[Zero Cool]

Më 26 mars 1903, mori pesë në fushën e Morinës, në Kuvendin historik të Drenicës, të cilin e udhëhoqi Ahmet Delia. Në të u vendos të kundërshtohen reformat turke. Pas tri ditësh, më 29 mars, mijëra drenicarë, nën drejtimin e Ramë Lutanit e morën Vushtrrinë pa pengesa të mëdha. Të nesërmen u nisën për në Mitrovicë për t’u ndihmuar vëllezërve të vet shaljanë, të cilët e kishin sulmuar qytetin dhe kërkonin dëbimin e menjëhershëm të konsullit rus Shçerbinit. Beteja qe e përgjakshme. U vranë mbi 300 shqiptarë. Nga kodra e Bairit sulmonin me topa. Aty qëndronte edhe Shçerbini, i cili edhe komandonte. Një ushtar shqiptar, në ushtrinë turke, me emrin Ibrahim Halit Popovci, nga Suka e Gjilanit, duke i parë këto skena tmerruese e dredh pushkën dhe e qëllon konsullin, i cili vdiq pas disa ditësh. Edhe në këto luftime u dalluan trimat që i udhëhoqi Bejtë Galica.
Lëvizja antiturke sa vinte e shtohej. Kryengritësit shqiptarë kishin përfshirë mbarë Kosovën. Në muajin korrik 1907 shpërtheu revolta e armatosur në Drenicë. Të gjithë kryengritësit e kësaj treve ishin grumbulluar rreth Rezallës dhe Deviçit.
Shemsi Pasha me forca të shumta gjendej në Mitrovicë. Atij i erdhi urdhri nga Stambolli që sa më shpejtë të shuhet me gjak kjo kryengritje. Ky menjëherë i nis dy taborre nën drejtimin e major Vehbi Efendiut për në Drenicë. Posa arritën në Llaushë krisën pushtet e para. Vehbi Efendiut iu desh të zbresë nga kali dhe ta ruajë kokën e vet. Beteja e përgjakshme, e cila zgjati tërë ditën, u zhvillua midis Rezallës dhe Deviçit. Aty mbesin të vrarë shumë shqiptarë, në mesin e tyre edhe njëri nga prijësit e betejës - Bejtë Galica. Ai kishte mbetur keq, përmbys. Një ushtar i kësaj ane e njeh dhe don ta kthejë mbarë. Vehbi Efendiu iu kërcënua:
- Largohu more edepsëz se po të këpus me kamxhik. Ai është harambash që e ka kundërshtuar dovletin. Ashtu le të vdesë, përmbys!
Kështu, në muajin korrik 1907, në fushën e nderit ra heroikisht patrioti dhe luftëtari 54-vjeçar, Bejtë Galica.
Pas një jave turqit ia dogjën shtëpinë në Galicë duke i lënë pa kulm mbi kokë Sherifen me dy thjeshtërit (Seferin dhe Zenelin) dhe tre fëmijët e vet: Azemin, Mihanën dhe Ademin.

DJALOSHI NË RRUGËN E BABAIT

Me vrasjen e Bejtë Galicës nuk u shua rezistenca e armatosur në këtë familje trime. Rrugën e tij do ta vazhdojnë të bijtë, sidomos djali i tretë, Azemi.
Azem Bejta u lind më 10 dhjetor 1889. I rritur në gjirin e një familje me tradita luftarake e patriotike, që nga fillimi u përcaktua për luftë të pakompromis me secilin që do t’i cenojë vatrat e të parëve. Si fëmijë përjetoi ngjarje të hidhura dhe tragjike. Turqit ia vranë babanë dhe ia dogjën shtëpinë, duke i lënë të pastrehë. Rropatjet e kësaj familjeje nëpër dallgët e egra të jetës ia sforcuan ndjenjën e atdhedashurisë dhe ia ngritën në një ideal të pashuar, për të cilin dha edhe jetën.
Tiparet e një trimi të paepur dhe të një vizionari të mprehtë u manifestuan që në rininë e hershme të këtij djaloshi. Si i vogël dallohej nga moshatarët. Ishte i zgjuar e i shkathët. I pëlqenin shumë këngët e trimërisë dhe rrëfimet e pleqve për ngjarjet e ndryshme të historisë kombëtare. Në odat tona - shkolla, mori mësime të mira. Ky shpirt i shëndoshë qëndronte në një trup të shëndoshë, siç do të thoshin latinët e lashtë. Edhe për zhdërvjelltësi ua kalonte të gjithëve. Në mundje, me çobanë, ishte i pari. Por mbi të gjitha atë e cilësonin trimëria dhe guximi. Ende pa i mbushur 11 vjet me pushkën e dajës, e pat plagosur një serb të Selacit, (Stojanin) të cilit ia kishin frikën të gjithë.
Shumë herë burrat e Selacit (dajat e tij) dhe këta të Galicës bisedonin dhe ziheshin si me shaka rreth asaj se kujt i ka ngjarë Azemi, dajave apo babait? Kur nxeheshin shumë i qetësonte plaku i urtë i Galicës, mixha Rexhep duke u thënë: “O burra, pse po lodheni aq shumë. Kah t’gan mirë âsht, dajtë trima e babën trim”.
Gjatë viteve 1910 - 1912 shpërthyen kryengritjet e përgjithshme për pavarësinë e tokave shqiptare. Më 5 maj 1912, Hasan Prishtina doli në Drenicë, i mbathi opingat dhe e dha kushtrimin për një luftë mbarëkombëtare kundër Perandorisë osmane.
Edhe Azemi 20-vjeçar, u radhit në çetat kryengritëse të Drenicës, të udhëhequra nga Ahmet Delia i Prekazit. Kur drenicarët dhe shaljanët ishin nisur për luftë përbri tyre marshonte Isa Boleti, hipur mbi kalë e i shoqëruar nga shumë trima. Në mesin e tyre i ra në sy djaloshi sypatrembur e i etshëm për luftë.
- I kujt është ai djalë? - pyeti Isa Boletini
- I biri i Bejtë Galicës, Azemi - iu përgjigj njëri nga trimat që e shoqëronte.
E ngau kalin dhe iu afrua. Pasi u përshëndet me të ia vuri dorën në krah dhe e përgëzoi:
- Të lumtë, ore djalosh trim. Ti paske vendosur ta dërgosh në vend amanetin e babait tënd, ta vazhdosh rrugën e tij luftarake. Kjo është rrugë e vështirë, por e lavdishme dhe e ndershme. Zemra m’u bë mal nga gëzimi, sepse Bejta nuk paska vdekur. Shpirtin e tij luftarak po e shoh në sytë e tu të etshëm, për liri. Ai e paska lënë një trim që do ta nderojë Kosovën dhe mbarë kombin. Me fat rruga e lavdisë se një vend që lind brezni trimash nuk do të humbet kurrë...