[Oltiana1]

Ishte një natë e zakonshme , me qiell të pastër dhe me një hënë të plotë dhe me yje të palëvizshem për sytë e mi e cila kërkonte të më sfidonte mua . Ndalova për pak çaste dhe gjithçka atje lartë m`u duk tepër e vogël përpara hijes time më të errët nga rreth e rrotull , kjo hije zgjatej nën rrezatimin e fiqishëm të hënës së plotë , përgjatë gjersisë së rërës dhe vazhdonte tutje në bregun e detit e më tutje në det . Por hija ime nuk kishte mbarim , ishte një hije e pafund , pastaj fillova të numëroj yjet dhe dikur u shoqërova me heshtjen .