, se ty s`të gjen gjë jo!

Dhe vëtet Dodë, ujku s`na ndau, ndërsa sot po na ndan barbari, turku. Më mirë të na co...bashkë, do të ishim bashkë... ajo fliste si në ankth. Karavani u nis. Njerëzit thërrisnin të trishtuar. Retë e zeza e mbuluan qiellin. Shiu që binte ua lante faqet e përlotura...

vazhdon..