Ky debati rreth INTELIGJENCES EMOCIONALE koheve te fundit ka arritur nje shkalle kogja te larte te nxehtesise ndėr qarqet e filozofėve, fenomenologjistėve, psikologėve, mjekėve, etj.
Shpatat, me se shumti, po thehen ne piken: Qysh ka mundesi qe nje person me nivel mesatar te IQ-sė, nivel medioker, arrin me depertu e me pase suksese maksimale ne karriere e si individ?!
Ne nje kėsi rasti, krejt meritat po i mbeten inteligjences emocionale, menaxhimit te ndjenjave.
Tash, ky menaxhimi i ndjenjave (ka nisė tė konsiderohet te ato aftėsite kogja te livdueshme - po i thojne SOFT SKILLS), ne terma te ngushte, personifikohet me ate qe Lady Gaga
e quan "Poker Face".
"Ftyra e pokerashit". Ftyra e lojtarit te suksesshem te bixhozit.
Ose,
ftyra e atij qe t'kqyrė n'drit t'synit edhe t'rren... qe din me iu larite shefit ne cdo rast... qe din me rrejt gjith diten pa iu skuqė ftyra as pa u djersitė per asnje moment...
Qe ty ta kalon, qe eshte me suksesshem se ti, edhepse e ka IQ- nė (inteligjencen racionale) shume me te ulet.
Truri, sipas meje, ka qene, eshte dhe do te mbetet forma ma e larte e organizimit te materies.
Zemra, krejt cka ka arrite me ba deri sot, ia ka ngulė trurit
, ne momentet ma delikate e ka lėnė trurin nė lloē (e ka tradhtu)... i ka shfrytezu momentet e dobesise (momentet e veta
) per te cilat pastaj i vuan pasojat gjithe jeten...
nejse,
qe thojke kanihere edhe nastradin hogja: to be continued...