[Domira]

Gjithsesi se, qetësia shpirtërore për njeriun është gjëja më e rëndësishme për njeriun dhe kjo e drejtë është e vetkuptueshme për secilin.
Në momentin kur njëri nga bashkëshortët nuk e ndjen këtë qetësi shpirtërore për një apo ndonjë arsye tjetër, sigurisht se fillojnë shqetësimet si në mes të bashkëshortëve poashtu edhe te fëmijët edhepse femijët mund të mos e shprehin hapur, por që kjo gjë le trauma të cilat shfaqen më vonë gjatë jetës.
Tani kur mosdurimi në mes bashkëshortëve arrin kulmin dhe jeta e përbashkët bëhet e pamundur, në rast të divorcit fëmijët janë ata të cilët do ta pësojnë më së shumti.
Normal se për bashkëshortët të cilët e megjithate kanë dashuri për njëri tjetrin dhe janë në gjendje të sakrifikojnë shumë për fëmijët, dhe kur në mes tyre nuk ka dhunë, ata do të duhej ta peshojnë se a do e kenë më vështirë fëmijët të jetojnë me trauma dhe me prindër të cilët nuk i bëjnë ata të lumtur, apo është me lehtë që ata të jetojnë me njërin prind, më të qetë, pa trauma por në anën tjetër me vuajtje e mall për familjen.
Kjo varet nga personaliteti i prindërve, siq tha Murgesha, nëse kemi të bëj
më me prindë të tipit "Dy atllarë nuk lidhen në një mullar", ose nëse kemi të bëjmë me prindër të cilët mendojnë më larg dhe për hir të familjes dhe fëmijëve janë në gjendje ti tejkalojnë mospajtimet e "imta" për të cilat nuk prishet familja.
Sidoqoftë mendoj se dhuna e cfardo forme qoftë, fizike apo psiqike ndaj një njeriu, apo në këtë rast ndaj bashkëshortëve është absolutisht e papranueshme dhe është shumë gabim që të tolerohet dhe të jetohet në rrethana të tilla, si për fëmijët poashtu edhe për bashkëshortët.