Citim:
Postimi origjinal ėshtė bėrė nga Hajra
panta_rhei i ashtu quajturi bajlozi i zy, e ka veten ne huj jo ne hu po ne shum qasi hu hu hu... bejne huj hahaha...
E kesaj te uritures i ka dal ni here nafaka e ka pa stambollin e po doket qe u drogirat, u pi, ka kcy me parashute, sa sevap paska ba ai njeri hahahaha....
|
Aaaa, jo jo, per me e pa Stambollin, duhet te hypesh ne maje te Lubotenit, o
hajre. Sepse, me sa di une, s'ka mal tjeter aq te larte ne mes qe te ta pengojė pamjen.
Psh, une jam ngjitur njehere ne nje mal ne kufi me Shqiperine, edhe mund te shihje, pa frike (nėse qellon te jete dita e kthjellte) deri kah Shkodra e Gjakova.
Tash, pėr mos me rrejtė, e kam pa njehere edhe nje
anije qe ecte ne qiell, por mė thanė se ky quhet
ejrbas.
Ēka nuk sheh njeriu i shkrete atje ne maje te malit, kete tregoje ti.
Por, nese bjen fjalen per ate britmen e tmerrshme
shtazore qe t'vjen t'ia kersasesh atje ne majen te malit, vallahi ajo ska t'pagune bre.
A din qysh te vjen, o hahjre?
Te duken shpijat atje poshte si miza. Si miza edhe larg,
shume larg, teper larg, bile nganjehere madje ke frike se nuk do te kthehesh ma kurre ne fshat, aq larg te duket.
Edhe pastaj ia jep nje te bertitur, dhe pastaj jehonat te kthehen, au au au, e ēuditshme.
Pastaj kur zbret poshte ne fshat, ose zoti na rujtė nė qytet, pėson njefar depresioni
(normal a, nga ndryshimi i lartesive) edhe diqysh ke qejf te vrasesh veten. E habitshme kjo si ndjesi. Nuk te ipet te ecesh neper asfalt, as te flasesh me njerez, te duket gjithēka kot.
Prandaj thojne se Zoti eshte i ēuditshem, sepse rrin ne
maje te malit.