[panta_rhei]

Popull që tredhë miza...

... tash njerzia janë rritë, edhe nuk munden, si dikur, me nga mbas mizave nëpër shtëpi që t'i mbysin, se kishin me thanë "paska dalë mendësh".
E kojshitë?
Kojshitë gojëkëqijë, mezi që presin me ja ngjitë bishtin ndokuj.

Por, kujtohet Dardani - si t'ishte sot - kur mësuesi në t'tretën e fillores u tha nxanësve se kush e mbyt nji mizë në pranverë, i ka mbytë me mija miza që do të ishin pjellë nga ajo mizë - deri në verë.
E kur nji nga nxansit - ma magari - e pyeti a duhet me e mbytë mizën femën apo mashkull, mësuesit nuk e dij se qysh iu ngatërrue gjuha e mezi tha cilado qoftë duhej mbytë.

Asaj pranvere, mbas fjalëve të mësuesit - kërsitshin tavolinat, muret, arkat, karrigat nga shuplakat e nxanësve, të cilët, me nxitjen e mësuesit, u kishin shpallë luftën mizave.
T'nesrit në shkollë secili tregonte sa "armiq" i ka mbytë, në ç'mënyrë, me ç'armë.
E Dardani s'kish qenë as ma i miri as ma i keqi ushtar në at'farë lufte të përgjakshme.
Vetëm me nji shok kish dalë kfit. Me të vërtetë ai e kishte mbytë mizën, por e kishte thye edhe gotën dhe për atë arsye kishte qenë rrahun nga e ama.

E tash, Dardani, shtri në nji karrigë të gjanë me nji libër të lanun hapur përmbi bark, po shikon kah tavani nji mizë që fluturon, edhe mezi po përmbahet nga dëshira me kërcye si dikur e me e mbytë. Por, shpejt i çuditun nga vetja me këtë mendim vëllavrasjeje, qetësohet.
Ma miqësisht fillon të mendojë mbi mizën dhe fatin e saj si të vetin.
Ia jep emnin mizës "lajmtari i verës", edhepse lajmëtarin e pranverës hala s'e ka pamun.
Po nejse tash ma s'i interesojnë ato gjana palidhje.
(Ani thojshin dallëndyshja lajmtari i pranverës!!! Pfff, dallëndyshja, punë andrrash të kota!)

Po prej kah ka ardhë kjo mizë se?
Do të ketë ndonjë pleh këtej afër. (Pleh arabie a turqnie - e din Zoti). Dhe kujtohet si në oborr të asaj kojshikes së bukur rastësisht e ka pa plehin.
Domethënë se miza qenka nga shtëpia e kojshikes së bukur.
Filloi Dardani me simpati ta shikojë mizën. Nisi ta admirojë në fluturimin e saj tërthur nën tavan.

Miza, plehi edhe kojshikja e bukur në nji masdreke, tinglluen si nji romantikë - nji romantikë e jetës sonë katunaro-qytetare në nji mbasdreke.

Por miza nuk mbeti në naltësinë e vet të zakonshme, por filloi të zbresë dalngadalë ndër sferat ma të ulta të dhomës. Dardani u frigësue mos t'i mbytet në kafe, që tash ia sollën.
I shkoi nji e rrënqethme neverie nëpër fyt kur mendoi se me kafe mund të kapërdijë edhe mizën e mbytun. Natyra e tij pesimiste gjithnjë e ma tepër revoltohej.

Me të vërtetë asht e tepërt kjo mizë në planin hyjnor, - mendonte. A në planin njerëzor, të papunët e diplomuem, studentat edhe nxanësit nëpër shtëpia kishin gjetë ndonjë punë tjetër, po mos të ishin hutue me këto miza.

Por - qysh tha ai i mençmi - gëzimi asht veç pushimi i shkurtë i dhimbjes, e cila shpejt do të vazhdojë.

S'paku për hatër të njeriut nervoz e me halle mos t'u krijonte miza. Sa e sa miza të tjera i ka jeta e njeriut. Edhe çfarë mizash se!!! Si ato të kalit, të cilat, kur të ngjiten, s'të hiqen pa flakaresh (ma mirë me thanë pa t'djegë fort e me ta lanun shej').
Miza si miza, përzihet në punët e hueja edhe don ta bëjë të vetën. Si ata aeroplanat vëzhgues, pa pilot, të kfor-it, fluturonte mbi kafe.

- Po ku janë, more, kompetentët?
Njerëzit tanë që marrin rroga për me tredhë miza - ku janë? Deputetët, ministrat ç'ka bajnë?

Mizat u banë stolia e vetme e qyteteve e katundeve tona! Të huajt me të vërtetë kanë çka të shofin e të çuditen... dhe kështu, në mendim e sipër, Dardani bahej nervoz pa dashje...
... ban nji lëvizje të shpejtë dore kah miza, e çel grushtin, por s'e kish nxanë: edhe nji herë fap... Kur qe, në derë të dhomës ja behë dikur shok i luftës me miza e sot kolegu në fakultet.

- Ç'ka po ban, o Dardan? Po tredhë miza, a?

- Asgja... Veç po mendoj se sa kot po jetojmë e me çfarë tema banale po e hargjojmë jetën - u përgjegj Dardani si gjithmonë.


... to be continued

p.s. shkruar sipas motiveve të Migjenit