[natyra]

Ndjeu kënaqësi kur mendoi se i biri do t’i bënte keq asaj vajze të pafajshme. Të shikonte njerëz që vuanin dhe aq më tepër për shkak të tij, i jepte ndjesinë se ishte i fortë, i jepte pushtet. E kish ndjerë për herë të parë në shkollë të mesme kur kish spiunuar shokun e tij të bankës që ndërkohë ishte dhe shoku i tij i ngushtë, se lexonte një libër të ndaluar. Pasojat kishin qenë të rënda, atë djalë e kishin pezulluar nga shkolla për dy javë dhe i vunë fletërrufe shoqëruar me një karikaturë. Të nesërmen në mëngjes, mes nxënësve që qeshnin me karikaturën ai kish ndjerë gjakun t’i lëvrinte në damarë duke i dhënë një kënaqësi shumë të madhe, biles ishte eksituar e kish ndjerë pantallonat t’i fryheshin përpara. Kjo kënaqësi e fundit kish fshirë edhe hijen më të vogël të dyshimit apo të brerjes së ndërgjegjes që kish patur një natë më parë. Vetja ju duk si një zot i vogël që mund të luante me fatet e të tjerëve e ai kish ndjerë dëshirën e nevojën ta bënte përsëri. Sa herë që e ndjente veteninferior karshi dikujt e kompensonte duke i punuar ndonjë rreng nga prapa. Ah, këta djem inteligjentë, të zgjuar e të edukuar, ata nuk e dinin se me kë kishin të bënin. Mjerë kush i dilte përpara dhe i zinte rrugën. E kjo i jepte shumë kënaqësi, më shumëkënaqësi se sa seksi. Me kalimin e kohës ju bë nevojë e domosdoshme, një lloj droge që i duhej për të harruar se ishte një njeri pa dhunti, pa merita apo talent të veçantë që të shkëlqente, një njeri i rëndomtë që duhej të bënte një jetë të rëndomtë me një grua të rëndomtë që nuk e kish dashur kurrë por që i kish falur një alamet djali, dhe me një baba që kurrë nuk e kish vlerësuar por gjithmonë e kish poshtëruar e urdhëruar. Përsa i përket gruas, doemos nje tip si ai nuk kish se si t'i qëndronte besnik. U vinte syrin gjithnjë grave të martuara edhe pse i ati shpesh i kish tërhequr vëmendjen për këtë, por çfarë lezeti kish të shkonte me dikë kur nuk kish askënd për t'a lënduar. Mendimi se i hynte në pjesë dikujt tjetër, se i bënte të shoqen e eksitonin dhe e kënaqnin pa masë. Ai edhe tani që Rita nuk ish më e re dhe e bukur si më parë e dëshironte me gjithë shpirt, jo sepse e dashuronte, kjo ndjenjë ishte e huaj për të, por sepse kështu realizonte plotësisht atë që kish patur ndërmend t’i bënte Shpendit, ja kish futur atij por do të ishte një mrekulli nëse ja fuste edhe së shoqes…Nejse, çfarë nuk kish mundur të bënte ai, do ta bënte i biri me vajzën e tyre që ishte drita e syve të Shpendit. Ai përfytyroi dhimbjen që do t’i shkaktonte këtij të fundit dhe buzëqeshi me ligësi në errësirë ndërsa ndjente organin e tij të ngrihej e të krijonte një xhungë mbi sipërfaqen e jorganit të atllasit e filloi të masturbohej ngadalë që të mos zgjonte të shoqen. Nëse e shoqja do të ishte zgjuar atë moment do të ish tmerruar jo nga ajo që po bënte, por nga ajo buzëqeshje e ligë dhe e pështirëshme që i kish ngrirë mbi fytyrë.

- o -

Atë natë që Shpendi qëndronte si statujë mbi shkallët e spitalit, një makinë me drita të shuara u afrua e ndali pranë hyrjes. Nuk dallohej se kush ishte brenda, herë pas here shihej vetëm xixëllima e një cigareje të ndezur. Asnjë tingull, radio efikur, qetësi e plotë. Shpendi nuk e kish vënë re, dhe më mirë për të. Po ta kish parë se kush ishte brenda ndoshta kjo histori do të mbyllej atë natë dhe gjërat do të ishin shuar pak e nga pak derisa të harroheshin për të mos u zgjuar më. Por ai i humburnë mendimet e veta, i poshtëruar përsa i kish ndodhur së bijës dhe ndjenja e dobësisë dhe pafuqisë karshi së keqes që sundonte në botë e që shkonte e godiste gjithnjë më të pafajshmit, nuk e la t'a shikonte makinën. Jo, nuk kish se si, ai ndërkohë po i bënte vetes një betim, se ai… Para tij qëndronte ajo hije e zezë e pështirëshme që i afrohej në qeli çdo natë duke u zvarrisur e i kërkonte shoqëri, që donte të bëheshin miq, se i thosh se duhej të ndryshonte e pastaj ajo do ta këshillonte se ç’duhej të bënte për të dalë sa më shpejt që andej, nuk ishte e vështirë, biles mjaft e lehtë se sa mund ta përfytyronte, duhej veç…të spiunonte ata që ndanin burgun me të... Ai e kish shtyrë përherë me neveri. Por këtë natë kjo masë e neveritëshme e kish gjetur përsëri e për më tepër nuk zvarritej por qëndronte drejt më këmbë para tij, gjë e cila siç dukej e lodhte duke e bërë të dihaste dhe ai ndjente frymën e saj që kutërbonte si një kufomë e kalbur dhe e pyeste nëse ai do të vazhdonte të ishte “i miri” apo do të reagonte. Nëse kish vendosur të merrte hak, nuk mund ta bënte dot vetë, ai ishte tashmë shumë “plak” për të ndërruar stil, ai kish nevojë për ndihmë, për një aleat si puna e saj që t'a mësonte, t'a udhëhiqte. Dhe ajo ishte gati. Por rregullat e lojës do t'i bënte ajo, ndërsa ai duhej ti bindej. Së pari duhej të mësonte të zvarritej. Të zvarritej!? A nuk po zvarritej vallë shpirti i tij e po çirrej në çdo centimetër të rrugëve të këtij qyteti të dashur të cilin e kish ëndërruar çdo natë në atë qeli të errët tek përzinte me përbuzje këtë gjënë neveritëse? Ai kish ëndërruar të ecte mbi këto rrugë krenar pasi e keqja e shpirtit nuk e kish mundur. E ç’kish vlejtur vallë e gjithë kjo, tani që lot gjaku e plagë shpirti, pamja e Vesës mbi atë shtrat spitali i kishin thërrmuar e hedhur tutje tërë krenarinë e të mirën që kish patur në zemër?

“Dakort”- tha dhe sytë i shkrepëtinë si shenjë vulosje e këtij pakti. Njeriu në makinën me drita të shuara nuk e vuri re shkëlqimin e syve të Shpendit, nuk kish sesi pasi ndodhej relativisht larg, por edhe sikur të ish më afër ishte aq i mbushur me veten dhe kënaqësinë që po provonte këto çaste me dorën futur thellë në zinxhirin e hapur të pantallonave, sa nuk do ta vinte re. Në rast të kundërt do ta kish vënë veten në mendime dhe do të kish qenë më i kujdesshëm

- o -

Nuk thonë kot se mrekullia më e madhe zgjat vetëm tri ditë. Qyteti ynë tashmë ishte rritur shumë, kish shumë të ardhur dhe shumë lëvizje, kështu që shpesh ndodhnin ngjarje të cilat tërhiqnin vëmendjen e njerëzve, e nga ana tjetër njerëzit nuk ishin mësuar ende me ritmet e ekonomisë së tregut, të sapodalë nga sistemi i vjetër, ishin shumë të stresuar. Por ne, banorët e lagjes, dhe lagja jonë është nga më të vjetrat e qytetit, merrnim informata për njëri tjetrin tek klubi në fund të rrugës, të cilin Miri, biri i Dëshirës e cila arriti ta privatizonte lokalin. Pasi punoi një vit jashtë shtetit, Miri u kthye me paisje jo të reja por goxha të mira dhe e shndërroi vërtet në një klub simpatik ku u pëlqente të shkonin njerëz të të gjithë brezave, nga pleqtë e lagjes deri tek djemtë e rinj, biles shpesh shihje dhe vajza. Dhe ishte këtu që unë me Shpendin si dhe me tre shokë të tjerë që ishim rritur bashkë në këtë lagje, mblidheshim mëngjeseve e pasditeve për të pirë një kafe. Dhe ishte po këtuqë mora vesh se Rita me të bijën kishin ikur në Itali. I shkreti Shpend! Psherëtimë të katërt dhe ndërruam muhabet. Pak nga pak kishim filluar të mos e zinim më në gojë. Tek tavolina që ishte pranë derës shpërthyen të qeshura që na bënë të kthejmë kokën. Ah, është Luani me tre a katër djem të tjerë që po ngacmojnë kamarieren që është vajzë e re dhe goxha e mirë. Miri, i cili ndodhej në banak u skuq, vajza ishte kushërira e tij që kish nevojë për punë dhe atij i erdhi keq për të se ishte i detyruar ta pushonte. Jo, ai nuk do të merrte më vajza si kamariere, nuk donte sherre në lokalin e tij. E thirri dhe diç i tha me zë të ulët. Ne nuk dëgjuam gjë por kur vajza u afrua të merrte paratë e kafeve i kishte sytë e skuqur. E dinim të gjithë se nuk ishte faji isaj por nuk kish rëndësi kjo, rëndësi kish të mos kruheshe me Luan Zikon, të birin e Arifit, që ja tek po hyn, ashtu i kapërdisur, me barkun e kërcyer mbërthyer në një kostum blu dopjopetë prej cohe të shtrenjtë dhe drejtohet nga tryeza e tyre. Nga shprehja e fytyrës kuptohet sa krenar është për të birin. Ata i tregojne diçka duke qeshur e ai kthen kokën, shikon kamarieren, e qesh edhe ai. Pasi pin kafenë dhe i lë një shuk parash të birit mbi tavolinë, e këtë e bën në mënyrë që ta shohin të gjithë, ngrihete ikën duke na përshëndetur të gjithëve. Me kapadaillëk drejtohet tek “benzi”i tij që e pret tek cepi i rrugës dhe ne shikojmë nga dritarja shoferin që nxiton e i hap derën e makinës e qëndron aty deri sa ai të zërë vend në ndenjësen e pasme. Tek kthej kokën për të ndjekur makinën që largohet, sytë me hasin Besimin, oficerin e hetuesisë, në tryezën pranë, që megjithëse sytë i ka tek xhami e shikon rrugën, mua më lë përshtypjen se është tjetër gjë dhe jo rruga ajo që i intereson, po përpiqej të dëgjojë se për çfarë flitet në tavolinën e zhurmëshme. E pse jo? Kisha dëgjuar se i biri i Arifit po kurdiste ca biznese të leverdisëshme, por ajo për të cilën pëshpëritej në qytet ishte pluhuri i bardhë. Vështrova filxhanin e kafesë që e kisha mbaruar dhe u ngrita. Me mua u ngritën edhe miqtë e mi dhe u shpërndamë të gjithë, secili në punët e hallet e veta.

- o -

Tani dashur padashur më duhet të prezantoj veten. Edhe unë kam mbaruar studimet për inxhinieri mekanike dhe kam punuar në të njëjtën byro teknike me Shpendin dhe Arifin. Por nuk isha unë, ai i talentuari dhe i shkathëti siç ishte i pari e që për fat të keq i mungonte ambicja për të bërë karrierë megjithëse shkëlqente me punën që bënte dhe kjo nuk mund të kalonte pa u vënë re. Nuk isha ambicioz si i dyti që urrente këdo që ja kalonte. Me mbylljen e uzinës e kalimin në asistencë, vjehrri më ndihmoi me disa lekë dhe sajova një kjoskë të cilën e vendosa aty në lagje, jo shumë larg klubit. Në fakt duhet të përshkruaj lagjen time që shtrihet në të dy anët e një rrugice e cila është mjaft e ngushtë, me shtëpitë pothuaj ngjitur me njëra tjetrën. Ka qenë një lagje e qetë me djem të mirë që dinin të shikonin punën e tyre, t'a kishin mirë me partinë e pushtetin dhe në darkë të shikonin lajmet tek raiuno që jepte lajme më të sakta dhe jo vetëm ato të rendimenteve të larta nëpër fusha e të lëvizjeve nacionalçlirimtare nëpër botë, që jepte televizioni ynë. Rruga apo më mirë rrugica jonë, zbriste nga kodra e mbaronte perpendikularisht tek një rrugë më e madhe nga ku, në anën tjetër të saj, mund të hyhet në një rrugicë tjetër akoma më të vogël që po ta vazhdosh, të nxjerr tek bulevardi kryesor. Këto rrugica ishin të ndërthurura me të tjera më të vogla apo më pak të rëndësishme dhe në to gjeje ndërtesa të kohëve e të stileve të ndryshme, nga ato të “italisë” deri tek ato më të rejat. Ajo që të bënte më shumë përshtypje ose më mirë gjëja që kishin më të shëmtuar këto rrugica kaq të dashura për ne, ishin bunkerët. Nuk e di përse i bënë, e akoma nuk e di se pse i bënë kaq të shëmtuara, megjithëse nuk kish se si të ishin ndryshe, frut i një psikologjie e mendjeje akoma më të shëmtuar. Kam patur bindjen se hije apo forca të errëta e të kobshme gjenin strehë në to dhe nuk do të habitesha aspak sikur dikush, ndonjë ditë do të tregonte se kish parë lugatër të dilnin natën prej tyre. Unë do ta kisha besuar…

- o -
vijon...