[lazdrani]

Postimi origjinal është bërë nga Dilaver

Rastësisht u njohëm, kalimthi, në atë kohë të shkurtër. Ishte natë e trentë, skishte gjë tjetër pos natës së përcjellur nga një stuhi e sertë/vrullshme e shoqeruar me një rrebesh shiu të kombinuar me breshër. Isha duke u kthyer nga … dhe sapo zbrita nga treni, duhej të mirrja autobusin e parë për …nuk shihja asgjë nga terri, e ti u duke para meje dhe më shndrite si hëna ç’do cep të rrugës që më kishte ngelur për t’arrijtur në stacion.
Morëm autobusin (koincidencë, së bashku) dhe, filluam rrugëtimin në rrugën e pakthim të kohës, por nuk shkuam larg. Kur arrijtëm në kryqëzimin e rrugëve ku merrnin drejtime të ndryshmë, aty ti do zbritje për t’vazhduar në drejtim tjetër, por unë insistova të vazhdojmë me çka edhe ti u pajtove, dhe vazhduam deri diku….
Gjatë atij segmenti rrugor që kaluam atë natë, zhvilluam biseda të gjata, shum llafe bëmë, i zbërthyem në neutrone e protone brigjet e shpatijet, si duket edhe nata me stuhi na bënte sehirë dhe, në sytë e saj filloi të shihet shenjë pëndimi. Ajo filloi të shkëpus kthetrat që i kishte ngulur në tokën e pafajshme, duke u tkurrë ngadalë në horizontin e skuqur nga dielli që sapo agonte.
Dhe….nuk arrij dot të lidh terë ngjarjen por…
Aty ku u njohëm edhe u ndamë!
Ende i kam të freskëta kujtimet nga ajo natë. Më kujtohet pamja jotë që reflektonte krenarinë përballë erërave të majave të larta, virtytin, zhgënjimin, mallin për diçka, ikjen nga vetja, dhëmbjen e fisnikerinë.
Të kota ishin insistimet e mia, autobusi u ndal, e ti duke dalë nga autobusi më the:
“O njeri i mirë, unë duhet të shkoj, duhet të shkoj në dretjim tjetër edhe pa dëshirën time, por ti mundohu që me fuqinë tënde të mirësisë, të bësh diçka për ata që do të vijnë në të njëjtat udhë.”
Nuk e di mirë pse, por një ndjenjë e brendshme mi ndez dritat në mendimin tim, më bën të ndihëm se do të takohemi përseri, ndoshta aty ku u ndamë apo….