[elvio]

Mbreti i Elfëve

Natës me erë, kush rend nxituar?
Janë at e bir, ecin kaluar.
Burri në gjoks djalin mban fort,
Mos ta rrahë era, të rrijë ngroht'.

"Bir, pse e rrudh ashtu fytyrën?"
"At, nuk e sheh Mbretin e Pyllit?
S'ia sheh kurorën, shpatën e mprehur?"
"Bir, para nesh është veç pak mjegull."

"O djalë i mbarë, eja me mua!
Kam lodra shumë, të dy të luajm',
Të shohësh bregut, çfarë lule paska!
T'qep nëna ime tesha të arta."

"O at, o at, ti s'e dëgjon,
Mbretin e Pyllit ç'po më premton?"
"Qetsohu bir, ësht' era, e marra,
Që tund ndër degë gjethet e thara."

"Ti djal' i mirë, a s'vjen të shkojmë?
Vajzat e mija presin, ka kohë.
Zënë dorpërdore, vallen po hedhin,
Për ty këndojnë, të përshëndesin."

"At, ati im, ti nuk i sheh,
Bijat e Mbretit tek rrinë atje?"
"Po, biri im, i shoh vërtet:
Përpara nesh janë shelgjet pleq."

"Ç'je sa i bukur, të dua shumë!
S'vjen me të mirë, ta kthej me dhunë!"
"O at, më vrau! Nuk e sheh, vallë!?
Mbreti i Pyllit don të më marë!"

Trembet dhe burri, me ngut grah kalin,
Në gji më thellë e pushton djalin.
Mbrin në oborr me mund, i mekur;
Ndër duar djali i kishte vdekur.


Johan WoWolfgang Goethe