[Alima]

...

PO Ç’U BË ME ARMIKUN?!

Heshtje, s’dëgjohet asgjë.
S’ka të vrarë, plagosur e as të arrestuar, çudi!
Çfarë ndodhi tani, ku mbetën gjithë ato ngatërresa?!
Vërtet mrekulli, në Ballkanin e përgjakur, tre ditë qetësi.
...
Jo, s’dua të besoj se është vetëm rastësi.
Iku koha kur për luftën duhej shkruar porosi.
Njëjtë si tjerët, të filloj me poezi për dashuri.
Urra, e tëra përfundoi, gati se kalova në eufori!

Po ç’u bë me armikun?!
I preokupuar me problemet e tij,
Mos vallë u dorëzua, s’ka më fuqi?!
Apo në kuzhinën e dreqit vazhdon me djallëzi, s’di?!

Jo, jo assesi, s’dua të di se çfarë planesh bën ai.
I pa brengosur për tjerët të jetoj jetën time, që tani.

Fatmirësisht një zë, diku nga një thellësi,
M’i përkujtoi disa përgjegjësi,
Të cilat për hir të All-llahut vetes ja kam obliguar që moti.
S’guxoj të ngutem, syçelë më duhet të vazhdoj me urtësi.

Edhe nëse vëllezërit e mi gjumë i rëndë i ka kapluar,
Shumë prej tyre, madje masakrat e shkaut i kanë harruar!
Së paku ndonjëherë të kaluarën e hidhur t’ua rikujtoj,
Përndryshe armiku sërish mund të na befasoj.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 14.05.2012

.