[Lapsi]

Kur e shqiptoj fjalën ardhmëri, ndjejë një vërshim ndnjenjash dhe një numër të madh pyetjesh...dhe në çast ndalem dhe mendojë...para meje paraqitet fotografia e 2001-shit, rrugët e errëta të qytetit, ku takoja fytyra të pikëlluara që më kot përpiqshin të më tregojnë ”ne jemi me ty, nuk je vetë”. Më paraqitet Brodeci, rastet e montuara si ajo e Sopotit, arestimet spektakulare dhe bastisjet nëpër shpijat e ish pjestarëve të UÇK-së... Kthehem në të sotmen, mundohem të krijoj vizionin tim, shpejt më kaplojnë mendime, ide, plane se si do të dukej ardhmëria ime. Mirëpo, fatkeqësishtë, në Maqedoni në këtë kohë është gjithçka e tepërt. Është e tepërt t’i kërkosh dhe t’i mbrosh liritë dhe të drejtat themelore, është e tepërt të kërkosh të drejtën e perdorimit të gjuhës, flamurit, shkollimit... Ardhmëria e secilit nga ne është në duart e politikanëve. Nëse je i dëgjueshëm je i shpëtuar, nëse jo je i rrezikuar.