[Denim]

E ndjej, or mik, të shprehesh ke nevoje
Një zile po ta bëj, të dalim, bisedojmë,
Si psikolog nuk kam asnjë përvojë,
Por m’fiket shpirti, në rast se s’të dëgjoj.

Të vdiq femija! Nuk ke te ngushëlluar
Me fjalë standart: “të rrosh e ta kujtosh”
Në zemrën tende, zgavrën e krijuar
Këto fjalë të mençme ta bëjnë edhe më bosh.

Te gjithëve u erdh keq dhe nuk mënuan
Te ta lehtësonin shpirtin që të qan,
Por ish diçka që s’ditën a s’kuptuan.
Ndaj fali qe s’të gjënden dhe aq pranë.

Me ty do bëj rrugë shumë të gjatë
Do pres pa u mërzitur tek vajton
Për çdo ofshamë që t’rrjedh nga shpirt’ i ngratë
Do gjej një fjalë që ngushëllon.

E di, me ty do jetë e rëndë
I dobët je, dhe shpirt-coptuar,
Do kohë buzqëshja të zerë vend
Ndaj kohën ta kam përkushtuar

Se kam një borxh , dhe ti do më ndihmosh
Ta shlyej sa më parë. S’kish të paguar:
Në vaj dikush mu gjend kështu pranë
Me mish e shpirt i përkushtuar.

Më tha se dhimbja s’ikën asnjëherë
Vajtim i shpirtit s’heshtet me përdhunë
Buzëqeshja vjen ashtu si pa u ndjerë
Kur dhimbjen dysh e ndajmë, ti dhe unë.