[Oltiana1]

Ecte e heshtur dhe e dëshpruar nëpër rrugët e errëta të qytetit , rruga nëpër të cilën hidhte hapat e qetë ishte një rrugë goxha e gjatë me plotë vështersi . Sa shumë ishte e dëshpruar me vetën , asnjëherë nuk ishte dukur më e vetmuar se tani . Ju duk sikur nuk mendonte njeri për të , megjithatë vazhdoj rrugën e saj duke dashur të dijë pse ishte për të kjo rrugë aq misterioze . Ishte një natë e frikshme dhe yjet nuk ndriçonin , dukej sikur ata ju kishin fshehur errësirës . Sytë e saj nuk mund të dallonin fundin e rrugës , sepse ishte e pafund .Pas pak nuk vazhdoj rrugën për të kuptuar misterin e rrugës , sepse e dinte me kohë por vazhdoj rrugën për ta shijuar freskinë e mëngjesit .

Uaaa sa mendim të gjatë që gjeta :)