[Lapsi]

Parimi i unitetit dhe barazisë njerëzore
Para Islamit njeriu bënte jetë barbare, ku jetonin në fise e klasa, ku dominonte fanatizmi. Vërehej një ndarje e madhe midis grupeve, midis fiseve, saqë çdo grup, grupin tjetër e konsideronte si barbar. Asnjëherë nuk ka ekzistuar ideja për unitet dhe barazi. Mirëpo, pejgamberia e Muhammedit [alejhis-selam] i ndryshoi rrethanat ku në bazë të parimeve islame u ngrit siguria dhe paqja me të edhe uniteti njerëzor. Dhe me këtë e konsiderojmë se sistemi islam i kushtoi rëndësi të madhe edhe parimit të barazisë ose thënë më mirë, i paanësisë. Këtë nuk duhet ta kuptojmë gabimisht si një llojshmëri apo si një stereotip, Islami ishte realitet i përgjithshëm dhe evolucion i përbashkët për tërë popujt, rasa, gjinitë, familjet, hapësirat, trojet, etj.
Në Islam nuk merret për bazë ngjyra e lëkurës së njeriut, sasia e pasurisë së tij shkalla e prestigjit që gëzon ai në shoqëri, origjina e gjakut, nuk mund të shquhet një popull ndaj popullit tjetër për shkak të prejardhjes, por merret parasysh vullneti, dëshira dhe orvatja e njeriut që të jetë më i devotshëm. Sipas Islamit dallimet në racë, ngjyrë, status shoqëror, janë të rastësishme. Te Zoti nuk ndikojnë. Është e rëndësishme se në Islam kemi një ndarje, ndarje që në sisteme tjera nuk ekziston. Nëse marrim shembull vetëm dy ajete të Kur’anit ku Zoti thotë se devotshmëri nuk është të kthyerit fytyrat kah Perëndimi apo Lindja, po devotshmëri është t’i bindemi Atij dhe të punojmë sipas urdhrave të Tij – me këtë kemi një aristokraci morale e bazuar mbi besimin; si dhe ajeti tjetër ku Zoti në formë të pyetjes thotë se a është i njëjtë ai që sheh me atë të verbrin – me çka vërejmë aristokracinë intelektuale. Pra kjo është vlerë, që është e bazuar në parime themelore si p.sh. të gjithë jemi të krijuar nga Zoti; njeriu për njeriun nuk është ujk, por të gjithë i takojmë racës njerëzore dhe kemi një paraardhës të përbashkët; Zoti nuk anon nga asnjë moshe, prejardhje, race – Gjithësia është në Pushtetin e Tij dhe njerëzit janë krijesa te Tij; Zoti i ka dhënë njeriut titullin e nderit dhe të dinjitetit, duke e bërë mëkëmbës të Tij në tokë; të gjithë njerëzit lindin të barabartë, asnjëri nuk sjellë gjë me vete gjate lindjes, si dhe vdesin të barabartë, asgjë nuk merr me vete nga të mirat materiale...

Luftimi i pesimizmit
Disa religjione të vjetra lindore, sidomos krishterimi, kanë luajtur rol të madh në krijimin e një atmosfere ku dominonte mendimi negativ për botën dhe natyrën njerëzore. Në religjionin indian mbretëronte filozofia ku u besonte se nuk ka liri në vullnetin dhe punën e njeriut, si dhe ai do të pasojë një dënim që ka të bëjë me jetën e tij të parë, por me një paraqitje të një njeriu fatzi apo në formë të kafshës së egër...
Nuk është për t’u çuditur se edhe krishterizmi kishte një filozofi e cila është kundër vetë pejgamberise se Isaut a.s., duke bërë thirrje se njeriu është mëkatar që në lindjen e tij, kurse Isau a.s. iu bë shpagim dhe sakrificë për këto mëkate. Kjo ide, kjo filozofi ishte shkaktare që në shpirtrat e miliona njerëzve krijoi mendim negativ për veten e tyre duke kaluar në pesimizëm për ardhmërinë e tyre dhe mëshirën e Zotit. Mirëpo pejgamberia e Muhammedit [alejhis-selam] bëri që njeriu ta shikojë jetën në një dimension tjetër, duke treguar se ka shenja në botë si dhe këto shenja mund t’i lexojnë vetëm të zotët e mendjes. Përkundër koncepteve tjera, koncepti islam bazohet në parimin e drejtësisë së Zotit dhe në përgjegjësinë e drejtpërdrejtë të njeriut ndaj Zotit. Çdo njeri lind me natyrë të pastër. Çdo njeri e bart barrën e tij dhe përgjigjet për veprimin e tij, ngase askush nuk mund t’i shpaguajë mëkatet e tjetrit. Këto janë proklamime që njeriut ia kthyen dinjitetin dhe që vazhdoj të marshojë me vendosmëri, entuziazëm për ndërtimin e ardhmërisë së tij.
Është e qartë se mospërfillja e mëkateve, gabimeve, lajthitjeve janë periudhë e shkurtër dhe kalimtare në jetën e njeriut. Njeriu bie në të ndonjëherë nga shkurtpamësia e tij, mosdija, kryelartësia, e ndonjëherë me dredhitë dhe mashtrimet e shejtanit. Këtu nuk ka vend për dëshpërim, ngase pendimi është një prej esencës së njerëzisë. Me këtë kuptojmë se Muhammedi [alejhis-selam] me thirrjen universale njerëzit i orientoi kah pendimi, duke nxjerrë nga thundra e dëshpërimit dhe pesimizmit, duke i dhënë njeriut rast të bukur për jetë, me zemër gëzimi dhe trup të mbushur me shpirt dhe nxehtësi të re duke u mbështetur vetëm në All-llahun xh.sh.