[lovely]

Po, ne vijmë në këtë botë.
Lindim duke qarë, rritemi, jemi fëmijë, lozim, pa e kuptuar krejt botën në të cilën jetojmë. Kënaqemi. Duam nënën dhe babanë tonë, motrat e vëllezërit. Duam lodrat, lojën, shoqërinë..
Koha kalon, e ne rritemi me të. Gjithcka është vetëm bardhë. Në shkollë shkojmë me gëzim, ndoshta më s` shumti për t`u takuar me shoqërinë...
Koha ecën prapë, me shpejtsinë e rrufesë. Edhe ne me të, pa e kuptuar fare.
Papritmas, një i dashur, shumë i dashur na lë. Dhe ne kuptojmë se gjithcka nuk është vetëm bardhë. Diqka që quhet vdekje na rrëmben një ditë. Të gjithëve, herët a vonë. Ne, nuk mund të kuptojmë PSE apo ku na dërgon ajo gjë e quajtur vdekje?!

Sa hap e mbyll sytë kemi familje, punë, obligime, e kohen, përse nuk e ndal askush? ...

Dhe, prapë, ajo e mallkuar vdekje, krejt papritur, rrëmben prapë. Këtë herë ajo ishte e keqe, këtë herë rrëmbeu një të ri...

Dhembja fillon e bëhet e padurueshme. Mendimet nuk kanë kuptim më. Ato nuk lidhen më me njëra tjetrën.

Jeta vazhdon - thotë një thënie. Po, vazhdon, nga se atë dreq kohe askush nuk e ndali ende..

Unë e dua atë kohën kur ti ishe këtu.. Kur koha ndalej nga shiqimi yt plot jetë, por ajo e mallkuar vdekje, e ngriu atë.. E ngriu edhe trupin, ku mbeti shpirti?

Sot, fotografinë tënde shiqoj, dhe dua të di; a nuk ka ndenja vdekja? Si mund të rrëmbente dikë si ty? Si nuk deshi të dij për zbrazëtirën që do lije pas? Pse loti nuk ndalet dhe si lidhet ai me dhimbjen?

Sonte sec nuk kanë fund pyetjet..

Edhe kur dhembja qan krahërorin, prapë lind një pyetje; a më dëgjon? Mund të të flas? Të të them se më mungon, se këtu në lotin tim ti po jeton ende.. Të të them se vazhdimisht po më del përpara me atë buzëqeshjen tënde të madhe?! Dhe mendoj se atëherë ndiej kulmin e dhimbjes.. Mu atëherë më kujtohet se nuk do të shoh më atë buzëqeshje.. E si të pajtohemi me faktin se nuk do të shohim më KURRË atë buzëqeshje???

Kush e zbuloi fotografinë?
Ku shkoi koha?
Pse lindëm?
Më dëgjon?
Pse, thellë diku më vret ndërgjegjja kur unë qeshi / jetoj?
.....