[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Të tregojmë pak a shumë për ndjenjat tona në të kaluarën, për sukseset dhe mos sukseset tona.
Shpresoj se të gjithë kemi çka të themi, dhe sigurisht në momente të caktuara e kaluara, lumturon, vran, kthjel sjell pendim apo krenari.
Tja bëjmë një riciklim jetës tonë dhe bashkërisht të konkludojmë për jetën tonë me pyetje si p.sh.
A jeni sot më të lumtur se atëherë, apo më të vuajtur?
A do t`i bënit prapë po të ish mundësia disa gjëra???
A po do ta harronit të kaluarën sikur kurrë mos të kishte egzistuar.

Asnjëherë nuk qenkam përgjigjur

1. As nuk jam më e vuajtur e as më e lumtur, mund të them jam më e plotësuar edhe me vuajtje edhe me lumturi. Sot me ëndje kujtoj lumturitë që më solli jeta, të ëmbla më duken vuajtjet e atëhershme psh: me shku në shkollë tmerr e torturë kur kisha mësim paradite e thoja kurr svje dita me përfundu ky shkollim; për atë shumë simpatikun që më rrinte gjithë parasyve, që e ëndërroja e më dukej kush si unë nuk o ka vuan; për komentet e librave pesimiste, "Nga jeta në jetë Pse", "Ura e Psherëtimave", "Lulja e Kujtimit", "Sikur të isha djalë" apo ndonjë tjetër që na çmendnin në atë kohë e që fshehurazi i kishim lexuar e në diskutimet me shoqen a shokun, komentonim vrragët që kishin lënë tek ne, bile shpesh më kujtohet sa me shqetësimin e pata lexu Pse-në e Sterjo Spasses se pat nisë me qarkullu diskutimi mes shokëve e shoqeve se kush e lexon atë libër vështirë e ka me i ikë tundimit për tu vetëvrarë. Kjo për adoloshencën..

Pastaj erdhën lumturi e vuajtje pak më të mëdha se këto, siç është dashuria e parë humbja e saj, dhënia e provimeve, dalja me shoqëri (kuku po kiamet o konë me dalë në Korzë, menxi një herë në javë që më lejohej, dhe ate me lutje e me tregim se kush e kush kemi me dalë, sa kemi me nejt, nuk ishte atëherë koha e sotme, qysh dalin qikat sa herë të dojnë, ncuk) edhe ate deri në një ëmbëltore se vetëm te "pamoralshmet" në atë kohë shkonin në kafiqa! Dikur erdhi edhe dashuria e vërtet të cilën e kam dhe e ruaj me xhelozi të madhe
Vjen martesa, lindja e fëmiut të parë, belbëzimi i tij i parë, hapi i parë o zot po prekja qiellin me dorë nga lumturia.
Bashkë me gëzimin për fëmiun lindën edhe brengat, a do të jem nëna më e mirë në botë, a do të di ta kapi çastin kur fëmijët kan më së shumti nevojën time, së fundi a janë të kënaqur ata që pikërisht jam unë nëna e tyre??

2. Valla me gjithë qejf i kisha bërë sërish ato që kan shku e nuk kthehen më. Pra kam nostalgji të dal bre edhe njëherë e të luaj "Kile" a "Symshelsa" me fëmijët e lagjes, sikur atëherë kur kishim vetëm një hall, të ikim në shtëpi të mbushim barkun bukë e ti kthehemi lojës!

3. Sigurisht që shumë çaste të imta kam harru por ato më kryesorët nuk i harroj dot. Grryejnë e lumturojnë, por janë jeta ime dhe si të tilla kogja si shpesh i kujtoj e përpunoj!