[Dardani_K1]

Rrëfime rrëqethëse të aktivistëve të ‘Vetëvendosjes’

Publikuar: E shtune 19 Qershor 2010, 4:01 2 Komente 1 Rekomandime
Lëvizja ‘Vetëvendosje’ ka mbajtur të premten një konferencë për medie, me qëllim të pasqyrimit të dhunës që ka përdorur Policia e Kosovës gjatë dhe pas aksionit për arrestimin e Albin Kurtit në selinë e lëvizjes ‘Vetëvendosje’. Aktivistët Xhelal Sveçla, Salih Zyba dhe Frashër Krasniqi ka thënë se prej fillimit të aktiviteteve të lëvizjes ‘Vetëvendosje’ deri më sot me përjashtim të demonstratës së 10 shkurtit 2007, nuk ka pasur më shumë dhunë sesa më 12 qershor 2010. “Të gjithë jeni dëshmitarë të sjelljes së Policisë së Kosovës në hapësirat e selisë, por për përjetimet e tyre në seli, gjatë rrugës dhe brenda në stacionin policor, dëshmojnë aktivistët Frashër Krasniqi dhe Sali Zyba. Si aksioni policor, ashtu edhe deklaratat e zëdhënësit të policisë dhe ministrit të Punëve të Brendshme për gjoja mos tejkalimin e dhunës proporcionale, e kur kësaj i shtohet edhe deklarata e mjekut Agron Çitaku, tregojnë se e gjitha ishte e planifikuar dhe e mbyllur me veprime joligjore. Trajtimi policor në stacionin, qendra si dhe mostrajtimi me kohë dhe adekuat mjekësor, tregon qëllimin e tyre për të ndëshkuar aktivistët e lëvizjes ‘Vetëvendosje’.Ne kemi identifikuar, si përgjegjësit e aksionit, po ashtu edhe hierarkinë institucionale duke i bërë përgjegjës për çfarë ka ndodhur atë ditë“, kanë thënë aktivistët e lëvizjes ‘Vetëvendosje’, që sipas tyre për këtë dhunë përgjegjës janë ministri i MPB-së, Bajram Rexhepi, UD i Policisë së Kosovës , Behar Selimi, komandanti rajonal i Prishtinës Emin Beqiri, pjesëtarët e Njësisë Speciale, Rexhep Sijarina, Driton Imeri, Faton Shala, Amir Gërguri dhe dr. Agron Çitaku.Salih Zyba më pas ka vazhduar me rrëfimin e tij rreth ditës kritike, me ç’rast policia kishte përdorur dhunë duke realizuar operacionin për arrestimin e Albin Kurtit. “Unë kam qenë brenda në zyrë dhe e kam parë policinë duke e kapërcyer murin dhe duke hedhur sprej mbi aktivistët. Pastaj i kam dëgjuar kur kanë filluar ta thyejnë derën. Ata nuk na kanë dhënë asnjë paralajmërim apo urdhër kur filluan ta thyenin derën. Pastaj kanë thyer xhamin e poshtëm të derës dhe një polic futi dorën brenda duke zbrazur një sprej. Kur hynë brenda, rreth 4 prej tyre m’u afruan dhe unë pandeha se fillimisht do të bisedonin me mua, por pasuan goditjet me një shkop gome në kokë dhe më rrëzuan në dysheme. Pastaj, më lanë shtrirë dhe shkuan në dhomën ku gjendej Albini. Rreth 6 prej tyre, ashtu të shtrirë, filluan të më goditnin me shqelma dhe shkopinj gome e metalikë në kokë dhe në trup. Një polic më goditi në pjesën e përparme të trupit... E kuptova se ai ishte pak i marrë nga “tërbimi”. Unë rrija në shpinë dhe ata nuk më kthenin barkas, çka është ajo që zakonisht ndodh kur ju arrestojnë, që t’ju vënë prangat. Në vend të kësaj, një tjetër polic u gjunjëzua pranë meje dhe ngriti shkopin e tij vertikalisht për të më qëlluar në gjenitale, derisa dy të tjerë m’i mbanin këmbët drejt për t’i ndihmuar kolegut. Arrita ta ngrija gjurin për të ndaluar goditjen. E kuptova se isha në rrezik për të qenë i dëmtuar për jetë. Policët më shanin dhe njëri prej tyre përdori bocën e sprejit për të më goditur në kokë. Zhagas më nxorën jashtë. Derisa po më bartnin jashtë, një polic që më kishte kapur më tha: "Mos lëviz, përndryshe do të të vrasim." Nuk e di nëse ai kishte parë çfarë ka ndodhur brenda ose nëse ai dinte diçka tjetër, por qëndrova i qetë. Më hodhën mbi dyshemenë e furgonit të policisë dhe më çuan në stacion. Në stacion më futën dy policë. Sapo kaluam derën ata filluan të më goditnin në kokë. Pastaj kur erdhëm te korridori kryesor aty ishin rreth 10-12 policë të rreshtuar në të dyja anët. I kisha duart të lidhura përpara. Ata më hodhën në tokë dhe filluan të më godisnin me shkelma, sidomos në kokë. Kjo zgjati rreth 15 a 30 sekonda, por goditjet në kokë vinin nga të gjitha anët. Në një çast mendova se nuk do të mbijetoj këtë gjendje. Unë kam qenë i rrahur nga policia disa herë në të kaluarën, por kjo ishte ndryshe, ishte rrahje për vrasje dhe për të bërë dëm. Dikush urdhëroi të më largonin prej aty dhe më çuan në dhomën kryesore të konferencave, në stacion. Aty ishin edhe dy aktivistë të tjerë, si dhe dy profesorë dhe një student që ishte duke mbrojtur diplomën. Policia i urdhëroi ata të largohen. Frashëri ishte i ulur në një karrige dhe kishte probleme të rënda me frymëmarrje. Rrinte i përkulur me sy mbyllur. Një polic iu afrua nga mbrapa dhe pa ndonjë paralajmërim e goditi në kokë dhe kjo ishte si në ndonjë film me boksierë. E pashë gjithë kokën e tij duke u hedhur nga njëra anë dhe djersën e tij duke i dalë jashtë. I thashë policit të mos e godiste. Frashëri nuk bënte asgjë. Polici u largua nga dhoma. Pastaj disa nga policët e tjerë të forcave speciale hynë në dhomë, i hoqën helmetat e tyre, por ende i kishin maskat në kokë dhe filluan t’i shanin familjet tona. Sharjet na drejtoheshin edhe nga komandanti i operacionit, Faton Shala, i cili ishte në dhomë dhe kishte hequr maskën. Ata e shanë familjen time, prandaj unë ua ktheva sharjen dhe Faton Shala m’u afrua dhe më goditi. Kur u thosha të mos më godisnin, ata bënin të kundërtën. Gjatë gjithë kohës sa na rrihnin na i thoshin emrat, domethënë ata e dinin kush jemi. Na rrihni, sepse na njihni. Frashëri kishte vështirësi me frymëmarrje dhe unë u ngrita dhe kërkova nga policët që të sjellin një mjek. Kur e bëra këtë, e pashë për herë të parë një grua civile ndërkombëtare, ulur disa vende prapa meje. Ajo ishte e gjatë, e hollë, me flokë të thinjur dhe ndoshta më e vjetër se 40 vjeçe. Ajo më bërtiti duke më thënë që të ulem dhe të mos bëja probleme. I thashë se unë nuk jam duke folur me të. U përpoqa ta shihja distinktivin e saj, por nuk arrita ta lexoj. Pas pak, ajo u largua nga dhoma. Ambulanca erdhi pas 30 minutash. Ata thonin se e kanë thirrur, por ajo nuk vinte dhe në një moment mendova se Frashëri mund të vdiste, sepse kishte vështirësi me frymëmarrje. I pyeta përsëri se ku ishte ambulanca dhe ata e thirrën prapë. Ajo erdhi. Pasi mjeku e pa Frashërin, erdhi ta na vizitojë edhe ne të tjerët dhe urgjentisht Frashërin e dërgoi me oksigjen dhe mua me kokën dhe qafën e stabilizuar në ambulancë,në Qendrën Emergjente. Të gjitha rrahjet brenda stacionit u bënë nga forcat speciale të policisë, që kishin qenë pjesë e operacionit. Policia e rëndomtë na dërgoi në spital dhe na trajtoi mirë. Në spital mjeku më vuri një protezë qafe dhe pastaj më vonë e hoqi pa
ndonjë shpjegim. Më vonë e kam kuptuar se ai u kishte thënë gazetarëve se aktivistët janë të lënduar vetëm nga spreji, por një gazetar e kishte pyetur: “Po Salih Zyba? Ai e ka qafën në protezë?” Kjo është arsyeja pse ai erdhi për të ma hequr atë. Ai më tha se duhet ta bëja një rëntgen dhe t’i qepë të çarat në kokë. Kur na kthyen në stacion, atëherë çdo gjë ishte në rregull, por më bëri përshtypje se vajza që kishte qenë duke e mbrojtur diplomën ishte duke folur me policët brenda, duke u thënë se ajo e donte sallën për të nesërmen për të mbrojtur diplomën e saj dhe donte që t’i garantonin asaj se nuk do të ndodhte prapë një gjë e tillë! Në mëngjes, disa zyrtarë nga Këshilli i Evropës, të cilët ndodheshin në Kosovë për të hetuar parandalimin e dhunës ose diçka të tillë, erdhën për të na vizituar. Ata kishin dëgjuar për atë çfarë ka ndodhur dhe bënë një intervistë me mua. Mendoj se është e rëndësishme që të pyetet policia se cili nivel i alarmit ishte ngritur atë ditë. Disa ditë para ndërhyrjes, një polic më kishte thënë se arrestimi i Albinit ishte kategorizuar në nivelin më të lartë të alarmit, që do të thotë se ata kanë leje për të përdorur nivelin më të lartë të forcës, çka mund të shpjegohet se përse kishin hyrë me dhunë në zyrë, pa asnjë paralajmërim. Unë jam i bindur se nëse do të kisha rezistuar në ndonjë mënyrë, ata do të më kishin vrarë, ka thënë Zyba. (Rrëfimet e tjera të aktivistëve të “Vetëvendosjes mund t’i lexoni në numrin e sotëm të “Kosova Sot)