[Zero Cool]

(At Shtjefën Gjeçovit)

Ti lartësi e shkëlqyer e fisnikerisht i përulur,
ardhur nga rrashtë e lashtë e tokës arbërore
që veç lisa rritë e gra të bukura si hana,
filiz i ri bulëzove u rrite e u burrërove,
shpirt e zemër gatove në xhirmën e lashtë
të Dardanisë.

Botën në sy more me flakën e shpresës
në zemër, nektar dijesh mblodhe ngado që shkove,
si bleta lule më lule shtegtove kurrë pa u ndalë,
ndriçim kësaj toke i solle e zemër të zjarrtë,
vegim agimesh të bardha mbi Alpet e larta
të Arbërisë.

Agimi i Gjytetnisë po vinte e ti mbi atin e bardhë
po vije bashkë me të, o lajmëtar i agut të ditës së re,
fisnikri e lashtë spartane po ngjiste shkallët e shekujve
e po vinte në djepin e ri me Hyllin e Dritës
së pashuar e të bekuar në Atmen e bukur
të Shqipërisë.

Sytë e tu të mendjes të mprehtë si të shkabës
kurrë nuk pushuan, gjurmuan e kërkuan
kurrë pa u ndalë mbi copa relikesh e legjendash
e mitesh, kanune malesh e dromca fisnikërie,
kode të shenjta të trungut të lashtë të bardha si bora
të Ilirisë.

Aty ne Hasin e thatë, pranë Prizrenit te lashtë
Pritë të zunë e të vranë kalorësit e territ e vrerit
Se drita e jote e shkëlqyer sytë ua verbonte,
E shkëlqimi i syve të tu shpirtin ua mallkonte,
O kalorës i dritës së shenjtë, bime e fryt bashkë
i Shqiptarisë...