[Shkodranja]

Vij tek ti siç vjen pranvera,
Luleplotë, aromëmbushur,
Pres një dorë të më afrohet,
Në livadhin e jetës ngahera,

Në gjirin tim të zjarrtë.
Gufon e bardha lumturi,
Ndihem me ty sikur një shekull rroj,
Të lutem, mos më lerë në vetmi.

Dhe kurrë nga unë mos u largo,
Sepse jeta ashtu nuk ka kuptim,
Nëse vetminë do të më ofrosh,
Vdekja di të ishte më i lehti mjerim