Hajra

Erdogan ka kërkuar nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së që sa i përket armatimit bërthamor, ky organ të ushtrojë trysni të njëjtë ndaj Izraelit, siç po e ushtron edhe ndaj Iranit. “Nuk mund të qëndrojmë të heshtur në lidhje me sjelljet e Izraelit. Ky shtet ka një fuqi jo-proporcionale dhe po e përdor atë sipas dëshirës, duke refuzuar që t’i bindet rezolutave të OKB-së. Ne nuk mund të pranojmë kurrë këtë. Këta hapa po rrezikojnë paqen globale”. Sa i përket mundësisë së luftës, për të detyruar Iranin që të heq dorë nga programi i vet bërthamor, Erdogan ka thënë:”Rajoni nuk mund të pranojë një sindromë të re të Irakut. Turqia për një kohë të gjatë ka mbështetur të drejtën e Iranit për të zhvilluar energji bërthamore për shfrytëzim paqësor. Ata që po ja tërheqin vërejtjen Iranit në lidhje me armët bërthamore, nuk po ja tërheqin vërejtjen edhe Izraelit”. Turqia çdo ditë po e rrit influencën e saj në rajon. Ndikimi i saj në Siri është në rritje pas masakrave të regjimit të Bashar el-Asadit. Sirianët i janë drejtuar për ndihmë Turqisë qoftë ushtarakisht apo moralisht dhe opozita mban takimet e saj në Ankara. Në Liban gjatë vizitës vitin e kaluar Erdogan është pritur si një çlirimtar dhe hero. Rrethi i ndikimit përreth shtetit sionist është shtuar me vizitën e Taib Erdoganit në Egjipt dhe pritjen madhështore që i është bërë në aeroportin e Kajros si dhe fjalimin historik që ka mbajtur në sallën ndërkombëtare të saj. Ai ka nënshkruar disa marrëveshje, sikurse janë ajo e sigurisë dhe marrëdhënieve strategjike me Kajron, hapjen e kufijve në mes të dy vendeve etj. Gjithë këto veprime kanë rritur ndikimin e Turqisë dhe zvogëlimin e "Izraelit" që është në rënie për disa arsye:
Izraeli ka patur protesta të brendshme masive të paparë në historinë e saj që nga themelimi i tij në vitin 1948. Mbi 250.000 çifutë kanë dalë nëpër rrugë duke protestuar kundër standardeve të ulëta të jetesës. Klasa e mesme sioniste ka kërkuar më shumë drejtësi sociale, krijimin e vendeve të punës, duke kërkuar nga qeveria sioniste të pakësojë buxhetin e mbrojtjes për shpenzimin në projekte sociale dhe të shërbimeve.
Mirëpo pas revolucionit në Egjipt Izraeli duhet të investoj më shumë për të siguruar kufirin jugor të cilin ia kishte siguruar Husni Mubaraku. Kjo e rrit barrën e sigurisë tek ushtria e Izraelit dhe kjo është arsyeja tjetër për rënien e ndikimit të Izraelit, duke qenë se janë dyfishuar kërkesat dhe pretendimet nga brenda për shpenzim dhe fokusim më të madh në projekte sociale. Arsyeja e tretë sipas analistëve është për shkak se e gjithë kjo është në mes të një krizë të rëndë financiare që ka prekur Shtetet e Bashkuara - një aleat kyç i shtetit sionist – dhe e shoqëruar me një politikë tekanjoze nga qeveria e Netanjahut dhe Liebermanit. Kjo ka bërë që të ketë një deklaratë që konsiderohet e para e këtij lloji nga një politikan zyrtar amerikan, nga ish Sekretari amerikan i Mbrojtjes Robert Gates ka komentuar se Izraeli është një aleat mosmirënjohës dhe i paaftë të përballojë izolimin e tij në rritje, dhe qartësisht tregon se SHBA-të po fillojnë ta humbin durimin. Arsyeja e katërt për ndikimin e zvogëluar të Izraelit është tërheqja amerikane nga Iraku dhe rënia e ndikimit të saj ushtarak në rajon, e cila do të sjell një vakum strategjik dhe mund të pritet që Amerika të mirëpres Turqinë për të përmbushur këtë boshllëk, gjë që do të rrisë ndikimin e Turqisë në rajon.
E gjithë kjo ndodh në një kontekst politik tjetër shumë të rëndësishëm, e që është qëllimi i shpalljes së shtetit të palestinezëve në Kombet e Bashkuara. Kjo kërkon një betejë në qarqet diplomatike dhe politike. Dhe Turqia ka punuar dhe po punon për të mobilizuar shtete që të votojnë për pranimin e shtetit palestinez që të jetë anëtar i Kombeve të Bashkuara. Kjo do ta rrotullonte tavolinën përball Izraelit sepse Palestina nga një entitet sikurse konsiderohet brenda Kombeve të Bashkuara, ngase nuk është e njohur zyrtarisht, do të shndërrohej në shtet, për rrjedhojë të gjitha veprimet e shtetit sionist, qoftë ngritja e ngulimeve të kolonëve apo çfarëdo sulmi në Gaza ose ndonjë reprezalje e tij në territorin e shtetit të ri do të ishin të dënuara, dhe do të konsideroheshin pushtim gjë që do të shtonte ngarkesën politike në Tel Aviv.
Duket se Turqia nuk do të humbas ndonjë gjë në politikën e ashpër me subjektin sionist, sepse ajo ka qenë në gjendje për të menaxhuar mirë aleancat e saj, dhe ka ranë dakord për të ngritur një sistem radarësh të NATO-s në territorin e saj. Ajo mbetet e rëndësishme për Bashkimin Evropian, sepse ajo konsiderohet një kalim i naftës dhe gazit nga Rusia dhe Kaukazi drejt Evropës të varfër me burimet e energjisë. Ajo ka hedhur kartën e anëtarësimi në Bashkimin Evropian dhe kjo nuk është më e rëndësishme për të. Ajo ka filluar ta drejtoj fytyrën e saj edhe në lindje në sferën e ndikimit, duke rregulluar marrëdhëniet e saj me të gjitha vendet e rajonit. Dhe padyshim se Izraeli është një pengesë për shtrirjen e ndikimit turk. Madje nuk mund të imagjinohet se Turqia mund të mbajë marrëdhëniet e saj me vendet arabe, popujt dhe qeveritë, dhe të mbaj në të njëjtën kohë marrëdhënie të ngrohta me shtetit sionist.
Turqia, është zhvendosur në një fazë tjetër të lojës strategjike, dhe tani është duke luajtur lojën e hapur me shtetin sionist. Konfrontimi dhe ballafaqimi tashmë është bërë me gjak, dhe edhe sikur Izraeli të kërkoj ndjesë për të vrarët e anijes Marmara, planifikuesit sionistë e dinë shumë mirë se kjo është vetëm një hap i përkohshëm dhe taktik, dhe nuk do të jetë në gjendje për ta vonuar apo për ta shtyrë përparimin e influencës turke. Prandaj një zyrtarë i sigurisë kombëtare ka kërcënuar se Izraeli duhet të përgatiten për një luftë të përgjithshme dhe mund të përdor edhe armët bërthamore, si një forcë parandaluese e sionistëve për të parandaluar Ankaranë që të mos konfrontohet me të. Por opsioni bërthamor nuk e frikëson askënd, sepse nuk është larg mendjes që edhe Turqia të ketë armatim bërthamor, kjo për faktin se ajo është më i afërmi me ish-shtetet e Bashkimit Sovjetik. Është e sigurt se një numër vendesh kanë këtë armë por nuk e publikojnë atë.
Përderisa Turqia pati aftësi politike për të luajtur në fazën e dytë njashtu sikurse diti të luaj në fazën e parë duke e përdorur me mençuri fuqinë e saj të butë pritet që ajo të dijë të përdor pushtetin e saj të ashpër me "Izraelin" dhe ta detyroj atë që të veproj ashtu si do Turqia.
Dhe e gjithë kjo mund të arrihet veçmas kur kemi situata të reja në shtetet arabe sikurse janë Siria, Egjipti, Libia, Tunizia dhe Jemeni ku pritet të zgjedhen qeveri që do të shprehin vullnetin e popullit të tyre, të cilat do t’ia shtrëngojnë litarin rreth qafës shtetit sionist.
Prandaj, ekuacioni është si vijon: përdorimi i pushtetit të butë dhe të ashpër nga ana e Turqisë + formimi i shtetit të Palestinës + tërheqja amerikane nga Iraku dhe Afganistani, + rritja e ndikimit rajonal të shtetit egjiptian + problemet ekonomike dhe sociale të brendshme të shtetit sionist = izolimin e Izraelit dhe zvogëlimin e rolit të tij në të ardhmen.

(Ne kete punim ne pjesen me te madhe i jam referuar shkrimit te dr Muhamed Sulejman Ez Zuvari: Turkija, El Intikal ila El Musteva El Istratixhi Eth Thani)