[Kercovari]

Postimi origjinal është bërë nga Guri i madh

eehe pse une nuk po due me shkrue ne ket muj ju prap po me detyroni


merru ti me agjerimin e ramazanit kryj ato borgjet ndaj zotit

Ti dhe panta as mos u lodhni te shkruani se ka ne bote njerez te menqur qe utregojne se jeni ne agoni dhe te futur thelle ne racizem..


Fshikullima raciste

Roger Cohen

Publikuar: 05.08.2011 - 21:24
Urrejtja për myslimanët në Evropë dhe në Shtetet e Bashkuara është një industri politike në rritje


Londër – Shpejt, pasi jam lindur, babai e shpërnguli familjen nga Britania prapa në vendlindjen e tij, në Afrikën Jugore, për të marrë postin e dekanit të shkollës së studentëve zezakë mjekësorë në Universitetin e Witwatersrandit. Zezakët ishin të detyruar që të jetonin të ndarë nga të bardhët, një prej arsyeve kryesore pse babai edhe kishte vendosur të largohej nga Johanesburgu.

Kishte pasur ca telashe. Ai u tha studentëve se po u jepte përgjegjësinë për punët e tyre. Kjo i ndihmoi të qetësonte gjërat në kampus. Por jashtë ishte një rrëfim krejt tjetër. Pjesa më e madhe e kohës së babait tim shpenzohej duke shkuar nëpër stacione policore për të negociuar lirimin e studentëve zezakë që ishin arrestuar pa asnjë arsye nga policët e marrë të bardhë.

Një herë ai arriti për të dëgjuar një polic afrikaner duke qortuar një grua zezake e cila ishte afër kualifikimit si një mjeke: “Ti mendon se je një studente e mençur, por në të vërtetë je vetëm një kaffire”. (Kjo fyerje tani edhe ligjërisht është e dënueshme në Afrikën e Jugut).

Racizmi është një strehë e idiotësisë. Ka shumë njerëz torollakë në botë. Aparteidi mbijetoi për gati gjysmë shekulli, një sistem i bazuar në këndvështrimin se e vetmja gjë për të cilën zezakët ishin të mirë ishte të punonin si prerës druri dhe bartës uji. Kjo kishte edhe paralelen e vet amerikane: ligjet e Jim Crowit ishin në fuqi për gati një shekull.

Ky ishte viti i parë i jetës sime, me studentët zezakë. Babi im u kthye me familje në Angli. Ne shkonim rregullisht në Afrikën e Jugut. Më kujtohen jacarandat, horizontet e largëta, pjeshkat e forta të verdha. Bukuria ishte e tepruar. Një hije kishte zënë pritë. Kështu e absorbova racizmin, si një therje, shenjën e parë të një mikrobi të rrezikshëm në gjakun tënd.

Këto gjëra e formësojnë njeriun. Hebrenjtë në Afrikën e Jugut kishin tendencë t’i shihnin zezakët si një amortizator të madh kundër persekutimit të tyre, madje edhe kur ishin të përfshirë më shumë se shumica në përpjekjet për të thyer sistemin. Është një mendim grotesk, por nëse je i zënë duke persekutuar dhjetëra miliona zezakë nuk ke edhe aq kohë për dhjetëra e mijëra hebrenj. Kjo u shkoi ndër mend hebrenjve, familjet e të cilëve (shumica me origjinë nga Lituania), kishin ikur nga pogromet evropiane dhe kështu kishin shpëtuar nga gropat në të cilët do t’i kishin hedhur Einsatzgruppet e Hitlerit.

Si një hebre nga Afrika e Jugut, të shohësh zezakët pa pasaporta duke qenë të tubuar në kamionçinat e policisë ishte gjë hutuese. Por kjo nuk ishte vrasje masive, megjithatë. Përpiqeshe të ktheje shikimin në anën tjetër.

Racizmi është një lojë mendjeje. Ajo e bën viktimën të ndihet falënderuese për mëshirën e vogël deri në kohën kur ngrihet në mllef të papërmbajtshëm.

Jam shkolluar herët nga Afrika Jugore për helmin racist. Michelët, familja ime nga e ëma, jetonin në një shtëpi që me gjysmë shakaje e quanin Kështjella Michel. Nga plazhi deri në basen e deri te grilli jetesa ishte e madhe, me dallgën e saj të shqetësimit.

Ndieja si fëmijë shikimin ‘do-të-mund-të-hidhja-nga-prehri’ në duart e dados zezake. Shikoja zezakët si notonin në pellgun e ndotur të portit derisa rëra e rezervuar vetëm për të bardhët shtrihej me kilometra e zbrazët. Kapa shikimet e palejuara si një adoleshent, flirtet si krim. Dëgjoja justifikimet, fanatizmin e veshur me rroba të teorisë shkencore.

Vite më vonë në Lagos, duke shikuar Fela Kutin në një diskotekë ku isha i vetmi i bardhë në mesin e mijëra zezakëve, e kuptova fjalën “minoritet”. Gjëja për të cilën kam qenë më së shumti mirënjohës në gazetari ishte mundësia për t’i kaluar vijat: të racizmit dhe fanatizmit, për shembull. Zezakët në Afrikën Jugore nuk ishin madje as minoritet. Ata ishin një shumicë e rrethuar në një robëri.

Në Angli gjërat ishin në rregull. Më quanin “yid” në shkollë të bardhët. Shikoj definicionin e fjalës herbe në fjalorin e gjuhës angleze të Oxfordit: Definicioni 1: Një person me prejardhje hebraike; një person - religjioni i të cilit është judaizmi. Definicioni 2: një person që sillet në një mënyrë që dikur i atribuohej hebrenjve; një person koprrac apo rrëmbyes”. Ja pra.

Asgjë nuk ma bën gjakun të vlojë si racizmi. U mllefosa rreth një mesazhi për një kolumne të paradokohshme rreth vrasjes masive në Norvegji nga djathtisti dhe simpatinë e tij për “islamofobinë raciste”. Myslimanët nuk janë racë, pohonte shkruesi i mesazhit.

Qesharake, disa prej mesazheve plot mllef ishin nga hebrenj, të cilët duket se kanë harruar se të mos jesh një racë por një religjion nuk u ka ndihmuar hebrenjve që të shpëtonin nga persekutimi racist: Ndoshta Einsatzgruppet kishin hyrë në një baltë semantike para se të hapnin zjarr. Ndoshta fishkëllimat e turmë malaziase të futbollit për Yossi Benayoun e Chelseat, një lojtar izraelit dhe një hebre, nuk ishin në të vërtetë raciste. Vetëm ëndërroni.

Urrejtja për myslimanët në Evropë dhe në Shtetet e Bashkuara është një industri politike në rritje. Është e neveritshme, e rrezikshme dhe raciste. Falë kolegut tim, Andrea Elliott, tani e dimë storien e orkestrimit të fushatës së suksesshme nati-Shariah në Shtetet e Bashkuara, të udhëhequr nga hebreu hasid i quajtur David Yerushalmi i cili mendon se “shumica e dallimeve fondamentale mes racave janë gjenetike”. Djathtistët në Evropë që përdorin retorikën antimyslimane janë trashëgimtarë të vërtetë të orëve më të liga të kontinentit.

Më vjen mirë që në një moshë impresionuese babai im më tregoi për policin e marrë të bardhë me pushtet që i fliste gruas së mençur të re zezake me premtimin se ajo “në të vërtetë është një Kafire”. Skena ka ndryshuar, idiotësia e turpshme jo.

(The NeW York Times)