[LOJETARI]

Panta_rhei
REFLEKTIME , postimi 143



Ata rrijnë në sallën e teatrit, pak të zhgënjyer e buzëkeshur.
Në një moment heshtjeje, krejt papritur, kanga e mezinit, ezani nga minarja ishte dëgjuar në sallë e kishte shkaktuar të qeshura tek spektatorët.

Panta sapo është kthyer nga Franca dhe qesh me mall për tripat e Prishtinës, këto rastësi, si kjo e ezanit, që sipas tij krijojnë art e përmbi art.
Në të djathtë i rrin Dardanja, me një këmbë të qitur tek tjetra e cila gati veç sa s’e prek gjurin e tij.
Bash në atë distancë milimetrike është e shkruar e gjithë miqësia e tyre disavjeçare mashkull-femër. Miqësi që ngjan në një libër të shkruar deri në faqen e parafundit.

Dardanja shikon skenën e ndriçuar dhe herë pas here gërmucet si mjellmat, vetëm e vetëm që ta ndjejë erën e parfumit të vet që i vjen prej së poshtmit.
Për një çast e përfytyron Panten sikur pa fije turpi po ia merr erë fundin e barkut, sikur m'e pasë gjetë ndonjë lule të panjohur.
Pastaj, ajo lëvizë në ulëse dhe e shikon orën sepse mezi po pret që shfaqja të soset dhe ata të dy të ulen para ndonjë gote alkooli.

Sa për sherr, Çun Lajqi i paska muhabetet e gjata sot dhe siç po duket mezini nuk do të këndojë ezan më.

Kthen sytë në të majtë edhe i duket sikur Panta i ka sytë tek zogu i saj i këmbës, me atë ndjenjën e tij të përhershme të fajit.

Dardanja gjithmonë e ka dijtë se ata janë bërë për njëri - tjetrin. Por janë bërë më shumë se që duhet. Shpesh i dukej sikur po ta kapërcenin atë distancën milimetrike të miqësisë mashkull-femër, do të ndiheshin sikur, thu'se'ti zoti na ruajtë, do të kryenin incest. Palidhje!!!

O Pantë, a ikim?
Po presim edhe pak, shfaqja po shkon kah fundi. Dardanja gjurmon në çantë dhe nxjerr një kuti me orbita. Ia zgjat Pantes, dhe të dy fillojnë të përtypen, ajo me nervozizëm e ai qashtu qetësisht e me buzën në gaz.
Indiferenca e tij intelegjente gjithmonë i ka pëlqyer, por çuditërisht sot i shkon në nerva, bile ngapak ndihet edhe me stres.

“Moj, mos m'u kanë afru ato?!”, hamendet vetmevete Dardanja.

Imazhi i tij që ia merr erë fundin e barkut ia shkakton një ndjesi aty poshtë, dhe një shtrëngim të ëmbël në nofulla.
Zhytet ne kolltuk dhe fustani i shkon më sipër, duke i shpluar jastakët e gjunjëve.
I është larguar disi Pantës me mendimin se ai do të "kfillet" e do të avytet.

Por Dardanja e ka zbuluar vonë se mund të ishte e bukur.
Më përpara, ajo nuk donte të ishte e bukur, pastaj nuk mund të ishte e bukur dhe tash së voni kishte vërejtur se, mund të ishte e bukur. Dhe ky zbulim i kishte ardhur me një valë "sulmi" ndaj meshkujve.

Telefonata e Pantes, mikut të viteve të shkollës, e gjeti Dardanen në këtë fazë.

N'teatër??!
Ok! ishte përgjigjur Dardanja.

Ishte futur në dush me dilemën e një gruaje para një takimi të çuditshëm.
Pastaj ishte shikuar lakuriq para pasqyrës dhe nuk kishte harruar ta parfumosë pakëz fundin e barkut. “Just in case!”, a din "Për çdo rast!" - kishte thënë vetmevete, ishte zgërdhirë si shtrigë para pasqyrës dhe kishte vazhduar ceremoninë.

Shfaqja shkon drejt fundit.
“E mo përnjimend ia vlejnë duartrokitjet”, mendon Dardanja me ironi.
Njerëzit çohen me zhurmë dhe kqyrin paushall nëpër sallë. Ata të dy, tërhiqen dhe presin. Sikur fshihen.
E si të mos e duash Kosovën me gjithë këto ngjarje brenda ngjarjeve – dëgjohet Panta. Dardanja i buzëqesh. Ai ka të drejtë, edhe miqësia e tyre fsheh një tjetër histori brenda historisë. Nuk është e qartë. Imazhi i tij për fund të barkut sikur është zhdukur.
E megjithatë asaj i pihet një gotë.

Sikur të shkonim te kafet e vogla, koha është kaq e bukur – i thotë derisa dalin jashtë të çliruar.
Shkojmë - i thotë ai me një gjest prej gurbetqari që tashmë ngapak i ka humbur koordinatat e atdheut.

Ulen të dy në një tavolinë plastike të kuqe, nën pemën e madhe, duke i lënë të kuptohet njëri - tjetrit se kishin arritur në stacionin e fundit. Një llampë aty afër lëshon një dritë të butë si pambuk, si flakë e një feneri në frymën e fundit.

Në lokal vijnë edhe disa njerëz që flasin për teatrin dhe këngën e paftuar të mezinit. Dardanja kërkon me sy kamarierin dhe sapo e sheh porosit venë t'kuqe. Ai i çon dy gishtat si Rugova edhe bërtet: Dy?
Po, edhe na sill një shpuzore të lutem - i përgjigjet ajo, demek si më e shtëpisë.

Panta lëshon sytë përreth me mall, dhe gjithë qejf përpiqet të gjejë ekuilibrin e tavolinës që lëvizë, me një këmbëngulje që t'shkon në nerva.
Le bre hiçu saj – i thotë ajo dhe ai i bindet.
Kamarieri i sjell gotat me venë dhe para se të shkojë ia lëshon një vështrim diabolik dhe kurioz Dardanes.

Ajo nuk e prish terezinë dhe me të çuar gotën me venë ia shkrep:
Pantë, a jemi zgju ndonjë mëngjes bashkë?
Ueee...

Atij i pëlqen tema e diskutimit që merr biseda.

Pse po bën kësi pyetje absurde, ne kemi bërë shumë budallaki bashkë, po nejse nuk …

E pra bash sot po shikohesha në pasqyrë, qashtu cullak, pasi ti më thirre në telefon e më ftove në teatër.
A e din që, derisa ti ke qenë në Francë kam ndryshuar mendim për vetveten? Po më duket vetja e bukur dhe koha po më duket si diçka aspak për t’u humbur.

U shikuan gjatë në sy dhe e vazhduan bisedën pa fjalë, me valë magnetike, diku të turpëruar e diku të paftyrë, ndërsa vena e kuqe rrëshqiste nëpër fytet e tyre dhe drita e pambuktë binte mbi fytyrat e tyre sikur të ishin dy të rastësishëm mbi këtë dhe.
Për herë të parë, Panta e ndjeu se nuk mund ta mbajë më nën kontrollë Dardanen, me armët e lehta të miqësisë.
Ajo po i jepet atij sipas mënyrës së saj, tash, në këtë orë, në këtë natë, në këtë moment, në këtë tavolinë që, definitivisht, s'ka ekuilibër.

Truri i Dardanes ia ka dhanë shpatit.
Jashtë çdo parashikimi, pas tri ditësh që ai kishte ardhur në Kosovë, në natën kur femna e priste në Prizren, si çdo herë, me një përpikmëri dashnoresh.

Të përfytyrova sikur më merrshe erë në fund të barkut tim, si lule – u dëgjua Dardanja gjysëm e dehur.

Panta e ndjeu se ishte futur në një lojë bixhozi dhe iu dorëzua mosdorëzimit, do të luante deri në letrën e fundit.
E afroi karrigen plastike pranë të sajës, u kërrlesh, hodhi një shikim si ushtar përanash, dhe me fytyrën më shkatërruese që mund të gjindej, zgjati dorën e tij të butë drejt barkut të saj, ia arriti fundin e barkut, e hulumtoi, e nxori dorën prej andej dhe iu mori erë poshtërsisht gishtave të mesit.

Paske qitë parfum!