[sherri]

....Historia kishte nisur diku nga viti 1695, kur me te madhit dietar te kohes, Gottfried Leibniz, i kishte terhequr vemendjen nje gjuhe qe,me sa duikej, po jepte shpirt. Pas tij, me dhjetera te tjere, nga Franz Bopp. ati i gjuhesise se krahasuar, e gjer ne ditet tona, do te benn qe studimi i shqipes te mos rreshtte kurre.

Nderkaq,gjuha, familja e se ciles ndodhjej larg, ishte ne meshiren e tjeterkujt.
Pyetja se cila prej te dyave, shqiperia apo gjuha e saj ishte me e pa fat, thene shkoqur cila mund te vdiste me lehte, nuk dukej kaq e poavend.
Turqit osman kishin zgjedhur pikerisht vdekjen e kesaj te fundit. Dhe kjo nuk ishte ndonje metafore.
shqipja ishte e vetjmja gjuhe e Europes, shkrimi i se ciles u ndalua vijushmerisht per pese shekuj rresht. Tmerri ishte i rrokshem: mesues e vocrrake qe kapeshin neper qilare duke mesuar shqip, griheshin pa meshire prej xhandarve turq............