[Jana]

Sa problem është distanca e madhe gjeografike midis jush?

Në të kundërt nga ç’mund të imagjinohet, distanca i ka ndihmuar raportit tonë. Frymëmarrja dhe largimi nga njëri-tjetri herë pas here ka bërë që ndjenja dhe interesi për njëri-tjetrin të mbeten gjithmonë në maksimum.

Asnjëherë nuk na mbetet kohë të përfundojmë në rutinën e përditshme dhe mbi të gjitha na merr malli për njëri-tjetrin, gjë shumë e rëndësishme. Sa herë që takohemi është si herën e parë, dhe kemi shumë histori e të reja për të treguar që na kanë ndodhur gjatë kohës së largimit (që asnjëherë nuk e kalon tre javëshin apo muajin).

Shtatzënia ishte e pa parashikuar?

Mendoj se në kohërat moderne në të cilat jetojmë dhe me gjithë informacionin që kemi është e vështirë të mbetesh rastësisht shtatzënë. Si unë dhe ai, ndjenim që kishte ardhur momenti të bëheshim prindër…

Janë ato ndjesi që të lindin natyrshëm me kalimin e kohës dhe moshës! Pastaj si ai dhe unë i adhurojmë fëmijët. Ëndërronim të dy të kishim një vajzë pasi të dyve na pëlqejnë shumë…dhe për fat natyra po na dhuron një vajzë!

Kur e kuptuat që ti ishe shtazënë?

Shtatzënia ime filloi në Madagaskar në qershor të 2010-ës. E zbuluam kur unë isha pesë javëshe dhe ndërkohë, duke mos e ditur që isha shtatzënë, vazhdoja të zhytesha çdo ditë (sport i cili është rreptësisht i ndaluar në gjendje shtatzënie), të hidhesha nga shkëmbinj 10 metra të lart mbi ujë, me kishin pickuar mokafui (mushkonja tipike të Madagaskarit që mund të mbartin dhe malarje), të haja nëpër baraket e ishullit ushqime (të cilat unë i pëlqej shumë) të gatuara aty për aty me mjete rrethanore nga banorët e ishullit në kushte jo të mira higjenike etj etj.

Kur e zbuluam u kthyem menjëherë në Itali për të bërë vizitat mjeksore e për të parë nëse gjithçka ishte në rregull, duke qenë se unë “nuk isha sjellë dhe aq mirë”!

Aty mësuat që ishte vajzë?

Po. Dhe unë i propozova ta quanim Evita që në spanjisht do të thotë “Eva e vogël”. Eva doja ta quaja në kujtim të nënës sime. Dhe ja ku jam tani, në muajin e tetë e ajo lëviz e shkallmon brenda trupit tim.

Çfarë ndjesie të jep kjo gjendje?

Për sa i përket ndjesisë se të paturit një qenie njerëzore brenda teje, gjakun e gjakut tënd, e cila jeton me ty, ushqehet nga ty, rritet brenda teje, mund të shkruaj një libër më vete. Është eksperienca më e bukur, më emocionuese, më e rëndësishme që një grua mund të përjetojë në jetën e saj.

Kam qarë me ditë të tëra nga gëzimi dhe lumturia dhe tani që i ka ardhur fundi, me zor pres ta “takoj” e ta mbaj në krahë e të shoh se ç’fytyrë ka, ç’karakter ka, çfarë zëri ka kur qan, gjithçka!

Ti je një natyre çapkëne dhe e zhdërvjellët. Shtatzënia të ka ndryshuar?

Unë dhe Evita nuk kemi ndalur një çast deri më sot. Kemi fluturuar pa fund sa për punë e sa për të shkuar në Madagaskar.

Kemi lëvizur të dyja me motor nëpër qytet dhe vazhdojmë të lëvizim edhe tani…Natyrisht që çdo lëvizje që bëj e bëj me kujdesin më të madh, ndonëse kam vazhduar të jetoj sipas natyrës sime.

Po për martesë keni menduar?

Si unë dhe ai respektojmë në maksimum personat që zgjedhin të martohen, por ne nuk jemi dakord me këtë formë rituali. Personalisht mendoj se nëse midis dy njerëzve ka një ndjenjë të fortë dashurie dhe respekti, nuk është aspak e nevojshme të betohesh para Perëndisë apo ligjit.

Besoj se “burokracia” në të dyja rastet, si fetare dhe ligjore, nuk ka të bëjë fare me lidhjen shpirtërore midis dy personave, prandaj ne nuk do të martohemi!

Nëse do të jetoje në Shqipëri mendon se do të ishte e mundur të bëje një fëmijë pa bërë një martesë përpara?

Edhe nëse do të kisha jetuar në Shqipëri do të kisha qëne koherente me mendimet dhe principet e mia dhe do të kisha vepruar në të njëjtën mënyrë.

Po familja, gjyshërit me të cilët ti je shumë e lidhur dhe të afërmit e tu si e pritën?

Babai im i cili do të bëhet gjysh për herë të parë, motra ime e dashur, gjyshërit e mi të dashur që bëhen stërgjyshër, të gjithë të afërmit dhe miqtë e pritën lajmin e ardhjes së Evitës me një emocion e dashuri shumë të madhe. Të gjithë kujdesen gati çdo ditë nëpërmjet telefonit duke u informuar mbi ecurinë dhe shëndetin tonë.

Ke filluar të blesh robat rozë për Evitën?

Nuk më ka rënë radha të blej ende veshje për të, pasi dhuratat e të gjithëve janë kaq të shumta sa e ka pothuajse gati gardërobën për gjashtë muajt e para të jetës.

Madje nga Shqipëria, si gjyshja por dhe disa mikesha që janë shumë të zonja të punojnë me shtiza e punëdore, më kanë përgatitur komplete e kuverta shumë të bukura të bëra me dorë, të cilat do t’i ruaj më pas si kujtim.

Alessandro për momentin është në Madagaskar. Është e vështirë ta përballosh këtë periudhë paralindjeje vetëm?

Në fakt unë kam vazhduar të bëj nëntë orët e fluturimit deri atje deri në dhjetor, prandaj nuk shihemi vetëm që prej një muaji. Megjithatë ai është shumë i kujdesshëm të më rrijë afër me telefon dhe internet dhe shumë shpejt do të jete këtu për të kaluar së bashku muajin e fundit të shtatzënisë dhe muajin e parë të jetës së Evitës.

Më pas do të ketë një tjetër largim të shkurtër nga ana e tij, dhe më pas, kur Evita të jetë forcuar e rritur pak, rreth tre muajshe, do të udhëtojmë së bashku drejt ishullit magjik ku gjithçka filloi!

Ke frikë se lindja mund të ndryshojë trupin tënd?

Deri tani në muajin e tetë nuk kam pësuar transformime apo deformime. Kam shtuar pak në peshë. Jam pothuaj ajo që kam qenë por me barkun e madh e të rrumbullakët normal të një gruaje shtatzënë.

Kam besim se pas lindjes, me pak forcë vullneti do të rikthehem në gjendjen e mëparshme. Edhe nëse nuk rikthehem ajo që isha, për mua nuk përbën aspak problem, pasi nuk i kam dhënë asnjëherë prioritet trupit por të tjera gjërave.

Po përsa i përket këngës mendon se rritja e një fëmije mund të ketë një kosto?

Mendoj se Evita do të më frymëzojë shumë dhe do të më japë forcë dhe energji akoma më pozitive për të bërë projekte të bukura muzikore në të ardhmen e afërt.

Ardhjen e saj e ndiej dhe e shoh si shtysë drejt kreativitetit akoma më të madh dhe aspak si pengesë. Besoj se kur të shoh sytë dhe buzëqeshjen e saj, poezitë e tingujt do të lindin vetvetiu duke harruar botën e realitetin e vështirë që na rrethon përditë e na e ngurtëson fantazinë dhe ndjenjën. Prandaj: Forca Evita!

Mendon të përfshihesh politikë?

Unë vendosa të sjell në jetë një fëmijë! Ndodhi sapo dola nga një grevë urie e organizuar nga Opozita për votën e lirë. Hyra si një qytetare europiane, koshiente për një përballje të egër me dhembjen dhe vuajtjen vetjake, duke dashur që vajza ime të vinte në jetë jo në emër të dhembjes dhe të vuajtjes.

Nëse kjo gjë dikujt i duket se është përfshirje në politikë, i them se sot klithma për drejtësi, më shumë se kërkesa për bukë, është politika e vetme që i duhet këtij vendi!