[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

... me kujtoin mjaullimen e maces dhe asgje me shume.

He bre hajrullë, sa po tham qe tash jam rrite kishe i madh e s'bon me kallzu prralla, qe prap po del diçka po bahet sebep! (Jaaa gati jam me hjek dore prej doreheqjes nga perrallat).
Beso qe si ma ki permend macen mu ka kujtu qeshtu niher nifar rasti qe m'ka pas noll qeshtu me maca:

Ishte një ditë e mërzitshme me shi, gati njëjtë si sot. Më kujtohet që sapo u pata kthy nga një udhëtim i gjatë. Me kishte munguar puna, shokët, filmat, librat, gjithçka. Edhe shëtitjet buzë lumit, nëse kjo të intereson .
Atë ditë u pata qu vonë. Pata bo be të mos qohem deri në drekë. Kah fillimi i pasdites, telefoni ma kujtoi që nuk isha harruar nga bota.
Mirë.
Ishte Rogjeri.
Hey, ke ardhur? më pyeti ai.
Po, po, jam kthyer para dy ditësh.
Oh, do të shihemi atëherë, ma priti ai.
Po, ndonjë nga këto ditë, i përgjigjem unë.
E ç’thua për sonte? më thotë ai, i sigurtë që nuk do të qes bende.
Mirë, i them unë duke e siguruar që bendet nuk janë sport për mua, në sa?
Kah ora shtatë, përgjigjet ai, shkojmë kah shtëpia edhe shohim ndonjë film, e kam ble një videoprojektor, do ta shohësh sa mirë është.
Mirë, i them unë, do të vij. OK, shihemi në darkë. OK. Biiiiiiiiiiiiiiiip… telefoni u mshel.

Kah ora gjashtë e gjysë dola nga shtëpia.
U enda pak nëpër vitrina t'dukatgjive (seç m'u pat tekë në mendje që më duhej një unazë, palidhje) edhe pak para orës shtatë, thirra në telefon Rogjerin edhe i thashë që jam para shtëpisë.
Dera u hap, hyra brenda.
Mirëmbrëma, iu thashë të gjithëve që gjendeshin brenda.
Mirëmbrëma, më tha baba edhe nana e Rogjerit. Ke hup krejt kohëve të fundit, vërejti kjo e fundit.
Po bre, kam qenë me pushime, i thash
Mirë ishin?
Mirë bre tybe, falemnderit.
Pante, më thirri Rogjeri, hajde ngjitemi lart.

U ngjitëm shkallëve edhe u gjendëm para derës së "kinemasë". Rogjeri e hapi derën.
Melanie, ka ardhë Panta, tha ai.
Oohh, Pante, ku je more tii… dhe u ngrit të më përqafonte. Një puthje, dy puthje. Mirëpo në disa rajone, bëhen katër puthje edhe qeshtu, nuk e di pse, pata njëfar si çast hutimi. Atëherë ajo i shtoi dhe dy të tjera.
Melanie dhe Rogjeri janë motër e vëlla. Ajo studion për farmaciste. Në përgjithësi, ajo ofron një pamje mjaft të këndshme për sytë e tjetrit përballë.

Çka të pëlqen, Pante? më pyeti Melanie.
Winona Ryder, iu përgjigja me njëfarë frike mos kërkesa ime nuk do të plotësohej. Rogjer, thirri ajo, gjeje pak atë filmin Autumn in New York, është shumë i bukur.
Në tabelën e bardhë ngjitur pas murit filluan të shfaqen sekondat e para të filmit. Richard Gere, Winona Ryder, ueee! ia bëra vet me vete, çfarë kombinimi fatal.

Tu kqyr qaty, nuk vonoi shumë edhe Rogjeri, ndoshta i kapur nga ndonjë nevojë e paparashikuar, por ndoshta dhe nga ndonjë punë e harruar në ngutje e sipër, tha që nuk do të vonohet. U drejtua kah dera, e arriti atë, e hapi edhe, në çastin e fundit, u kthye kah unë dhe Melanie që po e përcillnim me sy duke na thënë: "Hey, ju të dy, kqyr se mos po bëni ndonjë sherr", dhe pastaj tërhoqi derën duke buzëqeshur. M'u duk se e kapa edhe një shkelje të lehtë syri.
I hutuar, paksa i turbulluar bile, i ktheva sytë nga Melanie. Ajo buzëqeshte. Mirë boll.

Filmi ishte futur tashmë në dhjetëminutëshin e dytë. Pas pak dëgjoj një zhurmë të lehtë, nga ana e derës. Nuk e fshehi, në ato çaste, megjithëse sytë në ekran, mendjen e kisha tek fjalët e Rogjerit para se të dilte. Zhurma e derës ngjante me një gërrithje të lehtë. Melanie u ngrit. E qetë, ajo hapi pakëz derën dhe në dhomë u fut një mace. Ishte një mace e vockël, me qime të përhimta, të buta, oh sa t'buta. Macja u ngjit mbi kauq dhe u struk në prehër të Melanie. Ktheva sytë kah macja. Kishte prehër vërtetë të bukur. Melanie kishte veshur një minifund të zi, pak përsipër gjunjëve. Filmi vazhdonte. Hidhja sytë herë kah Winona herë kah macja.
Dora e Melanie kishte filluar t’ia përkëdhelte barkun. Macja shtrinte qafën e kënaqur, fort e kënaqur. Atëherë, Melanie ktheu kokën nga unë dhe më thotë: - A të pëlqen macja ime?
- Po, më pëlqen.
- A t'pëlqen shumë?
- Po, shumë.
- A ke ndonjë mace ti?
- Jo, nuk kam.
- A dëshiron ta kesh një?
- Oh, jo edhe aq…
- Sa keq, macet janë kaq të buta…
- Po, ashtu duken…
- A dëshiron ta ledhatosh?
- Hmm… mos po më bën me qime se?
- Oh jo, unë e laj për çdo ditë, nuk i bien qimet aq shumë.
- Mirë, po e ledhatoj.
- Edhe pak, edhe pak, ajo ka aq shumë dëshirë ta ledhatosh.
Vërtetë, macja kishte filluar të shtrihet sikur kur i shpin këmbët, për mrekulli.
- Qenka shumë e ndjeshme.
- Po, ashtu ështe.
- Edhe për mua, megjithëse s’kam njohur shumë. - Winona është shumë e bukur, ke të drejtë që e pëlqen.
- Po, vërtetë, shumë e bukur. Është si një macë e vockël.
- Po, por jo aq e bukur sa macja ime.
- Jo, ke të drejtë, jo aq e bukur.
- Ledhatoje, ledhatoje, asaj i pëlqen kjo.
- Mirë.
Në këtë çast, dora ime përkëdhelëse ndjeu një dridhje të lehtë. Macja ishte eksituar! Melanie e ndjeu dhe ajo. Dhe ajo qeshte, herë duke e shikuar macen herë sytë e mi të hutuar.
- S’është asgjë, mos u ban merak, kështu ndodh edhe vet kur e ledhatoj për njëfarë kohe.
- Ah, thashë mos preka ndonjë gjë që s’duhet…
- Jo, bash, ke prekë aty ku duhet…
- Hmm…
- Po, edhe macet kanë nevojë për pak ngrohtësi, ato janë kaq të vetmuara. Gjithë ditën mbyllur. Mërziten. - A nuk e qet asnjëherë jashtë?
- Rrallë, shumë rrallë, është shumë kurreshtare, s’mund ta fus më brenda, ka dëshirë të shëtitet.
- E pabindur, pak a shumë…
- Po, le të themi e pabindur, megjithëse unë e kuptoj shumë mirë. Winona po qeshte. Sa bukur që qeshë, I love her.

Macja i kishte mbyllur sytë. Melanie e kishte vënë dorën e majtë mbi të edhe i lëvizte ngadalë gishtat e hollë. Dhe pastaj, fola unë:
- A po ka shumë mace këndej?
- Jo dhe aq, por nuk e shoqëroj me to.
- E përse? Ngase janë të egra ndoshta…
- Jo, jo, thjesht ngaqë kjo e imja është e pashoqërueshme. Shiko ç’më ndodhi një ditë. Kisha dalë jashtë bashkë me macen. Ajo dukej aq e lumtur. Dukej kjo, një mace e tregon gjithmonë lumturinë e saj. Kur po ecnim anash gardhit, nga një kaçube e vockël doli një maçorr. Ishte i madh e i zi, të shtinte frikën. Sigurisht, ajo u tremb.
- Dhe pastaj, çfarë ndodhi? Filmi po përfundonte.
- Maçorri kërkonte shoqëri. Luante me macen time, i fërkohej, i ledhatohej e gjithçka kështu. Por siç të thashë, maçorri ishte shumë i madh e i frikshëm, dhe nuk e di çfarë, por një lëvizje e pavend e maçorrit bëri që macja të kërcente nga vendi dhe të strukej tek unë.
- Hmm…
- Po, dhe që nga ajo ditë, e kam qitë jasht shumë rrallë, thjesht sa për të marrë ajër.
- Po t'kuptoj.
Në këtë çast, dera trokiti dhe në dhomë u fut Rogjeri. Hë, foli ai me buzëqeshje, nuk keni bërë ndonjë sherr, hë?
Jo, jo, u përgjigj Melanie, kemi biseduar mbi macet. Mbi macet? u habit ai. Po, ra fjala tek macja ime dhe pastaj kemi ndërruar dy fjalë. Po filmin, a e patë? pyeti ai duke i hedhur një sy tabelës së bardhë. Po, po, thashë unë, shumë i bukur. Melanie mendon që Winona dhe macka e saj ngjajnë, shtova unë. Nuk e di, ma ktheu ai, nuk i kam parë ndonjëherë me atë sy.
Pati një copë heshtje.
Pastaj u dëgjua dhe një trokitje e lehtë dhe në derë u shfaq e ëma e dy të rinjve. Ejani hamë bukë, tha ajo. Jo, po qohem të iki, i thashë unë. Po pse bre bash qeshtu? më tha e ajo.
Hajt se viij viij? ia ktheva une edhe dola, kur bash n'qato momente m'u ka kujtu tezja Pranverë.

Tek dikur vonë mbase jam shtri me fjetë m'ka ra ndërmend që këtë shprehjen "Hajt se viij viij" e përdorë Buqja Ilazit.
Hejj taksirati që na ka gjetë me këto mace!

Nejse
Qashtu.

Hajt turqeta ihere