[Zero Cool]

Andej nga vij unë, vrisnin ëndrra,
Dhe lot s'derdhte njeri për to atje.
I varrosnin në hithra e shpendra,
Pa një gur të bardhë, një grusht dhé.

Andej ishte luftë e çuditshme.
Dhe dukej, s'kish’ viktima e frikë.
Po armët ngriheshin pas çdo prite:
"Ndal! Dorëzo këtu ëndrrën, pastaj ik!"

Ëndrrat merrnin shenjë, si ushtarë.
(Nuk vrisnin njerëz në atë luftë).
Njerëzit mbetur skelete të tharë,
Çapiteshin në një teatër absurd.
...
Ndodh që për njerëzit nuk lotoj shpesh,
Por për një ëndërr më pikon zemra.
Dhe si i zënë në faj, për to hesht.
Andej nga vij unë, vrisnin ëndrra.