Hajra

Ai me zërin e vet personal, jo të popullit amerikan me siguri, opozitën shqiptare të Kosovës e quajti jo më pak se antiamerikane. Cila ishte arsyeja? Vetëm ai mund ta dijë. Si do që të jetë deklarata e tij është e dhembshme, sepse as në botë, as në Evropë, se më për Ballkan jo se jo, nuk ka popull më proamerikan se shqiptarët, pa marrë parasysh përcaktimin partiak. Kështu, deklarata jodiplomatike dhe gjithsesi joamerikane e Dellit ia shtoi hidhëtinë këtij dështimi politik që na ndodhi e të cilin me të drejtë e kundërshtoi opozita shqiptare e Kosovës, duke ngritur zërin fuqishëm kundër nënshkrimit të këtij kompromisi të pakripë, të dëmshëm. Me këtë rast do t’i kisha lutur shërbimet e ambasadorit Dell t’i shfletojnë faqet e shtypit serb, t’i bëjnë analizë makinerisë propagandistike televizive serbe për tridhjetë vjetët e fundit e ta shohin sa janë proamerikanë serbët dhe sa na qenkan antiamerikanë shqiptarët. Le ta shohin historinë e Serbisë që nga themelimi e deri në ditët e sotme e nuk do ta kenë vështirë ta shohin se çfarë do të thotë nacionalizëm ekstrem dhe njëherësh do ta shohin se me gjithë këto serbët vazhdimisht shpërblehen, kurse shqiptarët proamerikanë, liridashës e demokratikë gjithmonë ndëshkohen. Përveç kësaj, e kam edhe një lutje të vogël: le t’i përkthejnë dy shprehje. Të parën e thonë dhe e përdorin serbët: spava kao zaklan! Të dytën e thonë dhe e përdorin shqiptarët: fle si qengj! Në këto dy shprehje janë përmbledhur dy psikologji të ndryshme. Dhe, po ta ndjekim me kujdes ëndrrën e keqe të kompromisit ose më mirë të themi të marrëveshjes së turpshme që e nënshkroi zonja Edita Tahiri në emër të Qeverisë shqiptare të Kosovës, na vërtetohet fabula e njohur e ujkut dhe qengjit, ku qengji, në rastin tonë populli shqiptar, ndonëse në pjesën e poshtme të rrjedhës së ujit ia turbullon ujin ujkut i cili është në pjesën e sipërme të rrjedhës, në këtë rast qeverisë serbe. Pra, kësaj radhe shumë vrazhdët u demonstrua ligji i forcës që kërkon jo pak sakrifica prej nesh, por gjunjëzim, nënshtrim, i cili na e hedh në baltë dinjitetin.
Në këto ditë pikëllimi që duhej të ishin ditë gëzimi e feste edhe për shënimin e pavarësisë së Kosovës, por edhe për njëqindvjetorin e pavarësisë së Shqipërisë, ne në vend se të festojmë duhet të ulemi e t’i shpalojmë dështimet e shumta, disfatat në luftë e në paqe që i kemi pësuar për shkak të kompromiseve të ndryshme, për shkak se politikanët tonë nuk ditën një herë, një të vetmen herë për njëzet vjet e sa të ndryshimeve politike në botën komuniste të ulen dhe ta hartojnë një strategji kombëtare e cila do të përputhet me interesat e Evropës dhe, në radhë të parë të SHBA-ve, por që më së shumti do të kujdeset për interesat tona kombëtare, një herë nuk e panë të udhës t’i shfrytëzojnë përvojat e Izraelit dhe të marrin mësim prej tyre, sepse si ne si Izraeli rrethimin e kemi të ngjashëm. Madje rrethimi ynë është më agresiv. Bota politike e kërkon pragmatizmin për të pasur suksese, jo ideologjitë, e kërkon bashkimin e forcave, jo inatet e tipit somalez ose eritrejas. Në mungesë të këtyre virtyteve neve na paraqiten bajraktarë të këtij tipi të cilëve mund t’u bëjë shantazh çdo nëpunës aventurier ballkanik e jashtëballkanik, por që janë “të fuqishëm” dhe “të pushtetshëm” vetëm mbi fatkeqësinë tonë. Po, në hall jemi. Neve na mbetet vetëm mjekra e mustaqet për t’u krenuar, të tjerëve suksesi, fëmijëve tonë e ardhmja plot pikëpyetje. Kurse liderët politikë shqiptarë do të vazhdojnë fesatet për hesape personale... Ne do të vazhdojmë të mbetemi të harruar të shikojmë si lazdrohen liderët politikë me zënkat e tyre të ndërsjella dhe me sukseset e Kornizës së Ohrit që është një emër kuptimi. Ka droje që ortekët e borës nga Serbia të na dalin edhe nga ekrani e të na godasin, se për të ardhur konkretisht do të na vijnë në grupe policore si forma bashkëpunimi... Vlerëso tekstin