[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO!

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj?!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko,
Po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru dhe të kap trishtimi,
Kur sheh gjithë ato fytyra të njoma, sy shëndoshë të verbëruar,
Me arsye të zbehur dhe tërësisht nga errësira të pushtuar,
Që moralin, gati se plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar!

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20.06.2012

.