[Murgesha]

Ksaj here s`pata qare pa e gjet traditën shqipe e me ja bo do pytje.

Menxi e gjeta, ish struk qaty me ni qosh mos me e pa kush.

(Keni parasysh ish lodhë e shkreta menxi që rrike në këmbë, shum u shqetësova kur e pash ashtu të ligur e të lodhur por edhe pa e marrë në pytje nuk e lash)

Enkas për juve intervista me te:

Oj Traditë shqipe, ti je kon zojë e rëndë moj, të gjithë krenoheshim me ty e tash çka dreqin je struk kshtu sa që menxi të gjeta?

Veq kur mka ardhë një zo, si me kon indvjeqar.

Kush je ti që më cokat në derë, a nuk ikë më tutje e me më lonë rehat?

Jo qe besa as ngat s`tja kom bo pa mu përgjegj në pytjet që kom me ti bo.

Hajt tha shtroma veq një.

Një amo me shumë nënpytje e kam! - i thash.

Hajde mo nisja a s`po më shef që gadi jom vdek, në qafë më paqin bijtë e bijat e mia që kan lonë me u ba në këtë deregje.

Eh bash për bijtë e bijat e tua ta kom fjalën edhe unë, çka mendon çka i ka hongër kshtu dreqi e spo të dojnë mo, çfarëdo tradite e huaj qoftë e pastërt a e flliqtë po përqafohet prej tyne menjëherë. Kan harru se të kan Nanë e ti tan jetën i ke mësu qysh me dal faqebardhë qysh me e rujt veten prej dallgëve që na i sillnin kojshitë e kojshitë e kojshive, të cilët kurr su ngopen duke marr të mirat tona e tuj na i lonë të këqiat e veta?

Ufffaaaaaaaa bëri Tradita shqipe, deri para do viteve jom kon e fortë vet, bijtë e bijat silleshin ashtu siq ju thoja unë, mori edhe në luftë kur i qoja luftonin për mua, më ruenin si sytë e ballit, po erdhi një kohë shumë e keqe, Gjergje Elezat e mi që luftonin edhe me nga nëntë plagë në trup më në fund u lodhën e vdiqën. Burrat që ju vike era duhon e nërsjetlla e gratë e tyre edhe kur ata nuk ishin ata në shtëpi i mbanin fort të lidhur fëmijët për babën, ma shumë me frikë e rrespekt për te se dashuri, po nga ajo frikë e rrespekt që kishin fëmijët për te nuk guxonin me ba asgjë që do të binte ndesh me mësimet e tyre, se e dinin që ju shkonte deri edhe koka po të shifshin edhe ondërr ta merrnin atë ftyrë të frikshme po shumë të rrespektueshme. Në shtëpija flitej burrërrisht e burrërrisht edhe këndohej. Edhe pse na erdhën armiq me qallma e fustana, bijtë e bijat e mij nuk u veshën si ata, "Pasha krishtin thoshin, musliman edhe të mirë jemi" kur ju dufke nganjëherë me e pshtu shpirtin, a në shpi shqip flitej e shqip këndohej.
Erdh një kohë tjetër kur në vendin tonë mbërriten do kohë më të mira, na e mbushën barkun bukë e na e shprazën trunin, qaty ja nisën me mu tronditë bijtë e bijat. E në kohë të sodit kur na u ka mbush vendi me turli njerz e tradita bijtë e bijat e mia jonë dal menq krejt, nuk po ju bjen në mend që jam diku, e për qata jam struk për mos me më pa mo kush.
Ju erdh rendi edhe Bajlozave me hi nër bijat e mia e me lujt me to qysh të ken qejf sepse e dijnë që jan dekë Gjergjat, ju erdh rendi edhe dylberave (mjerë për mu që sun i pata bindë atëherë kur ish koha se armiku veq të kqia të lë në votër) me dal e me mu tarahen bythcullak nëpër rrugët e mia e kush mos me guxu me ju ba zo, qeshtu su konë kur burrat mbanin musteqe të zverdhta pi duhonit e erë nërsjetlla sepse bijtë e bijat e tyne e dinin që ju bajke shpina ma but se barku po qe se veq pak e ngrinin zanin në prezencë të tij, se le mo me dal në noj vend e me ja marr ftyrën.


E gjeta veten shum keq, më kish mbet goja hapt e sytë veq çka s`po më dilnin pi venit tuj i ngu këto fjalë.


Tash më tha hajt ik e the qafën edhe ti, unë po strukna hala më shumë e ti po gabon po ja kallzon kujt vendin ku rri.

U mbrapaktheva e me sy po kërkoj ka i kam lonë themrrat ti qes gishtat.