[roadrunner]

Kur'ani citon fjalët e Hazreti 'Isait në ajetin 49 të Suren Al-i Imran, duke thënë: {Unë i shëroj të verbërit, të sëmurët në lëkurë dhe me lejen e Allahut i ngjall të vdekurit}. Në të vërtetë, ai që i dhuron fëmijë njeriut është Allahu, por ajeti 19 i Sures Merjem, përcjell fjalët e Hazreti Xhibrai'ilit a.s.: {Unë jam vetëm i dërguar i Zotit tënd për të të dhuruar një djalë të pastër} që janë mexhazi.

Mbikëqyrësi i vërtetë i njeriut është Allahu Te'ala. Ajeti 257 i Sures el-Bekare e pohon këtë haptas: {Allahu është waliu (Mbikëqyrësi, Kujdestari) i atyre që besuan}. Dhe, duke thënë se: {Waliu juaj është Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe ata që besuan e që e falin namazin dhe japin zekatin duke bërë ruku'}, (el-Ma'ide, 55), e {Pejgamberi është më wali ndaj besimtarëve se ata ndaj vetes së tyre}, (el-Ahzabë, 6), Ai don të thotë se edhe njeriu, paçka se simbolikisht, është wali. Në mënyrë të ngjashme, ndihmësi i vërtetë është Allahu Te'ala, por Ai ka thënë mu'in edhe për njerëzit, metaforikisht. Në ajetin 2 të Sures Ma'ide, Allahu thotë: {Ndihmohuni mes vete me të mira e në të mbara}. Wehhabitë e përdorin fjalën mushrik (politeist) për ata muslimanë që e quajnë dikë 'abd (rob, shërbëtor) të dikujt veçmas Allahut, p.sh.: 'Abdun-Nebi ose 'Abdur-Resul, mirëpo, në ajetin 32 të Sures Nurë, thuhet: {edhe robërit dhe robëreshat tuaja}. Zoti (Rabb) i vërtetë është Allahu Te'ala, por edhe dikush tjetër veçmas Allahut mund të quhet rabb metaforikisht, në ajetin 41 të Sures Jusuf thuhet: {Më përkujto mua te zotëriu (rabb) yt}.

"Istighadha" është ajo që wehhabitë i kundërvihen më shumë: "të kërkuarit ndihmë ose mbrojtje prej dikujt tjetër përveç Allahut", gjë të cilën ata e quajnë politeizëm. Është e vërtetë se, siç e dinë tërë muslimanët, istighadha është vetëm për Allahun Te'alaa.

Megjithatë, është e lejueshme që metaforikisht të thuhet se mund t'i bëhet istighadha dikujt, sepse, në ajetin 15 të Sures el-Kasas thuhet: {dhe ai i anës së tij i kërkoi ndihmë kundër armikut}. Një hadith pohon: "Ata do të bëjnë istighadha-në e Ademit në vendin e Mahsharit". Një hadith i regjistruar në el-Hisn ul-Hasin thotë: "Ai që ka nevojë për ndihmë duhet të thotë: O robërit e Allahut! Më ndihmoni!". Ky hadith urdhëron se, [në rast nevoje] duhet kërkuar ndihmë nga dikush që nuk është pranë. [5]

Të kërkosh shefa'at dhe ndihmë nga Resulullahu dhe eulija'të nuk do të thotë të braktisësh Allahun apo të harrosh se Ai është Krijuesi. Ajo është si të presësh shi nga Allahu përmes shkaqeve apo mjeteve (wasite) të reve, të presësh shërim nga Allahu përmes marrjes së ilaçit, të presësh fitore nga Allahu duke përdorur topa, bomba, raketa dhe aeroplanë. Këto janë shkaqe. Allahu krijon gjithçka përmes shkaqesh. Nuk është politeizëm (shirk) t'i përdorësh këto shkaqe. Pejgamberët a.s. i kanë përdorur gjithmonë shkaqet. Ashtu siç shkojmë te një burim për të pirë ujë, të cilin e ka krijuar Allahu, dhe tek furra për të ngrënë bukë, të cilën sërish e ka krijuar Allahu, dhe ashtu siç armatosemi e përgatitemi që Allahu të na japë fitore, po ashtu ia drejtojmë zemrat shpirtit të një profeti ose waliu, që Allahu të na i pranojë lutjet.

Të përdorësh radio për të dëgjuar një tingull që Allahu krijon përmes valëve elektromagnetike nuk do të thotë të braktisësh Allahun e t'i mbështetesh një kutie, sepse Allahu është Ai që ia dhuron këtë veçanti, këtë fuqi instalimeve në kutinë e radios. Allahu e ka fshehur Gjithfuqinë e Tij në çdo gjë. Një politesit adhuron idhuj por s'mendon për Allahun. Mirëpo një musliman, duke përdorur shkaqe dhe mjete, mendon për Allahun, i Cili i jep efikasitet dhe veçanti shkaqeve dhe krijesave. Gjithçka që dëshiron, ai e pret nga Allahu. Ai e di se çdo gjë që merr, i vjen nga Allahu. Wehhabitë, në fakt, u përmbahen mjeteve dhe i përdorin ato në çështjet e dynjasë. Ata i kënaqin dëshirat e tyre sensuale në çdo lloj mënyre, por quajnë "politeizëm" sigurimin e mjeteve për të fituar ahiretin. Ç'koncept teuhidi është ky?

Për shkak se ato fjalë të Muhammed ibn 'Abdul-Wehabit pajtoheshin krejtësisht me dëshirat sensuale, ata që s'kishin dituri fetare, ranë kollaj në grackë. Ata pohuan se dijetarët e Ehl-i Sunnetit dhe muslimanët e rrugës së drejtë ishin jobesimtarë. Emirëve, wehhabizmi iu duk krejt në përputhje me dëshirat e tyre për të rritur pushtetin e për t'i zgjeruar tokat dhe territoret e tyre. Ata i detyruan fiset arabe të bëheshin wehhabi. Ata i vranë të gjithë ata që s'u besuan atyre. Fshatarët, nga frika e vdekjes, iu bindën emirit të Dar'ijjes, Muhammed ibn Sa'udit. Të bërit ushtarë të emirit u shkonte shumë për shtat dëshirave të tyre për të sulmuar jetën, pronën dhe nderin e jowehhabive.

Vëllai i Muhammed ibn 'Abdul-Wehhabit, Shejh Sulejmani, ishte një 'alim i Ehl-i Sunnetit. Ky njeri i bekuar e hodhi poshtë wehhabizmin në librin e tij es-Sawa'ik ul-Ilahijje fi'r-raddi 'ala'l-Wehhabijje [6] e punoi kundër përhapjes së bindjeve të tij heretike. Mësuesit e Muhammedit, që e kuptuan se ai i kishte hapur rrugë së keqes, i hodhën poshtë librat e tij devijues. Ata deklaruan se ai ishte shmangur dhe e rrëzuan wehhabizmin, përmes ajeteve dhe haditheve. Megjithatë, të gjitha këto e rritën urrejtjen dhe armiqësinë e wehhabizmit kundër muslimanëve.

Parimet heretike të wehhabizmit u përhapën jo vetëm me fjalë por edhe me mizori dhe gjakderdhje. Ndër mizorët që i ngjyen duart me gjak të pafajshëm në këtë drejtim, emiri i Dar'ijjes - Muhammed ibn Sa'udi, ishte më zemërguri. Ky njeri, që është paraardhësi i emirëve të Arabisë Saudite, vinte nga fisi i Banu Hanifes dhe ishte një nga pasardhësit e atyre që i kishin besuar Musejleme el-Kedhdhabit (gënjeshtarit) si profet.