[~AnnA~]

Njohja

Një masë tjetër për matjen e ruajtjes së informacionit në kujtesë është njohja. Gjatë njohjes, subjektit i kërkohet të identifikojë elementët e mësuar më parë dhe të mos i kushtojë vëmendje atyre që janë vënë thjesht për të ngatërruar. Testet me përgjigje” i vërtetë i gabuar” apo me shumë zgjedhje janë shembuj të mirë të testeve të njohjes. Testet e njohjes kërkojnë nga ne të bëjmë vetëm një gjë, të identifikojmë elementin e saktë. Testet e riprodhimit kërkojnë dy gjëra-së pari, elementi duhet nxjerrë nga kujtesa dhe pastaj duhet identifikuar nëse është elementi që kërkohet. Njerëzit angazhohen në detyra të njohjes çdo ditë. Për shembull njohja përdoret kur zgjedh një xhaketë në mes të të tjerave që janë në varëse apo kur njihni një shok.
Ndryshimi midis riprodhimit dhe njohjes ilustrohet shumë mirë në një studim nga Bahrick, Bahrick dhe Whittlinger,të cilët testuan kujtesën e nxënësve që kishin mbaruar shkollën e mesme, për emrat dhe fytyrat e shokëve të tyre të klasës që nga 3 muaj deri në 48 vjet më parë. Subjektet që e kishin mbaruar shkollën 48 vjet më parë, ishin në gjendje të riprodhonin vetëm 20% të emrave të shokëve të klasës, por mundën të njihnin pothuaj 80% të fytyrave të tyre.


Ruajtja

Një masë e tretë e matjes së ruajtjes së informacionit është ruajtja (rimësimi) në të cilën subjekti së pari mëson diçka dhe i kërkohet ta rimësojë atë më vonë. Ebinghaus përdori teknikën e ruajtjes në studimin e përshkruar në fillim të kapitullit. Numri i provave apo sasia e kohës që duhet për të rimësuar materialin e hequr nga numri i herëve apo, sasia e kohës që duhet për ta mësuar atë herën e parë, pjesëtohet me rezultatin e herës së parë, për të na dhënë një rezultat në përqindje të asaj që është ruajtur. Për shembull, dikujt mund t’i duhet 18 herë për të mësuar një listë fjalësh herën e parë, por vetëm 12 herë për ta rimësuar atë 12 javë më vonë. Ky është një kursim prej 33 1/3%(18-12=6;6:18=0,333 ose 33 1/3%). Një pjesë e madhe e asaj që mësojmë na duket se e harrojmë, por shpesh shohim se është relativisht e lehtë ta rimësosh, gjë që tregon se një pjesë e saj na ka mbetur në kujtesë. Një rrjedhojë e rëndësishme e kësaj është se shumë gjëra që i mësoni në shkollë do ti harroni; por po i mësuat njëherë do ta keni më të lehtë t’i rimësoni në të ardhmen.


Teoritë e harresës
Ndonjëherë ne kujtojmë gjëra që na kanë ndodhur kur kemi qenë fëmijë, ndërsa herë të tjera harrojmë gjëra që na kanë ndodhur veçse dje. A janë kujtimet të përhershme apo kanë prirjen të zbehen me kalimin e kohës? Dhe në qoftë se kujtimet janë të përhershme, pse nuk mundemi të përdorim informacionin që na nevojitet atëherë kur ne duam? Harresa ka te bëjë me humbjen e dukshme të kujtesës. Ka disa teori kryesore për harresën përfshire këtu atë të dekompozimit, interferencës (ndërhyrjes) dhe harresës së motivuar (represioni).


Prishja(dekompozimi)
Sipas teorisë tradicionale, përshtypjet shqisore dhe njohuritë e fituara lenë gjurmë në kujtesë, të cilat me kalimin e kohës zbehen ose prishen për shkak të mos përdorimit. Kjo është një teori praktike dhe besohet nga shumë njerëz. Por ka shumë pak dëshmi eksperimentale se kjo prishje ndodh me kujtimet tona në kujtesën afatgjatë. Ne tashmë e dimë se kemi prirje që gjërat ti harrojmë me kalimin e kohës, por jo të gjitha kujtimet zbehen si fotografitë e gazetave të vjetra apo si shtigjet e paharruar të një pylli. Ndonjëherë ne mund të kujtojmë sot ndonjë fakt që nuk mund ta kujtonim dje. Dhe me anë të hipnozës ose stimulit elektrik të trurit, mund të kujtojmë ngjarje nga e kaluara që nuk jemi në gjendje t’i kujtojmë, kur jemi plotësisht të ndërgjegjshëm. Prishja mund të ndodhë në kujtesën afatshkurtër, ku informacioni zhduket për 30 sekonda në qoftë se nuk përsëritet, por gjërat nuk ndodhin kështu me kujtesën afatgjatë. Na duhet një teori tjetër për të na ndihmuar të shpjegojmë, pse materiali nuk riprodhohet nga kujtesa afatgjatë.
Interferenca (ndërhyrja)
Shumica e psikologëve sot besojnë se kur informacioni kodohet ashtu siç duhet edhe kur depozitohet në kujtesën afatgjatë, atëherë ai bëhet pak a shumë i përhershëm. Arsyeja se pse ne nuk mund të riprodhojmë informacionin jo njëherë por njëherë tjetër është për shkak të ndërhyrjes së informacioneve të tjera që kemi përvetësuar. Ndërhyrja mund të shkaktohet nga informacione të përvetësuara më parë (ndërhyrje proaktive) ose më pas (ndërhyrje retroaktive) informacionit, për të cilin bëhet fjalë. Ndërsa dekompozimi duket se është një problem depozitimi, ndërhyrja është problem i lidhur me riprodhimin.
Në ndërhyrjen proaktive, informacioni i mësuar më përpara ndërhyn në riprodhimin e informacionit që është mësuar më vonë. Në qoftë se, p.sh., di të flasësh frëngjish, kur fillon të mësosh spanjishten, mbase do ta keni të vështirë të mbani mënd fjalët që sapo i keni mësuar në spanjisht sepse njohuritë që keni për frëngjishten ndërhyjnë në të kujtuarit e fjalës korresponduese spanjolle.


Harresa e motivuar
Teoria e fundit që do të trajtojmë thotë se, ndonjëherë harresa e vonuar (represioni) është një term i përdorur nga psikologët frojdianë për procesin e të harruarit të diçkaje që na sjell ankth. Megjithëse represioni është një problem personaliteti që mund të çojë edhe në humbje të kujtesës. P.sh., le të themi që sot pasdite keni një takim me dentistin. Megjithëse dentisti juaj është gjithnjë i kujdesshëm mbushja e dhëmbëve jep një farë dhembjeje, gjë që ju shkakton ankthin. Psikologu frojdian mund të sugjerojë se, ju mund të angazhoheni kaq shumë në gjëra të tjera saqë harroni të shkoni te dentisti. Në këtë situatë, mund të jeni të motivuar për të harruar orarin e vizitës. Psikologët nuk bien dakord me asnjë teori të harresës. Megjithatë, kërkimet e fundit mbi kujtesën dhe proceset e saj, premtojnë të hedhin më shumë dritë mbi kujtesën dhe harresën…

Burimi: Gazeta Albania