[Lapsi]

Hebrenjtë
Këta për zota i morën dhe i konsideruan priftërinjtë e tyre jehudi, shkuan aq larg saqë thanë se Uzejri është bir i Zotit. Historia është dëshmitare se ky popull u dallua nga popujt tjerë për nga lakmia ndaj pasurisë, tradhtisë, tiranisë, dyfytyrësisë, mashtrimit, ngrënies së pasurive njerëzore pa të drejtë, kamata etj.

Krishterët
Dritën e fesë së tyre përmes besëtytnive dhe idhujtarisë e zhduku Pali, ndërkaq mbreti Konstantin çrrënjosi tërë atë që kishte mbetur më parë. Kështu u bënë falsifikime në Inxhil, u futën në besim mite greke, idhujtari romake. Shkuan në skajshmëri, saqë bënë shenjtërimin e njerëzve, adhuronin fotografitë, putat, ndërkaq për zota i konsideronin edhe murgjit e tyre. Në mes tyre lindi një kontradiktë, nuk u pajtuan mes vete për sa i përket natyrës së Mesihut.
Disa prej tyre thanë: “Zoti është Mesihu”, e disa: “Mesihu është biri i Zotit”, e disa: “Ai është i treti i treve”. Në këtë mënyrë rezultoi rrënimi i shoqërisë romake të lindjes, me ç’rast u shtuan çrregullimet.
Vlerat e larta njerëzore veç më kishin humbur, njeriu kishte harruar fenë, veten, Zotin, thirrja e pejgamberëve ishte gjë e humbur, e nuk mbeti pos një dritë e dobët që ndizej në zemrat e disa njerëzve. Kështu, feja krishtere u shndërrua ne fe idhujtare, ku njerëzit e fesë u larguan nga jeta e përditshme dhe u futën nëpër kisha duke ikur nga turbullirat dhe trazirat. Shumë nga ata mbanin anën e sundimtarëve të vendit duke i ndihmuar në mëkat, armiqësi dhe ngrënie të pasurisë së njerëzve pa të drejtë.

Arabët
Edhe pse ishin të njohur me disa virtyte, si p.sh. me oratori, me të mbajtur mend dhe si kalorës të mirë, edhe përkundër kësaj ata u goditën me vuajtje për shkak të largimit nga ligjet e pejgamberëve dhe dekadencës fetare. Idhujtaria u bë fe e përgjithshme e tyre që futi në mesin e tyre sëmundje të ndryshme morale dhe shoqërore dhe njeriun e fundosi në dyshim... Mosbesimi kishte marrë aso dimensione dhe aq përhapej saqë njerëzit e konsideronin si të lartësuar dhe fisnik atë që është jonormale, misterioze dhe e pakuptimtë. Çrregullimi që kishte kapluar besimin e tyre, rezultoi me çrregullimin e të gjitha gjërave në shoqëri. Nuk dallonin se ç’është njerëzore e çka jo njerëzor, ç’është e pastër e çka jo, ç’është ligjore e çka jo. Tek ata u përhapën traditat barbare, kënaqeshin në pirje të alkoolit, në bixhoz, kamatë, në amoralitet, humbi nderi i gruas, varrosja e femrave të gjalla, armiqësia ndërmjet fiseve, luftërat e përgjakura si dhe paraqitja e vjedhjeve dhe plaçkitjeve. Vërtetë, në tokë e në det ishte e përhapur e keqja, në sipërfaqe të tokës nuk ekzistonte popull i mirë, po as shoqëri ku sundon e drejta dhe normat morale.
Ç’ndodh pas kësaj? Si do të përfundojë rezultati i kësaj gjendje të vështirë? Duhet të pranojmë se vërtetë gjendja e njerëzimit ishte e zymtë, por jo edhe pa shpresë...

***
“Është një mision përfshirës që shtrihet deri në pafundësi temporale, që i përmbledh horizontet e të gjitha bashkësive njerëzore; një mision i cili në aspekt të thellësisë i përfshin si çështjet e kësaj, ashtu edhe të botës tjetër.” (Hasan El-Benna)

Vërtetë, Islami me të gjitha vlerat, veçoritë dhe dimensionet që i ka, dallohet nga çdo fe, sistem, filozofi dhe botëkuptim tjetër. Ky veçim fillon prej te emri i fesë islame, besimi i kulluar e i qartë në njëshmërinë e Allahut, parimin e unitetit dhe barazisë njerëzore, luftimin e pesimizmit, kthimin e prestigjit të femrës... dhe përfundon me unitetin ideologjik civilizues ndërkombëtar.

Emri
Në historinë e religjioneve vërejmë se religjionet në këtë botë quhen sipas emrit të themeluesit të tij, apo popullit në të cilin është paraqitur ai. Përmendim krishterizmin që është emëruar sipas Krishtit; judaizmi (religjioni i hebrenjve) sipas fisit Juda (vendi Judea) ku është paraqitur; budizmi, sipas emrit te themeluesit te tij Budës etj. Por rasti islam është unikat, që nuk është i lidhur me asnjë vend dhe nuk është prodhim i mendjes së njeriut. Pra, Islami nuk duhet krahasuar me “IZMAT” tjerë. Disa njerëz Islamin e quajnë “Muhamedanizëm”, kurse muslimanët i quajnë “Muhamedanë”, me çka paraqesin implikime serioze... Por e vërteta është se muslimanet nuk e trajtojnë Muhammedin në të njëjtën mënyrë siç e trajtojnë të krishterët, hebrenjtë e të tjerët udhëheqësit e vet. Muhammedi është njeri që iu nënshtrua vdekjes, muslimanët nuk e hyjnizuan atë ose ndonjë qenie tjetër njerëzore. Themelues i Islamit është Zoti... E me këtë përfundojmë se emri i vërtetë i fesë është Islam, e ithtarët e tij quhen muslimanë.

Besimi
Çështjet të cilat pandërprerë e kanë lodhur trurin e njeriut, si dhe pyetjet që ngarkonin atë, e që kërkonin përgjigje u shpjeguan me besimin islam. Pra, njeriu u lirua nga kontradiktat e së kaluarës dhe filloi t’i hedhë hapat e para duke njohur të vërtetën mbi krijimin e tij... Dogma “beso verbërisht” u zëvendësua me besimin e sinqertë që fillimet i ka nga drita e mendjes dhe ngrohtësia e zemrës. Besimtarët në Islam nuk e ndanë besimin e tyre ndërmjet Zotit të mirë dhe të keq, e as njeriun si qenie që duhet t’iu nënshtrohet Zotit dhe djallit, ngase bota është e ndarë ashtu. Kjo është një bindje e devijuar e Krishterizmit, kurse Islami këtyre çështjeve u qaset në mënyrë integrale. Zoti është Një, Atij i takon Pushteti dhe Sundimi, është i Gjithëdijshëm, Mëshirues dhe Ndëshkues... kurse shejtani është simbol i së keqes, që mashtron e lajthitë... Besimi islam nuk pranon ndarje dhe copëtime, ai nuk ka “papë” që besimtari i drejtohet për falje mëkatesh, por Islami ka parime që besimtari beson:

- Se vetëm All-llahu është Krijues dhe Sundues i të gjithave, vetëm Atij mund t’i bëhet ibadet dhe vetëm Atij i takojnë emrat dhe atributet e përsosura. Efektiviteti i besimit plotësohet me besim dhe shpresë të plotë te Zoti, përkulje ndaj vullnetit te Tij dhe mbështetje në ndihmën e Tij.
- Se ekzistojnë krijesa të pastra shpirtërore, natyra e tyre nuk kërkon as ushqim, as pije e as gjumë, që quhen engjëj. Mohimi i ekzistimit të tyre, sipas tekstit kur’anor është mosbesim.
- Se Zoti i ka dërguar lajmëtarë çdo populli, që ishin ferrëfyes dhe mësues madhështorë... muslimanët nuk bëjnë diskriminim midis tyre.
- Se bazë e besimit është të besuarit që Zoti ua ka shpallur të dërguarve Librat e Vet, që paraqesin dritën udhëheqëse, me çka të dërguarit pranuan që t’ua tregojnë popujve përkatës rrugën e drejtë...
- Se pas kësaj bote ka edhe një botë tjetër, ku njerëzit do të dënohen apo do të shpërblehen për veprat e bëra në këtë jetë. Çdo gjë mbahet mend, regjistrohet dhe ruhet në kujtesë të saktë. Askujt nuk i bëhet padrejtësi, veprat e mira do të shpërblehen dhe do të jenë të mirëseardhura në Xhennet; kurse veprat e këqija do të dënohen dhe dërgohen ne Xhehennem...
- Se çdo gjë ndodh me caktimin e All-llahut. Zoti nuk është indiferent e as neutral ndaj kësaj bote, dituria dhe fuqia e Tij vepron në të gjitha kohërat. Njeriu është i kufizuar si në dituri ashtu edhe në logjikë dhe procesi i tij i të menduarit është i bazuar në konsiderata personale... Nuk do të thotë se njeriu është jo i pavarur, Zoti është i Drejtë dhe i ka dhënë njeriut fuqi për ta udhëhequr natyrën...