[Zero Cool]

Pas disa ditësh, kur Azemi nuk ishte në shtëpi, forca të mëdha austriake e rrethojnë shtëpinë e tij, me ç‘rast i zënë dy vëllezërit e tij; Seferin dhe Zenelin. Pasi ia djegin shtëpinë ata i marrin dhe, në shenjë hakmarrjeje për xhandarët e vrarë më parë, i pushkatojnë në malin Gamna, afër Mikushnicës. Kur u kthye Azemi e gjeti çdo gjë shkrumb e hi. E mori familjen: nënë Sherifen, Ademin, gruan e Seferit, me djalin e vogël, Bejtushin dhe kaluan në Obrinë e Ulët, e cila gjendej nën sundimin bullgar. Me ta ishte edhe vëllai i vogël i Shotës, Rexhep (Rexha). Ata u vendosën në kullën e Sefer Halil Smakiqit, që gjendej në vijën kufitare bullgaro-austrohungareze.
Pas disa ditësh forcat bullgare i hetojnë. Ata e thërrasin kryeplakun e fshatit, Kadri Seferin (i vëllai i pleqnarit të njohur në tërë Kosovën - Xhemail Obrisë) dhe i thonë brenda dy ditësh Azem Bejta duhet t’i dorëzojë armët ose të largohet nga fshati, nga territori ynë. Kadriu, sipas zakonit e thërret kuvendin e burrave për ta shtruar problemin. Në fushën midis dy fshatrave të quajtur PINIQE tubohen burrat e Obrisë së Ulët, Obrisë së Epërme dhe të Murgës. Pati mendime që Azemi t’i dorëzojë armët e veta e pastaj të gjithë së bashku t’ia blejnë të tjera. Sefer Halili tha është mirë të pyetet edhe Azemi. Të gjithë u pajtuan dhe shkuan e thirrën. Kur ia shpejguan si qëndron puna, Azemi iu drejtua kryeplakut:
“O, baba Kadri, (ashtu e thërriste nga respekti) kur kam dalë maleve jam betuar se armët e mia nuk ia dorëzoj kurrë për së gjalli armikut. Nëse më thoni ju, shokët e fisit, unë e lëshoj fshatin. Nëse më thotë mixha Sefer, qysh sonte largohna nga kulla”.
Seferi Halili, i prekur, ngritet në këmbë dhe i drejtohet Azemit: “O, Azem Galica, qysh po ma thue atë fjalë, he burrë. Pa i ra kulmi në tokë e gurët e themelit me i hyp sipri nuk bâhet të dalësh nga kulla ime”.
Me këto fjalë merr fund kuvendi. Natën forca të mëdha bullgare, në bashkëpunim edhe me ato asutrohungareze e rrethojnë kullën e Sefer Halilit. Ende pa zbardhur drita fillon lufta e përgjakshme, e cila zgjati deri në mbrëmje. Rrethimi ishte i vështirë. Nga ana e prapme e kullës Azemi kërcen në tokë. Lufton me xhandarë, por përsëri detyrohet të tërhiqet në kullë me një plagë të rëndë në trup. Edhe Ademi i ri ishte plagosur. Shota e vetmuar me Rexhepin e pasprovuar qëndronte dhe luftonte duke i ndërruar frengjitë, sa këtu, sa atje, për ta bindur armikun se brenda ka shumë luftëtarë. Kënga popullore duke e përshkruar këtë luftë që u zhvillua me 6 mars 1917 thotë:

Ademi i vogël si dukati
Kqyr i shkreti sa fort piskati
Nuk po i pret plumbat çardaku
Ah bre Shotë, fort më çarti!
Fort më çarti një plumb i shkretë
Tash qëndro se vetëm ke mbetë.

Dikur, kah mbrëmja, arritën edhe forca ushtarake me një top malor. Kur nisi të errësohej, burrat e Obrisë i shkojnë në ndihmë dhe Azemi del nga rrethimi. Kalojnë në zabelin e Gurikuqit. Azemin e plagosur rëndë e dërgojnë te bajraktari i Plluzhinës e prej andej Shota e nis për në malet e Radishevës. Ademin e plagosur më lehtë e ndalin në malet e Obrisë. Aty e mjekonte Osman Pajaziti nga Obria.
Forcat bullgare kur zbardhi dita, i ngarkuan 18 kufomat e xhandarëve të vrarë dhe i nisën për në Prishtinë. Familjen bashkë me të zotin e shtëpisë Sefer Halilin, i internuan në Pozharevc. Atje, në kampin famëkeq ka lindur edhe Hazir Sefer Smakiqi. Pa dy vjetësh kjo familje kthehet në Obri, duke e sjell me vete një drapër të fabrikuar, gjë që ishte risi për këto anë.
Nëna e Azemit me Bejtushin edhe disa vite qëndroi në Obri, duke kaluar në shtëpinë e Sinan Tahir Smakiqit, kushëri i Seferit, i cili e kishte shtëpinë në zonën austrohungareze.
Siç u cek më lart, Ademi pasi u shërua disa ditë në malet e Obrisë, dërgohet në Gradicë, te Tahir Bardiqi (nip i Galicës). Aty pasi i thahen pak plagët, duke u përlarë me një moshatar të vetin, i përlcasin sërish dhe pas dy ditësh vdes. Vdekja e tij e hershme pa i mbushur 16 pranverat i pikëlloi shumë Azemin dhe Shotën.
Azem Bejta për disa ditë rresht u shërua në spitalin “malor” nga “mjekja” e palodhur - Shota, e cila i qëndronte te koka natën e ditën. U shërua në fshehtësinë më të madhe, në malet besnike, midis Drenicës dhe Podgurit, që e ruanin me besnikëri nga syri i armikut. Barinjtë interesoheshin për çdo lëvizje që bëhej në ato anë. Edhe ata e ndihmonin shërimin e këtij trimi.
Drerisa dhe e tërë Kosova e pritnin kapedanin e vet. Për çdo ditë pyesnin për shëndetin e tij. Jeta e tij ishte e nevojshme dhe e vlefshme për të gjithë. Dhe, një ditë, pasi u shërua plotësisht, Shota u bëri zë shokëve dhe i ftoi që të ngjiteshin në mal. Aty u shtrua një drekë e begatshme që e kishte përgatitur vetë Shota. Kishte ardhur edhe Shaqir Smaka, i cili kur e pa Azemin të gatshëm për luftë, i rodhën lot gëzimi. Pasi u bashkuan çetat zbritën në Kllodernicë për t’i kaluar disa ditë.

Pas disa ditësh austrohungarezët informohen ku gjenden luftëtarët e këtyre çetave dhe shkojnë i rrethojnë. Me një sulm të rreptë e shpërthejnë rrethimin duke i vrarë disa xhandarë dhe spiunin që u kishte prirë, Lah Kllodernicën. Nga ana e çetave çlirimtare u vra Ramadan Llullaku.
Çeta e Shaqir Smakës dhe e Azem Bejtës kalojnë në fshatin verior të Drenicës, në Banjë, ku shumica e banorëve ishin serbë. Edhe atje i hetojnë dhe shkojnë e i rrethojnë. Në befasi, pa i hetuar fare, ishin afruar deri te dera e kullës. Kur dalin Azemi e Shaqiri në korridor, nën shkallë kishte qenë udhëheqësi i ekspditës, Llokmajstori Hirtman. Shaqir Smaka kapet fytas me të. Të dy ishin të fortë. Ende ishte terr dhe nuk dukej gjë. Përleshja e tyre zgjati shumë. Ishte e pamundur të veçohej austriaku. Dikur një shok i Azemit (Feka nga Rakinica, dhëndër i Shaqirit) duke u munduar ta qëlloi Hirtmanin i vret që të dy. Vdekja e Shaqirit e pikëlloi shumë Azemin, i cili bëri luftë titanike derisa e shpërthue rethimin. Këtë betejë të përgjakshme e ka përshkruar edhe këngëtari popullor:

Austrohungarët n’kam janë çue
Për zullum n’Drenicë janë shkue
Kapetani ai shpirtzi,
N’krye t’një çete paska pri,
N’Bajë t’Drenicës kur janë shkue
Shaqir Smakën e Azemin i kanë rrethue...!