[jEtA_1]

Shpesh me ndodh te gjendem e vetme duke ecur rrugeve, perplasem me “melankoline”, rrezohem, e përzë’ dhe ngrihem perseri, eci perpara, shoh “shpresen” te vijë drejt meje, e marr per dore dhe vazhdoj rrugen time; takoj “lumturine”, por, me shmanget, e ndjek por me largohet, shpejtoj hapat…dhe… shoh per’rreth qe ajo i buzeqesh personave te tjere; uli koken dhe vazhdoj rrugen time, ndjej qe me kapin per krahu, kthehem, ”fati” po ma bën me sy, ndaloj, kthehem prapa dhe eci me të, por ai ecën shpejt, nuk arrij ti qendroj pas, shpejtoj hapat, e tentoj ta kap per dore, nuk arrij pasi duhet te lëshoj “shpresën” qe kisha takuar më perpara, “fati” nuk me pret, largohet, por s’ka rendesi, une mbaj te shtrenguar fort “SHPRESEN”.