Dardania.de - Shiko Postimin Tek

panta_rhei · 02-06-11, 13:07

Eja o vëlla, ti peshë e rënduar në njërën anë,
karrocierët e kanë pijen e vrazhdtë,
heshtjen e kanë të pikëlluar si vajtim babai
që e ka humbur para kohe të vëllanë,
pa lotë, një dridhje e ashpër mjekrre,
të pabesë e kanë rakinë, tradhëtare i kanë gratë,
Ata nuk shkojnë në shtëpi, jo se nuk duan,
por e shtyjnë zbulimin e të vërtetës së hidhur
dhe një tjetër ditë, me rakinë më të mirë për dramë,
i thonë vetes duke t’u drejtuar ty
mos rri i vranët dhe vrerin vraje me pak djath e hudër,
ne i dashurojmë kuajt, më origjinal se kaq asnjë tragjedi kurrë nuk u luajt…
kamxhikët si gjarpërinjë pendimi ndërrojnë lëkurët
pa ndjerë, i kafshojnë në duar, gjakun helmuar.

Ata mbetën atje, eja në shtëpi, i thashë,
dhe karrocierët qëndruan stoikë, na panë pa folur,
nuk e dij nëse më quajtën “zotni”,
por kjo do t'më vriste pa kthim,
ktheva kokën, i pashë,
ndoshta nuk e dinin që ne sapo kishim lënë tryezën plot
kokat e tyre thoshin “NATYRISHT”,
fjalën më të mrekullueshme të çdo gjuhe,
më erdhi turp për mushkërinë time,
pastaj për shpirtin, m’erdh turp për ardhjen e saktë të turpit,
ardhjen e saktë të keqardhjes, rregullin e saj,
dy këpucët e njëjta të mia që aq të shëmtuara dukeshin
përballë këpucëve të ndryshme të tua, vëlla,
pëshpërima jote vlente sa për 100 çaste esull të miat me karrierë e me libra,
lulishtja matanë rrugës mbante vjelljen tënde
plagën që thahej mbi gardhin e gjallë,
më erdh turp që e dija shtëpinë time
këpuca jote e ndryshme, ajo që s’e dinte
më pa me përbuzje
- nuk e dija cila këpucë ishte e ndryshme,
se të dyja janë, të ndryshme këpucët kur janë,
cila ishte e rregullta, ajo që përkiste,
ashtu si ne të dy, vëlla, nuk e dija cili nga ne të dy ishte ndryshe,
unë e dija shtëpinë, keq më vinte për veten,
sa poshtë bijmë, i dija rrugët, e dija edhe nga i bihej shkurt,
nga nuk na shihnin shumë veta,
që të ruaja namin e mirë të rakisë,
të ku ta gjej një djalë si ti-së,
t’mos pijë verë, e t’mos pijë rakisë,
isha një hile e neveritshme, vëlla,
pa guxim para hijes së mureve, atje po të çoja,
tek shikimet e padurueshme të familjes,
merr shembull nga unë, që nuk pi,
si s’të thashë falemnderit kurrë, vëlla
që më tregove sa monoton isha
pa më pa kurrë në sy!

02-06-11, 13:07	#93
panta_rhei Anëtarësuar: 16-03-06 Postime: 3,153	Titulli: Reflektime Eja o vëlla, ti peshë e rënduar në njërën anë, karrocierët e kanë pijen e vrazhdtë, heshtjen e kanë të pikëlluar si vajtim babai që e ka humbur para kohe të vëllanë, pa lotë, një dridhje e ashpër mjekrre, të pabesë e kanë rakinë, tradhëtare i kanë gratë, Ata nuk shkojnë në shtëpi, jo se nuk duan, por e shtyjnë zbulimin e të vërtetës së hidhur dhe një tjetër ditë, me rakinë më të mirë për dramë, i thonë vetes duke t’u drejtuar ty mos rri i vranët dhe vrerin vraje me pak djath e hudër, ne i dashurojmë kuajt, më origjinal se kaq asnjë tragjedi kurrë nuk u luajt… kamxhikët si gjarpërinjë pendimi ndërrojnë lëkurët pa ndjerë, i kafshojnë në duar, gjakun helmuar. Ata mbetën atje, eja në shtëpi, i thashë, dhe karrocierët qëndruan stoikë, na panë pa folur, nuk e dij nëse më quajtën “zotni”, por kjo do t'më vriste pa kthim, ktheva kokën, i pashë, ndoshta nuk e dinin që ne sapo kishim lënë tryezën plot kokat e tyre thoshin “NATYRISHT”, fjalën më të mrekullueshme të çdo gjuhe, më erdhi turp për mushkërinë time, pastaj për shpirtin, m’erdh turp për ardhjen e saktë të turpit, ardhjen e saktë të keqardhjes, rregullin e saj, dy këpucët e njëjta të mia që aq të shëmtuara dukeshin përballë këpucëve të ndryshme të tua, vëlla, pëshpërima jote vlente sa për 100 çaste esull të miat me karrierë e me libra, lulishtja matanë rrugës mbante vjelljen tënde plagën që thahej mbi gardhin e gjallë, më erdh turp që e dija shtëpinë time këpuca jote e ndryshme, ajo që s’e dinte më pa me përbuzje - nuk e dija cila këpucë ishte e ndryshme, se të dyja janë, të ndryshme këpucët kur janë, cila ishte e rregullta, ajo që përkiste, ashtu si ne të dy, vëlla, nuk e dija cili nga ne të dy ishte ndryshe, unë e dija shtëpinë, keq më vinte për veten, sa poshtë bijmë, i dija rrugët, e dija edhe nga i bihej shkurt, nga nuk na shihnin shumë veta, që të ruaja namin e mirë të rakisë, të ku ta gjej një djalë si ti-së, t’mos pijë verë, e t’mos pijë rakisë, isha një hile e neveritshme, vëlla, pa guxim para hijes së mureve, atje po të çoja, tek shikimet e padurueshme të familjes, merr shembull nga unë, që nuk pi, si s’të thashë falemnderit kurrë, vëlla që më tregove sa monoton isha pa më pa kurrë në sy! __________________ O shpirti im, mos ëndërro për jetën e pavdekshme, por shterro fushën e së mundshmes.